Competitie H2 : 3de afdeling B  

Wedstrijdverslagen :

Vandaag was onze eerste competitiedag, een thuismatch. Alle andere ploegen van de Poona hadden al één of twee wedstrijden gespeeld en hadden reeds mooie resultaten behaald. De druk was er dus, om geen slecht figuur te slaan.

Door een probleempje in de planning, moest ik vandaag nog initiatieles geven en kon ik me slechts  10 min, voor aanvang van de wedstrijd, echt op de competitiematch concentreren. Geen tijd meer om een chocomelkje te drinken. Rond 19.00 h kregen we een berichtje, dat Patrick een ongeluk had gekregen met de auto, gelukkig enkel blikschade, maar prettig is iets anders.

Ondertussen was Hedwigh, onze trouwe supportster gearriveerd, om ons een hart onder de riem te steken, waarvoor dank.

Arno was er ook om foto’s te maken, maar was zijn toestel vergeten. Sinds die jongen een lief heeft, is daar, op de badminton, echt niets meer met aan te vangen. Echt kwaad kan je er echter niet op worden. Dit wordt dus een verslag zonder foto’s …. en we stonden daar allemaal zo mooi, met onze gesponsorde T-shirts en sportzak. Geen betreur, dit geeft mij veel meer webspace om helemaal vol te schrijven, hier ga ik dan :

Patrick raakte net op tijd in de sporthal en ook Yves was van de partij, zoals gewoonlijk om 20.00h en enkele minuten. Frank en Eddy hadden al wat kunnen inkloppen.  Aan Koen had ik gevraagd om een enkelpartij met ons mee te spelen, voor een enkelpartij. Op deze manier had ik een ploegje bij elkaar, waarmee ik naar de oorlog kon.

De tegenstanders van BACSS kwamen met een, voor ons, onbekende ploeg afgezakt. Wat klassement betreft : B2, C1 en twee C2’s, waren ze vergelijkbaar met onze ploeg. Ze hadden al twee wedstrijden gespeeld en telkens verloren. Als we vandaag wonnen, zou dit dus heel goed zijn voor ons ploegje.

De eerste partij mochten Frank en ikzelf aantreden tegen twee C2’s Bert en Glenn. Vol vertrouwen begonnen we aan onze match, maar mijn gebrek aan opwarming (en een lekker chocomelkje), maakten dat we er, in de eerste set, voor Piet Snot bijstonden: 12-21 was een koude douche en de aanzet tot een behoorlijke grompartij vanwege Frank. De tweede set begon beter en ging gelijk op. Toch vonden we maar sporadisch een antwoord op de harde smashes van Glen en opnieuw kwamen we op achterstand. Een kloofje van 5 punten kregen we niet meer helemaal dicht en we verloren de tweede set met 19-21.

Patrick en Eddy hadden echter nog een dramatischer start, tegen Johan (B2) en Glenn (C1). Waarschijnlijk zat Patrick nog met zijn hoofd bij het ongeval en waar Eddy met zijn gedachten zit, dat weten we nooit. In ieder geval kregen ze een ongekende pandoering van 21-5 om de oren, in de eerste set. Ook in de tweede set zag het er héél lang niet goed uit, met een achterstand van 19-13 gaven er nog maar weinig mensen geld voor de kansen van Poona. Maar toen kwam de wonderbaarlijke wederopstanding. De tweede set werd gewonnen met 21-19 en ook de derde set was, met dezelfde stand, voor “onze jongens”. Echte bijterkes, noemen ze dat.

Johan en Glenn waren echter niet echt aangeslagen. Tegen Frank en ik wonnen ze vlotjes de eerste set met 21-12. Wen hadden, tijdens deze set, niets te vertellen gehad. Frank en ik wisselde een paar boze, gefrustreerde blikken, een paar miljaars werden uitgeschreeuwd, kortom, miserie, miserie.

De frustratie werkte niet bevorderlijk voor ons spelniveau, want in geen tijd stonden we ook in de tweede set 15-7 achter. Wij begonnen echter aan de achterstand te knibbelen en kwamen zelfs terug tot 16-17. De tegenstanders verhoogden echter de druk en we verloren de tweede set met 17-21. Dat waren twee matchen om zeer snel te vergeten voor mij en Frank. We zullen de komende wedstrijden uit een ander vaatje moeten tappen of anders zal het nog een heel lang seizoen worden.

In de laatste dubbelwedstrijd kreeg Glenn van de tegenpartij rust, om zich voor te bereiden op het enkelspel en nam Stefan zijn plaats in. Eddy en Patrick waren echter in de winning-mood en wonnen de eerste set met 21-11. De tweede set was harder bevochten, maar mede dankzij de aanmoedigingen van de supporters, werd er met 24-22 gewonnen.

Tijd voor de enkelpartijen.

Koen, die het nog niet helemaal verwerkt heeft dat hij op het einde van vorig seizoen zijn B2 klassement was kwijtgespeeld, kreeg van ons de kans om tegen Johan te tonen dat hij nog lang niet is afgeschreven. Onze Koen nam deze gelegenheid aan en speelde een zeer attractieve wedstrijd. Met 21-17 en 21-16 toonde hij zich te sterk voor Johan en kon Koen twee klassementspuntjes, voor zichzelf, opschrijven en gaf hij de ploeg een zetje om één of twee puntjes te halen.

Tijd voor onze super-invaller Yves. Hij mocht met zijn enkelpartij weer van katoen geven, tegen een tegenstander met hetzelfde klassement. De eerste set werd vlotjes gewonnen met 21-17, maar Yves maakt het graag spannend en wil altijd, net dat iets langer, genieten van zijn wedstrijden. De tweede set kreeg hij 13-21 op zijn doos en even wat stof tot nadenken. Ook Yves is echter een echt bijtertje en een gelijklopende derde set kon hij nipt in zijn voordeel draaien. Opnieuw 21-17 en hierdoor hadden we als ploeg vier wedstrijden gewonnen, dus minstens een gelijkspel. Door Koen en Yves als enkelspelers uit te spelen, werd Patrick derde man en kwam hij uit tegen Bert, die een lager klassement had als hijzelf. Patrick deed wat we van hem verwachten : de ploeg naar de overwinning leiden. Met 21-13 en 21-17 verweerde Bert zich nog behoorlijk, maar moest hij de duimen leggen.

Tenslotte was het de beurt aan Eddy, die vorig jaar, door blessures, bijna heel het seizoen aan de kant had gestaan. Hij wil dit seizoen iets meer parijtjes spelen en ook in zijn enkelpartijen uitblinken. De laatste weken is Eddy inderdaad beter aan het spelen en komt hij stilaan terug op zijn oude vormpeil. In de eerste set ging het goed. Nipte 21-19 winst, maar hij had Glenn goed onder controle. De tweede set ging echter met 17-21 verloren en hierna kon Glenn profiteren van de extra rust die hij had gekregen. Bij onze man, ging echter het licht stilaan uit. Derde set ging verloren met 7-21.

De eindbalans was positief voor ons ploegje. Een eerste overwinning, met 5-3 en niet, zoals vorig jaar, direct aan de onderkant van het klassement beginnen te bengelen.

Dit geeft goede hoop, voor volgende week, als we Brasschaat partij geven, opnieuw thuis. Supporters welkom en de supporters van vandaag : hartelijk bedankt.

JIM

Ploegkapitein Poona H2

Poona 2 H – Brasschaat 3 H : 27/09/10

De Poona-ploegjes doen het (voorlopig) goed. Tot nu toe, enkel maar overwinningen en één keer een gelijk spel, bij de gemengde ploeg. Het was aan ons om de eer hoog te houden, op eigen veld.

De tegenstrever van vandaag had zijn twee eerste wedstrijden vlot gewonnen en de ploegopstelling verraden ook een beetje waarom: twee B2’ en twee C1’s, dat zijn stevige jongens. Deze keer had ik ervoor gezorgd dat ik geen afleiding had, voor de wedstrijden en ik  mentaal, tactisch en fysisch op scherp stond. We stonden ook allemaal netjes in onze uniformpjes, klaar om op foto gezet te worden door Arno. Hij was ruim op tijd, .... maar was alweer zijn fototoestel vergeten. De volgende keer zal hij de toegang tot de zaal ontzegd worden, als hij ons dream-team dit nog eens lapt. Enfin, opnieuw veel webspace, voor mij, om vol te lullen. Je zult me op mijn woord moeten geloven : we stonden scherp, strak, elegant, proper en super-gemotiveerd, om die mannen van Brasschaat te laten janken.

Onze tegenstanders zetten, bij de dubbels, telkens een B2 samen met een C1.

Frank en ikzelf mochten tegen Vicent en Yannick de handschoen opnemen. Omdat het de vorige keer niet zo vlotjes verliep, greep ik al direct in, met enkele kleine details. We speelden op het veld, het meest dichtbij de cafetaria en toen we de toss wonnen, kozen we voor “de kant” ipv “de opslag”. B2 en C1, als tegenstanders, daar lachen Frank en ikzelf mee. Na een kwartiertje lachten we al iets minder, nipt verlies van de eerste set, in verlengingen, met 20-22 maar met een puike prestatie. Tja, nipter een set verliezen kan haast niet en met steeds meer supporters op de banken en in de cafetaria, die ons aanmoedigden, groeiden we een beetje boven onszelf en het werd een bloedspannende set, die we met 23-25 verloren. Kleine details maakten het verschil. Het ultieme detail volgens mij : ik had mijn chocomelkje gedronken en Frank niet, voor de rest zeg ik niets meer...

Bij Spons en Eddy, leek het dat ze bij de eerste wedstrijd hun “winning-streak” verder aan het zetten waren (vorige week hadden ze hun twee dubbels gewonnen). De eerste set werd met 21-18 gewonnen. In de tweede en derde set waren de tegenstanders echter geacclimatiseerd aan onze zaal en onze lijnen en zetten ze hun turbo op. Resultaat : twee keer 15-21 verlies voor Poona.

Dit was voor mij het teken om mijn tweede chocomelkje, binnen te gieten. Jammer genoeg haalden we het niveau van onze eerste match niet meer. Ondanks veel goede wil en iets minder gevloek, dan vorige week, verloren we in twee fel bevochte sets met 21-15 en 21-17.

Resultaat vier wedstrijden gespeeld en nog geen setje gewonnen, maar er is opnieuw beterschap in ons spel. Dit waren twee wedstrijden waar er opnieuw positief gevochten werd en ondanks de kletsen die we kregen, toch aangename wedstrijden, al winnen we ze liever.

Spons en Eddy hadden, in hun tweede wedstrijd, tegen Vincent en Yannick in de eerste set een klein communicatieprobleempje, met als resultaat: 10-21 om de oren. Maar onze jongens zijn vechters en de tweede set werd opnieuw een thriller. Onze jongens bewezen dat nipt verliezen echt de mantra van H2 is geworden. De tweede set werd verloren met ... 24-26 ... de volgende keer gaan we naar de 30. 

Bij de enkelpartijen kon Yves, deze keer, de ploeg niet versterken, aangezien hij in het buitenland vertoefde.

Ik vroeg aan Koen en Patrick Deruisseaux om mee te singelen. Patrick was hier niet helemaal op voorbereid en zo kwam het dat de sponsor zijn wedstrijd, niet in sponsorkledij speelde. Ik had jullie graag de foto’s laten zien, maar Arno, .... enfin.

In de eerste enkel mocht Koen het opnemen tegen de eerste B2, Jean Pierre. De eerste set werd vlot gewonnen door Jean-Pierre, met 14-21. Koen is nog steeds geprikkeld dat hij vorig jaar zijn B2 klassement verloor en wil deze situatie zo snel mogelijk rechtzetten.

Hij begon zeer gemotiveerd aan set twee, die hij won met 21-12 en ook set drie ging in zijn voordeel met 21-10. Koens oogjes blonken, nu hij reeds na één maand al 6 individuele klassementspuntjes heeft kunnen vergaren. Als hij aan dit tempo zijn wedstrijden blijft winnen, mogen wij, in januari, onze eerste actieve A-speler van de club verwelkomen.

Spons had de eer om tegen de tweede B1, Vincent,  te spelen. Hij kon echter minder weerwerk bieden en verloor zijn partij met 14-21 en 10-21. De vermoeidheid en de stress van die laatste verloren set in de dubbel zaten nog een beetje teveel in de benen.

Patrick kreeg een de kans om in derde mee te spelen. Hij mocht het opnemen tegen een jonge C1-speler, Yannick. Een oude vos verleert zijn streken niet en dit toonde Patrick ons. De eerste set werd met 18-21 verloren, maar de tweede en derde set gingen met 21-10 en 21-17 in zijn richting. Van zijn techniek en de wijze waarop hij zich over een veld beweegt, kunnen nog heel veel competitiespelers van de Poona iets leren. Het was een plezier om naar deze match te kijken. Chapeau !

Als laatste mocht Eddy nog proberen de eer van de vaste speler van H2 hoog te houden. Hij mocht tegen de laatste C1-speler, Filip, het beste van zichzelf geven. Aan motivatie ontbrak het Eddy vandaag niet, maar de ervaren Filip kende geen genade en speelde “op de fysiek” Eddy verloor zijn match met 12-21 en 11-21.    

We verloren deze wedstrijd dus met 6-2, misschien een iets te hard verdict; we hadden in de dubbelpartijen iets meer kunnen halen. 

Alles bij elkaar was het een prettige ontmoeting en dan was het tijd voor het belangrijkste deel van de avond, de nabespreking in het cafetaria, .... tot de lokale wijzers van de klok diep “in het wit” waren verdwenen.

Jim

OLVE 4 H - Poona 2 H  23/10/10 : 6 - 2

Deze ochtend mochten we op bezoek bij de ge buren van OLVE. De laatste jaren hebben we tegen verschillende ploegjes van deze club mogen aantreden en meestal gingen we met de billen bloot-. Omdat Frank op zaterdagochtend marktverplichtingen heeft, hadden we Eddy Vervaet gevraagd om in te vallen en met mij de dubbels af te werken en een enkelpartij te spelen.

Spons, die samen met de kapten de andere dubbels voor hun rekening zou nemen, kloeg over kniepijn. De kapten had problemen met een tenniselleboog. Eddy Vervaets kwaaltjes opsommen, ga ik niet doen, wegens onvoldoende webruimte en ikzelf voelde me redelijk, met nog een lichte verkoudheid. Drie wedstrijden ver en H3 lijkt op een ziekteboeg: dat beloofd voor de komende wedstrijden.

We zouden eens aan de mannen van de reflexspray moeten vragen of zij onze sponsor niet willen zijn.

Voor de wedstrijden kon ik nog net een chocomelkske binnenkappen en tijdens de wedstrijden kwam Birgit ons allemaal een hart onder de riem steken. Ook Arno kwam speciaal langs, om de groeten te doen en enkele prachtige foto’s te nemen (de foto’s van Birgit zijn trouwens ook niet mis Dank aan beiden.

De eerste dubbel speelde ik met Eddy, tegen twee jonge C1-spelers. In de eerste set werden we van het kastje naar de muur gespeeld, resultaat 21-13 verlies. De tweede set verliep veel vlotter, we kwamen zelfs op een 8-11 voorsprong, maar toen stokte ons spel. Verlies, ook in de tweede set, met 21-15. Er verdienstelijk resultaat, maar we konden eigenlijk beter.

Spons en de Kapten kwamen uit tegen een C1 en C2, een dubbelkoppel met wat meer leeftijd, maar met dezelfde klassementen. De eerste set werd gewonnen met 21-18, de tweede set werd met dezelfde cijfers verloren en ook de derde set ging naar de tegenstanders met 21-16.

Weer juist niet, het lot van H3.

Eddy en ikzelf mochten proberen om beter te doen, in de derde dubbel, tegen dezelfde C1 en C2. Het werd ook een driesetter, waarvan de setstanden drie keer 21-17 waren. Eén keer in het voordeel van de tegenstanders en twee keer voor ons. Mijn eerste partij die ik dit jaar win, met dank aan Eddy. Het was een zeer spannende partij, met veel wisselende kansen, waar we op het einde ons goede niveau begonnen te halen.

Bij de tegenstanders van Spons en Eddy werd er in de vierde match even gewisseld. Een C1, voor een andere C1, dus het bleef even moeilijk. De eerste set werd verloren met 21-15, maar dan beten onze jongens door en werd er met 21-16 en 21-15 gewonnen.

Tussenstand 2-2 na de dubbels, alles was dus nog mogelijk.

De kapten, die ingeschreven stond als onze vierde man, moest zijn zoon naar de voetbal begeleiden. Aangezien de dubbels zo spannend waren verlopen en de tijd wegtikte, lieten we hem tegen Bart, een andere C2 zijn wedstrijd eerst spelen.

De kapten had, na twee driesetters, zijn beste “cartouchen” al opgebruikt. Ook de aanwezigheid van zijn zoon, kon hem niet inspireren om als een hinde over het veld te huppelen. Er werd veel gehijgd en gepuft, uitgerust met de handen op de knieën, een beetje gevloekt, maar toch kon er een brede glimlach af, na de wedstrijd. Het werd 21-10 en 21-11 verlies.

Eddy Vervaet werd uitgespeeld als eerste man en mocht tegen de jonge Jeroen (C1) nog eens een enkelwedstrijd afwerken. Eddy bewees dat hij nog lang niet is afgeschreven. In de eerste set werd er verloren met 21-15, maar in de tweede set werd er vlot gewonnen met 21-9.

Een derde set dus, waar hij ondanks de aanmoedigingen van Birgit en de rest van onze ploeg met 21-17 de duimen moest leggen.

In de derde enkelmatch mocht Spons het opnemen tegen Geert (C1). De eerste set werd nipt verloren met 21-18 en in de tweede set kroop de vermoeidheid van twee driesetters in de dubbels, letterlijk in de knieën. De bewegelijkheid was minder, tot onbestaande en er werd verloren met 21-12.

Mijn wedstrijd tegen Yves, een ervaren C1, was dus eigenlijk maar gewoon voor de eer. Aangezien ik thuis mijn enkelwedstrijden afsta aan betere spelers, was ik nu gemotiveerd om een goede prestatie neer te zetten tegen Yves.

Alles verliep vrij vlotjes tot 12-12, in de eerste set. De match was volledig in evenwicht, tot ik plotseling vier keer achter elkaar een smash diep in het net sloeg en ik moeite had om de pluimpjes terug te brengen. In mijn concentratie en fanatisme had ik niet gemerkt dat ik mijn snaren had overgeslagen en al vier punten verder aan het spelen was, met een kapotte racket. Het gemaakte kloofje kreeg ik niet dicht en ik verloor met 21-16. Ik weet niet of er zoiets bestaat als een black-out in de badminton, maar in de tweede set had ik het aan mijn pan.

Alle pluimpjes kwamen terecht in de “comfort-zone” van mijn tegenstander, die niets anders moest doen dat mij van de ene kant van het plein naar de andere te sturen. Ik werd zo murw geslagen, dat ik niet eens de energie had om boos te worden op mezelf. Een beschamende 21-5 was het eindresultaat.

Eindresultaat 6-2 voor de tegenstanders, met enkele zeer goede en spannende matchen.

Die laatste set van mijn enkelwedstrijd, zal nog enkele weken therapie vragen, maar dat nemen we er maar bij. Ik stuur de factuur wel door naar de sponsor. Samen met Sponske werd er in de cafetaria wat nagepraat en we waren het over eens : in de thuiswedstrijd, volgend jaar, pakken we ze en anders is het allemaal de schuld van de Frank.

Hier zijn de foto's genomen door onze 2 "huis" fotograven

Jim

Poona 2 H – Berlaar 3 H : 15/11/2010 

Vandaag was het moment om nog eens puntjes te pakken.

Na onze eerste thuismatch, die gewonnen werd, hebben geen punten meer gehaald en we beginnen stilaan naar de achterste gelederen van het klassement te zakken. We hoopten vandaag één of twee puntjes thuis te houden.

Zoals gewoonlijk, lieten we in de enkelpartijen Koen en Yves invallen en namen Spons – Eddy en Frank – ikzelf de dubbels voor hun rekening.

Spons had een lichte blessure aan de knie, waardoor hij geen enkelpartij speelde. Eddy had nog steeds een beetje last van de elleboog, maar alles bij elkaar ging het nog. Een goede opwarming, een chocomelkske, nieuwe tapejes, gesponsorde T-shirtjes aan en de haartjes netjes gekamd, we waren er klaar voor. Er waren enkele supporters aanwezig in het cafetaria en op de bank. Bovendien werden onze dubbelmatchen op DVD vastgelegd, om later te analyseren (of eens goed te lachen). Voor tribunespelers zoals Frank en mezelf, kon dit dus niet mislopen.

Toen we de klassementen van de tegenstrevers zagen B1, B2, C1 en D, waren we al iets minder zelfverzekerd. Bovendien had de D-speler al zijn enkelpartijen al gewonnen, vaak van hoger geklasseerde spelers. We hadden dus te maken met een “valse D”.

De eerste dubbel mochten Frank en ikzelf aantreden tegen Jeroen (B2) en Thomas (C1). Opnieuw dus hoger geklasseerde spelers, als tegenstanders, maar daar lieten wij ons niet door beïnvloeden. De eerste set begonnen we furieus en wonnen met 21-16, daar hadden die mannen niet van terug. Op het andere terrein speelden Spons en Eddy, tegen Roel (B1) en Michel (D) ook een dijk van een set, die ze wonnen met 21-18. We gingen ongeveer samen rusten, voor de tweede set en feliciteerden elkaar met het resultaat. “Goe bezig mannen, knikten we elkaar toe”

En toen ..... toen was het gedaan met de pret. Zowel in de dubbelpartijen als in de enkelpartijen wonnen we geen setje meer. We waren al tevreden, dat we af en toe een setje konden uitspelen met dubbele cijfers (meer dan 10 punten). De twee “hoogtepunten” waren de tweede set van Yves en Eddy in de enkelpartijen, die met 21-17 verloren werden.  

Voor diegenen die me wensen te vragen hoe al deze matchen exact verliepen en/of het resultaat van de analyse van de DVD, wel ...het antwoord op deze vragen is gelijk aan het antwoord op de volgende muziekvraag : “Met welke identieke titelsong hebben Lilly Allen en Cee Lo Green, met twee verschillende liedjes, het afgelopen jaar een wereldhit gescoord”. Het antwoord op deze kwisvraag mogen deze personen in het vet, in hoofdletters, vervolledigd met minstens drie uitroeptekens boven hun bed hangen.  

We werden dus naar huis gespeeld, met 0-8. Gelukkig waren we al thuis en konden we ons verdriet verdrinken in Den Drab, tot een kot in de nacht.

Gelukkig hadden we de foto’s nog ... zie hier het resultaat.

Volgende keer beter.

Jim

De Klamp 4 H – Poona 2 H : 28/11/10 : 8-0

Spons had vandaag forfait gegeven. Hij had nog steeds problemen met de knie en dus moesten we onze best man thuis laten. Koen kon zich wel vrijmaken en ving de dubbelpartijen, met Eddy, aan. Ze hadden nog nooit samen gespeeld, in competitieverband.

Vandaag besloten Frank en ikzelf, om nog eens zeer milieubewust te zijn en carpoolden we,  vanuit Franks kasteel, tot aan de sporthal van de tegenstanders. Omdat we ruim op tijd waren,  doken we het sport cafeetje in,  om onze chocomelk te drinken. Toen Koen 15 min later arriveerde, verbaasde hij zich erover dat we inderdaad chocomelk dronken voor de wedstrijd. Inderdaad, ik lieg zelden in mijn verslagen, hoogstens maak ik gebruik van wat “dichterlijke vrijheid”. Onze tegenstanders waren opnieuw indrukwekkend. Twee B2’s en twee C1’s. Het beloofde weer een moeilijke avond te worden. Ze verdeelden hun klassementen mooi, in de dubbels; telkens één B2 met één C1.

Frank en ik hadden in onze eerste wedstrijd weinig te vertellen. We werden professioneel opzij gezet met 21-11 en 21-14, wat bij ons beiden een beetje gemor en gebrom opleverde. Koen en Eddy verloren hun eerste set met 21-5. Laten we zeggen dat dit gewoon een beetje aanpassingsproblemen waren, aan elkaar en aan de zaal. De tweede deden ze het al wat beter, maar verloren ze ook met 21-16.

In onze tweede dubbelpartij, deden we het beter. De eerste set wonnen we met nipt met 21-19. De tweede set ging gelijk op, maar moesten we uiteindelijk de rol lossen en verloren we met 21-16. Ondanks het feit dat er supporters binnendruppelden (vrouw van Eddy en kinderen) in de derde set, moesten we ook deze afgeven, met dezelfde cijfers. De supporters gaven Eddy moed, maar konden niet verhinderen dat hij zijn dubbelpartij verloor met twee keer 21-10.

We stonden dus, na ons beste onderdeel, 4-0 achter en moesten in de enkelpartijen allemaal tegen een hoger geklasseerde spelers uitkomen, het resultaat laat zich dan ook raden. Ondanks moedig verweer gingen we, alle vier in twee sets, de boot in.

Frank verdedigde zich het best, met een verlies van 21-18 en 21-16, daar had misschien iets meer ingezeten, de rest van ons ploegje voelde ook effectief , dat ze tegen een hogere klasse speelden. Eindbalans 8-0 verlies en maar één set gewonnen. Onze vorige thuismatch verloren we ook met 8-0, maar toen haalden we nog twee sets. Ik hoop dat er geen trend word ingezet.

Na de douche en de match, ging Eddy onmiddellijk door, om de familie te vervoegen en met een lekkere biefstukfriet, het verlies weg te eten.

We merkten dat we, deze keer, een viswijf als invaller hadden meegebracht. Koen ontdekte overal in de zaal mensen die hij nog van vroeger kende en waar hij nog eens met wou bijpraten. We wisten niet meer wie van ons eigenlijk de marktkramer was in het gezelschap.

Nadat we gedoucht hadden en Frank en ikzelf al aan onze derde consummatie bezig waren, gaf Koen nog altijd geen teken om de zaal te verlaten en zijn conversaties af te ronden. We lieten hem dan maar achter (volgens mij is hij daar nog altijd aan het babbelen), zodat we zelf ook een klein frietje konden steken om onze beteuterde gezichtjes, opnieuw een beetje te laten glimlachen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Volgende keer is het terug thuis, tegen de laatste in de voorlopige tussenstand. Dan zullen we eens iets laten zien.

Bedankt aan de invaller en de supporters.

Jim

Poona 2 H – Plumula 3 H 13/12/10 : 5-3

Vandaag begint de week van de waarheid, voor ons competitieploegje.

Vandaag moeten we tegen de laatste in de stand spelen, Plumula.

Ze hebben tot nu toe nog geen punt kunnen behalen en volgende zaterdag moeten we op verplaatsing naar Wak Waver die, zoals wij, al 2 punten hebben verzameld. De bedoeling is, deze week, minstens drie punten te halen uit deze twee wedstrijden om aldus quasi zeker te zijn van het behoud in derde provinciale. Net voor het begin van de wedstrijd kreeg ik het berichtje dat Yves, wegens familiale verplichtingen, onmogelijk tot aan den Drab kon afzakken. Een serieuze aderlating voor de enkelpartijen, maar dan moesten we het in de dubbels maar ineens afmaken.

Geen tijd voor chocomelkskes, spelen en winnen nondeju was vandaag het motto.

Ik was mijn gesponsorde sportzak vergeten en Patrick begon zijn match, zonder gesponsorde T-shirt, maar kon dit nog rechtzetten.

De eerste dubbelmatch spelen Frank en ikzelf tegen Bart en Tom, een C2 en een D-speler. Voor het eerst dit seizoen spelen we dus tegen een, op papier, zwakkere tegenstander. De eerste set verloopt vrij vlotjes en winnen we met 21-11. Goed voor het, toch een beetje aangetaste, zelfvertrouwen. In de tweede set tonen onze tegenstanders zich echte bijtertjes en kan geen van beide teams zich van elkaar lostrekken. Dit geeft in het thuis kamp een zekere zenuwachtigheid en wat krampachtigheid sluipt in ons spel. We verliezen deze set nip met 19-21.

In de derde set, komen er iets meer supporters langs de kant zitten en even lijkt het of we een definitief drie-punten kloofje hadden geslagen, maar opnieuw kwamen Bart en Tom terug. Op 19-20 speelt Frank en pluim recht in het net, maar ze kaprioleerd onverklaarbaar toch over het net. Het wordt 20-20 en even hoopten we dat dit de mentale tik was, die we nodig hadden. We bleven echter veel te zenuwachtig en te voorzichtig spelen. Het gebrek aan agressie, kwam ons duur te staan, want uiteindelijk verloren we de set, in verlengingen met 24-26. Alweer een match die ons nipt ontglipt, het is om je racket op te eten.

Patrick en Eddy hadden het in hun dubbelpartij veel gemakkelijker. De eerste set werd vlot gewonnen met 21-8 en ook in de tweede set konden Eric en Tom, nochtans ook een C1 en C2 geen vuist maken, met 21-11 verlies als gevolg. Tijd voor onze tweede dubbelmatch. Nog een beetje opgefokt van het nipte verlies, begonnen we in de eerst set verschroeiend, met een 21-10 winst in de eerste set. In de tweede set lieten we ons, dit keer niet vangen, en gingen op ons elan voort. Winst met 21-11 en de eerste overwinning van Frank en ikzelf, dit seizoen. Dat hadden we nodig.  

Patrick en Eddy ondervonden in hun tweede dubbelpartij dat Bart en Tom inderdaad echte plakkertjes zijn, die zich niet zonder strijd opzij wilden laten zetten. De eerste set werd door ons mannen met 22-20 gewonnen; eindelijk eens verlengingen, die de goede kant uitgaan.

In de tweede set was de weerstand bij de tegenstanders dan toch gebroken en konden onze mannen vlot afstand nemen met 21-12.

Spijtig van de eerste match van Frank en ikzelf, anders keek ik al met een veel geruster gemoed naar de enkelpartijen. Twee enkelpartijen winnen, dat moet haalbaar zijn.  

De eerste partij speelde Koen tegen Eric. Deze twee mannen kennen elkaar door en door en geven meestal elkaar niet al teveel toe. Vandaag was Koen echter te sterk. Met mooie 21-10 en 21-17 setstanden, nam hij afstand van Eric. We hadden dus al minstens een gelijk spel binnen.

De tweede enkelpartij, gaf Patrick, Tom partij. Gezien Patrick een hoger klassement had, dan Tom, moest dit in principe ons tweede punt worden, om de partij binnen te halen. Patrick kreeg het echter niet cadeau en verloor de eerste set met 15-21. De tweede set werd er meer gevochten en kon Patrick binnenhalen met 21-19, niet echt veel overschot. De derde set verliep ook spannend, tot Patrick een vlaag van zinsverbijstering kreeg of een klap van de houten hamer of was hij door iets anders afgeleid, we weten het niet. In ieder geval sloeg hij zes achtereenvolgende punten simpelweg en zonder reden buiten. Hij kreeg de opgelopen achterstand niet meer dicht. Einduitslag 12-21 in de derde set. Ik begon al een beetje te zweten.  

Nick viel eens graag in, om te proberen een puntje te halen voor zijn individueel klassement. Ik liet hem dit graag toe vandaag, door hem te laten spelen tegen Bart, een andere C2. De eerste set ging heel nipt, in de verlenging, met 22-20 naar Nick. De tweede set werd echter verloren met 13-21 en ook de derde set ging met 15-21 naar de Filistijnen. Ik begon al wat meer hartkloppingen te krijgen en nog meer te zweten, het zou toch niet waar zijn .... 

De laatste match moest dus beslissing over een gelijkspel of winst voor “de goeie”. Eddy ging met veel zelfvertrouwen om het veld, tegen Tom, een D-speler. De druk was hoog, maar “when the going gets tough, the tough gets going”. Op een 6-6 stand, in de eerste set, braken de snaren van Eddy en moest hij een andere racket nemen. Mij moest men ondertussen tegen de grond slaan, omdat ik anders ongelukken had uitgehaald.

Eddy bleef echter onverstoord verder spelen en won de eerste set, in verlengingen, met 22-20. Ik durfde al lang niet meer naar de wedstrijd kijken en probeerde tevergeefs mijn kalmte te bewaren door enkele zen-meditatieoefeningen en door aan mooie vrouwen te denken. Men heeft mij verteld dat de derde set door Eddy gewonnen werd met 21-17 en ik wil dat gerust geloven, het staat ook zo op mijn papieren. Eddy zorgde dus voor het broodnodige punten en een drie op drie in zijn matchen vandaag.  

Voor de tweede keer dit seizoen konden we winnen afsluiten en dit gaf ons een positieve vibe om de laatste wedstrijd tegen Wak Waver. Eerst werd er nog eens rustig nagekaard over de wedstrijd en tegen 01.00 h dinsdagochtend klonk mijn hartslag al een beetje normaler.

Hoe het tegen Wak Waver afliep, leest u in het volgende verslag.

Jim

Wak Waver 3H - Poona 2 H 18/12/10 : 8-0

Nadat we maandag onze wedstrijd hadden gewonnen, slipten we met veel vertrouwen richting de sporthal van Wak Waver. De gladde wegen en de overvloedige sneeuw hielden ons niet tegen. Enkel de cafetaria was bij aankomst gesloten, wat een serieuze tegenvaller was: gene chocomelk, maar maandag hadden we het ook zonder gedaan en dat was goed bevallen.

Bij het zien van de sporthal, herinnerde ik me dat we vorig jaar zwaar op ons doos hadden gekregen van deze mannen, met 8-0.

Vandaag stonden onze tegenstanders met 2 punten uit 6 wedstrijden, achter ons; we hadden immers al 4 punten uit 6 wedstrijden.

De klassementen waren met 4 C1’s, net iets sterker als onszelf, maar we hadden al voor hetere vuren gestaan. Chrisje, de vrouw van Eddy kwam ons een hart onder de riem steken en genieten, van enkele hopelijk spannende matchen. De eerste set begon goed voor Frank en ikzelf. 12-21 en onze tegenstanders Gert en Filip wisten niet waar ze stonden. Vol zelfvertrouwen begonnen we aan onze tweede set en .... werden totaal van de plein geveegd : 21-9 op ons broek. De tweede set lieten we niet over ons heen lopen en we draaiden met een 10-11 achterstand en dan .... zetten de tegenstanders hun turbo op. Verlies met 21-13 en flink wat gevloek van de Poona-mannen.

Eigenlijk was dit het hoogtepunt van de avond (niet dat gevloek, maar het aantal gewonnen sets). In al de volgende partijen kregen we een pak slaag. Er werd één keer met 21-16 verloren, één keer met 21-15, twee keer met 21-14 en over de rest van de sets wil ik gewoon niet praten, punt uit; Het werd een lesje in nederigheid en opnieuw (de derde keer dit seizoen) een rammeling van 8-0 om de oren. Als ploegkapitein heb ik al wat vrolijkere momenten meegemaakt. Toch lieten we het niet aan ons hart komen. Na de wedstrijden was het café wel open en konden we ons verdriet verdrinken.  

Geen foto’s van deze wedstrijd en dat is misschien maar goed ook.

Dit was een wedstrijd om heel snel te vergeten en we kijken uit naar de terugronde, die einde januari 2011 begint.

Jim

Brasschaat 2 H – Poona 2 H : 23/01/11 : 8-0

Vandaag mochten we tegen de leiders van onze reeks spelen.

Dit vertaalde zich ook in de opstelling van de tegenstrevers. Drie keer een B2 en één C1, dat was net iets sterker qua opstelling dan wijzelf. Met Spons (C1), Frank (C2), Eddy (C2) en ikzelf (C2), waren we op papier een beetje bleekjes. Dit vertaalde zich ook in de uitslag; na welgeteld één uur en twintig minuten stonden we 8-0 in het krijt. Van de 16 sets die er gespeeld werden, konden we slechts 7 sets met dubbele cijfers halen.

We hebben vandaag ons record gebroken. 8-0 op ons dak en nog niet de illusie om ergens een setje weg te pitsen. Over de matchen valt dus eigenlijk weinig te zeggen. De accommodatie was wel bijzonder. Doordat de sporthal werd gerenoveerd, was er geen cafetaria (geen chocomelkje dus) en ook de douches stonden buiten in aparte campers. Het was net zoals op de voetbal. Ook het licht in de sporthal, was apart te noemen, maar we willen onze rammeling hier niet op steken, de tegenstanders waren gewoon beter.

We hadden toch weer een avondje uit, dat gezonder was dan met een groot pak chips, in de zetel, naar Witse te kijken, al duurt Witse bijna even lang als onze matchen samen en zijn die afleveringen nog spannender ook.

Gelukkig hadden we nog de après-badminton, in café Den Breughel te Mortsel waar ook daar meer animo was aan de toog, dan bij ons, op het badmintonveld. 

Snel vergeten deze avond en volgende keer beter.

Jim

Plumula 3 H – Poona 2 H 06/02/2010 : Eerste degradatieduel

Vandaag stond de eerste, van drie degradatiewedstrijden, op het programma. De strijd onderaan het klassement in derde B is zowaar spannender dan bovenaan de rangschikking. Zowel BACSS , Wak Waver, Plumula en wijzelf staan zeer kort bij elkaar. De tegenstanders van vandaag, Plumula staan met de slechtste papieren. Twee puntjes achter ons, dus verliezen vandaag mag absoluut niet. Spons, Eddy Frank en ikzelf weten dus wat te doen, winnen. Eerst een bezoekje brengen aan het cafetaria van het zwembad voor de obligate chocomelkjes en daarna klaar voor de strijd.

Met twee C1’s en C2 en een D speler is dit, op papier, een haalbare kaart, maar elke wedstrijd moet gespeeld worden.

Eric één van de tegenstanders, waar we de afgelopen jaren regelmatig tegen speelden, verheugde zich niet echt om tegen “de stofzuigers” van derde B te spelen. Ikzelf en Frank moeten tegen Bart (C2) en Tom (D).

De eerste set gaat verloren met 16-21. De tweede set is een ware strijd en met 21-20 achterstand dwarrelt en een pluimpje millimeters aan onze kant, buiten de lijn. Voor hetzelfde geld, was de wedstrijd gedaan, maar met dit puntje kantelde de set en de wedstrijd. 23-25 voor ons en voor de verandering eens een setje in de verlengingen naar de juiste spelers. De derde set bleef een nagelbijtertje. Nooit meer dan drie punten verschil. Met 19-21 trokken we de set naar ons toe. Ook Spons en Eddy hadden van hun eerste wedstrijd een marathon gemaakt, tegen de twee C1’s (Erik en Luc) en dit voor een publiek van vrienden en kennissen van de thuisploeg. Het was een spektakelmatch, ze hadden eigenlijk inkom moeten vragen. De eerste set ging nipt verloren met 21-19, de tweede set werd met 20-22 in de verlengingen gewonnen, de derde set ging jammer genoeg ook naar de tegenstanders met 21-18. Tegen Eric en Luc (en het vijandig thuispubliek) speelden ook wij een goede wedstrijd. De eerste set werd verloren met 21-18 en in de tweede set werd ik een beetje overmoedig. In plaats van optimaal in te zetten op de verdediging, probeerde ik met smashen de tegenstrevers uit verband te spelen. Zonder succes en we verloren met 21-17.

Luc was tijdens de tweede set op zijn knie gevallen en moest forfait geven voor de enkelpartijen.  

Spons en Eddy haalden tegen Bart en Tom niet hun beste spel boven en dit was eigenlijk wel nodig. Ze verloren hun eerste set kansloos met 21-10, vochten moedig terug in de tweede set met 14-21, maar moesten nipt de duimen leggen in de derde set met 21-17. Met 3-1 achterstand naar de enkelpartijen gaan, is voor ons ploegje nooit goed nieuws. Zelf was het eigenlijk al 3-2 doordat Luc niet verder kon.  

De eerste wedstrijd speelde Spons tegen Eric. Spons had, hoe zal ik het zeggen, niet zijn beste dagje. Met 21-13 en 21-5 was het duidelijk dat de tegenstander beter was. De tweede wedstrijd moest ik normaal tegen Luc spelen, maar door zijn forfait en er geen reservespelers op het wedstrijdblad stonden, schoof hun derde man op naar de tweede plaats. Ik mocht dus tegen Bart nog eens een enkelwedstrijd spelen, tegen een tegenstander met hetzelfde klassement. Maar klassementen zijn papier. Op geen enkel moment kwam ik in de wedstrijd en werd droogweg met 21-9 en 21-13 van het plein gerammeld. Resultaat een onoverbrugbare 5-1 achterstand.  

Frank mocht zijn partij tegen Tom afwerken en aangezien hij moest opletten om geen puntjes te verliezen tegen deze D-speler, bleef hij geconcentreerd spelen en won hij zijn wedstrijd met 12-21 en 14-21.  

Eddy moest zijn wedstrijd niet meer spelen wegens gebrek aan tegenstrevers en zorgde door zijn aanwezigheid voor de zwaarste overwinning van de dag 21-0 en 21-0   

Het mocht niet baten, we verloren de wedstrijd met 5-3 cijfers en lieten op deze manier Plumula terugkomen op gelijke hoogte met ons en Wak Waver. Doordat we iets meer individuele wedstrijden hadden gewonnen staan we nu voorlaatste in de stand. Het beloven nog spannende weken te worden. Wegens gebrek aan een open cafetaria dropen we ontgoocheld huiswaarts. Volgende keer is het tegen Wak Waver thuis, voor een uitzinnig thuispubliek, dan zullen we nog eens iets laten zien.

Jim

Poona 2 H – Wak Waver 3H 14/02/11 : 4-4

Valentijn staat voor de Poona-boys, voor het derde jaar op, rij gelijk aan : het in het zweet werken met .... en tegen een bende oude venten. Niet echt romantisch en toch iets anders dan wat de normale mens zich bij Valentijn voorstelt. Om acht uur begonnen we eraan en  was het eigenlijk vijf voor twaalf ..... De tweede van de drie degradatiewedstrijden stond op het programma. De eerste werd nipt verloren (zie vorig verslag).

We staan vandaag met drie ploegen op de laatste plaats en Baccs  (de vierde ploeg onderaan) heeft slechts één puntje voor. De opdracht vandaag was dus duidelijk : winnen en in het slechtste geval gelijk spelen. Verliezen was geen optie. Verleden jaar hadden we tegen deze ploeg van Wak Waver een zeer nipte strijd geleverd en met 5-3 gewonnen, alles was dus mogelijk. Met één B2 en drie C1’s waren ze op papier net iets sterker. In de heenronde hadden we kansloos met 8-0, op verplaatsing, verloren. Geen tijd voor een chocomelkje deze avond, ik ben gewoon puur natuur de strijd aangegaan.

Frank en ikzelf mochten tegen Dieter (C1) en Toon (C1) aanvangen, tegenstanders die we al kenden en waar we onze tanden al op hadden stukgebeten, in het verleden. Maar dankzij een ondersteunend thuispubliek en met de rug tegen de muur, kunnen we altijd net iets meer. In de eerste wedstrijd vlogen we over het plein. Met 21-15 en 21-19 wonnen we de eerste wedstrijd.  

Eddy en Spons hadden het iets moeilijker. Tegen Frank (B2) en Roel 5C1) werd de eerste set vlot gewonnen met 21-11 en de tweede set werd bijna even vlot verloren met 10-21. De derde set moest de beslissing brengen. Ondertussen was Chrisje (vrouw van Eddy) en hun zoon aangekomen om onze ploeg en vooral Eddy een hart onder de riem te steken. Wat in de heenronde niet lukte, was deze keer geen probleem, onze mannen wonnen met 21-18.  

De tweede match begonnen Frank en ikzelf furieus aan de match en bouwden we een voorsprong van 6 punten uit, toen kregen we een beetje “de track” en kwamen de tegenstanders terug. Toch kon deze set met 21-18, in het voordeel van Poona, op de tabellen geschreven worden. In de tweede set konden we geen afstand nemen en liepen we een beetje achter de feiten aan. Gevolg : 15-21 verlies. In de derde set gaven we elkaar helemaal geen puntje toe. Door het gebrul en getier van Frank voelde ik dat we in de wedstrijd zaten en er beiden in geloofden. We mochten van veld wisselen met 11-10 in ons voordeel en er werd gebikkeld tot 20-20. Eén foute, te korte, “clear” van mezelf en een mislukt dropje aan het net van Frank was het 20-22 voor de tegenstrevers.  Fucker de fuck.   

Eddy en Spons hadden het in in tweede dubbel iets moeilijker dan wijzelf. De eerst set werd met 13-21 verloren, maar onze jongen herpakten zich. Tweede set winst met 21-17 en de derde set werd gewonnen met 21-18. Met een tussenstand van 3-1 in de dubbels konden we met vertrouwen de enkelpartijen tegemoet zien komen. Tijd om onze geheime wapens boven te halen.  

Koen mocht bikkelen voor zijn individueel klassement, tegen Frank. Koen zat echter met vlinders of iets anders in zijn kop, maar hij kwam er dit keer niet aan te pas. Simpel opzijgezet met 21-10 en 21-11. Hij was er een beetje van uit zijn melk na de match en dat was lang geleden. .

Ons tweede wapen had meer succes. Tegen Dieter had Yves, verleden jaar, een uiterst spannende drie-setter gespeeld. Vandaag werd het 21-17 en 22-20, in Yves voordeel en bewees hij opnieuw zijn nut voor onze ploeg. Nu rekenden we op Spons of Eddy voor het verlossende vijfde puntje en de overwinning van Poona.  

Spons verloor de eerste set met 10-21 en ook in de tweede set kwam hij met 16-21 net te kort. Blij met de twee dubbelparijën, maar toch een beetje gefrustreerd van zijn enkelpartij, verliet hij het veld.  

Eddy moest tegen de laatste C1 dan maar proberen het verlossende puntje binnen te halen. Chrisje en familie waren ondertussen al naar huis en hij stond er een beetje alleen voor. Toch verweerde hij zichzelf als een leeuw en met verlies van 17-21 en 18-21 speelde hij een meer dan verdienstelijke partij. De eindbalans was dus een gelijkspel, jammer van onze tweede dubbel. Frank zijn schuld !

Met een gemengd gevoel konden we onze dorst lessen tot de wijzers van de klok ver in het wit waren verdwenen. Als we binnen 14 dagen een puntje kunnen pakken tegen Bacss is de redding in derde, weer een beetje dichterbij.

Jim 

Bacss 3 H – Poona 2H : 26-02-2011

Dit weekeinde was belangrijk voor alle Herenploegen, van Poona. Onze eerste herenploeg is in een titanenstrijd verwikkeld, voor de titel, met een andere ploeg van Bacss en in de kleedkamer werden al een paar steekjes uitgedeeld. Onze derde herenploeg heeft nog altijd een kleine voorsprong, om kampioen te spelen, maar ze krijgen stilaan klamme handjes, met de eindstreep in zicht en ze beginnen met hun puntjes te smossen. Onze ploeg zit, vanaf speeldag twee, in een degradatiestrijd verwikkeld. Onze tegenstanders van vandaag hebben evenveel punten als wijzelf, maar hebben een beter saldo, wat het aantal gewonnen wedstrijden betreft. Winst of een gelijk spel zou ons even wat ademruimte geven. Een verlies is absoluut te vermijden aangezien de laatste, in onze poule, maar op 1 punt volgen en nog twee inhaalwedstrijden te goed hebben.

De heenwedstrijd werd nipt met 5-3 gewonnen, met een aantal invallers. Frank en ikzelf hadden toen niet zo goed gepresteerd, in de dubbels, maar Eddy en Patrick wel. Om onze kansen gaaf te houden, in de enkelpartijen, had ik vandaag Koen opgetrommeld. Ik hoopte stiekem op een gelijk spel. Op papier kwam Bacss opzetten met een sterkere ploeg. Eén B1, een B2, een C1 en een C2 ... daar verbleekte ons ploegje toch een beetje tegen, maar een wedstrijd moet eerst gespeeld worden. Glen (C1) en Stefaan (C2) vormden onze eerste tegenstanders. Stefaan waren we nog tegengekomen op een tornooi in januari jl., dus die kenden we nog een beetje.

De eerste set starten we zeer solide en wonnen we met 15-21. De tweede set begonnen de zenuwen wat mee te spelen en speelden we iets afwachtender. Resultaat 21-16 verlies en we konden opnieuw beginnen. Na wat licht en beschaafd gemor herpakten we ons, in de derde set, met opnieuw 21-15 ... een hele opluchting, want we hadden nog niet veel dubbels, op verplaatsing, gewonnen. Bij Eddy en Patrick ging het iets moeilijker. Zij hadden met een B1 (Theo) en B2 (Johan) een harde noot te kraken. Ze waren echter niet onder de indruk van de klassementen en speelden de eerste set vrij goed mee, maar moesten toch de duimen leggen met 21-17. Koen had de wedstrijd aandachtig gevolgd en gaf tijdens de terreinwissel nog even wat praktische tips en tactische aanwijzingen. Resultaat : verlies met 21-13, maar toch goed meegespeeld.

Toen was het onze beurt, om tegen Theo en Johan te spelen. Hier was het niveauverschil echt merkbaar. Onze smashes werden gemakkelijk opgevangen en werden nog harder geretourneerd, terwijl hun smashes dodelijk efficiënt waren. In de eerste set konden we nog behoorlijk mee met 21-16, maar in de tweede set werd onze oude-venten-badminton (alle pluimen richting dak van de sporthal jagen en in een zeteltje wachten tot de ander een fout maakt) onverbiddelijk afgestraft. Resultaat 21-10 verlies in de tweede set. Ze waren gewoon een klasse te sterk.  

Eddy en Patrick hadden het niet gemakkelijk tegen Glen en Stefaan. De eerste set kregen ze “dik op hun doos” met 21-12, maar de tweede set leek het tij te keren, met 21-18 in hun voordeel. Frank en ik konden nog supporteren, tijdens de derde set. Wat we te zien kregen was echter een opeenstapeling van gezucht, gekreun, gemekker en gevloek. Er wordt, door kwatongen, beweerd dat Frank en ikzelf af en toe de indruk geven, ruzie te maken op het plein en soms, onbedoeld, een beetje schuttingstaal hanteren. Wat er echter door onze jongens, in deze set, werd afgemekkerd, daar kunnen wij nog een puntje aan zuigen. Het zat onze jongens niet echt mee, een paar ongelukkige interventies en een paar gelukkige pluimpjes van de tegenstrever, maar de kopjes gingen veel te snel naar beneden.

Ondanks een knappe, late eindsprint, werd de set verloren met 21-17. Poona 2 H is niet gekend door zijn uitmuntende prestaties, in de enkelpartijen, dus een 3-1 achterstand na de dubbels voorspelde niet veel goeds. 

De eerste enkelpartij was voor ons “geheim” wapen Koen. Tegen Theo, stond Koen wel tegen een tegenstander die twee klassementen hoger gerangschikt staat, maar ik had toch goede hoop, op het verloop van de partij. In de eerste set kwam Koen snel twee punten achter en hij haalde deze achterstand jammer genoeg niet in. Na een spannende eerste set en een tactisch steekspel, werd de eerste set verloren met 21-17. In de tweede set was Koen wat verward door alle verschillende lijnen op het speelveld, kon hij geen antwoord vinden op de platte opslagen van Theo en was hij misschien al met zijn gedachten bij de wedstrijden van de eerste herenploeg. Hij kwam er niet meer aan te pas en verloor met 21-9.

Patrick moest tegen Johan ook tegen één klassement hoger opboksen. Van de wedstrijd zelf heb ik niet veel gezien, omdat ik vooral de wedstrijd van Koen voor mijn neus zag afspelen. Patrick deed zijn best, maar zijn tegenstander was net iets beter. Verlies met 21-15 en 21-14 was verdienstelijk, maar betekende wel dat onze ploeg een onoverbrugbare achterstand had. De wedstrijden van Frank en Eddy werden bijna simultaan afgewerkt met diegene van Koen en Patrick.

Frank moest tegen Glenn een C1 partij geven. De eerste set kwam hij niet in het stuk voor en verloor hij met 21-8. Met een “over-mijn-lijk” mentaliteit begon hij aan de tweede set en gaf hij niet op. Jammer genoeg moest hij ook deze set laten met 21-17 en kon “onze zombie” aanschuiven voor zijn welverdiende pintjes. Eddy mocht tegen Stefaan tegen een tegenstander, van zijn eigen klasse en dit werd de meest spannende wedstrijd. De eerste set werd verloren met 21-15, maar bij Eddy weten we dat de eerste set altijd een studieronde is. De tweede set kreeg hij de vocale steun van Patrick achter het veld en onze hele ploeg, naast de lijnen, maar het was net niet voldoende om hem naar de overwinning te schreeuwen. Verlies met 21-16 in de tweede set en opnieuw een zwaar verlies voor Poona 2 H : 7-1 op ons kas.

Gelukkig is de cafetaria van BACSS opnieuw open en konden we onze verlies wegdrinken (en zout laten smaken, met enkele pakjes chips). Het kalf is echter nog niet verdronken. We staan nog steeds één puntje voor op de laatste ploeg en op maandag 07/03/11, tegen OLVE, hebben we opnieuw thuisvoordeel + steun van stevige invallers, voor de enkelpartijen. OLVE heeft niet veel meer te winnen of te verliezen, dus we rekenen op een topprestatie, waarover later meer.

Jim