Competitie H2 derde afdeling reeks B
Opslag 1H – Poona 2 H : 25/09/11 : 6-2
We mochten onze eerste wedstrijd van het seizoen spelen tegen de jonge gasten van Opslag.
Deze rakkers hebben een indrukwekkend parcours achter de rug. Eerst kampioen bij de jeugd, volgend seizoen kampioen in vijfde provinciale, het jaar daarop kampioen in vierde en dit jaar spelen ze in derde provinciale.
Al zijn hun klassementen niet super indrukwekkend (twee maal C1 en twee maal C2), mochten we ondervinden dat het hier echt gaat om opkomend talent en zijn hun klassementen, een beetje ondergewaardeerd.
Jonge ploeg (gemiddelde leeftijd 19 jaar) en een jonge sporthal (sinds 2006). De sporthal was wel heel wit (niet optimaal voor een wedstrijd met witte pluimen) en de kleur van de lijnen (licht paars) was ook iets apart. Voor de rest een heel goede vloer, een sympathiek cafetaria en uitstekende douches. De wedstrijden dan :
Frank, mijn vaste partner in crime, was nog steeds licht geblesseerd en verkoos om thuis te blijven. In zijn plaats kwam Bart onze ploeg versterken.
Men zijn kleinste spruit en zijn vrouwtje, hadden we alvast twee vurige supporters mee op verplaatsing en ook Koen kwam ons psychologische ondersteuning geven.
Vandaag speelden we dus met een onuitgegeven ploeg. Bart en ikzelf speelden samen de dubbels. Spons, met Eddy vormden het andere duo.
Mijn specifieke voorbereiding, voor de match, doe ik dit jaar anders. Weg chocomelkje, dit jaar schakel ik over op rijsttaartjes en bananen.
Nadat ik mijn rijsttaartje had opgesmikkeld, mochten Bart en ikzelf aantreden tegen Thomas en zijn maat Christof. Voor ons beiden was het een beetje zoeken om samen te spelen, en met de linkshandige Christof, met zijn venijnige cross-dropjes, hadden we het niet onder de markt. Bart kon de tegenstanders stevig onder druk houden en ik mocht me verdienstelijk maken in de verdediging en met het aftikken van de pluimen. We wonnen onze wedstrijd nipt met 21-19 en 21-18.
Spons en Eddy, begonnen het seizoen direct met een drie-setter. De eerste set werd nipt gewonnen met 22-20, maar de twee volgende sets gingen jammer genoeg verloren met 21-10 en 21-12.
De tweede wedstrijd begon voor Bart en mezelf moeilijk, direct 4-0 achter, maar nadat we onze concentratie hadden teruggevonden, maakte we onze wedstrijd af met 21-16 en 21-8.
Eddy en Spons hadden het in hun tweede dubbel veel moeilijker, ondanks coaching van Koen op de tribunes, gingen ze met 21-13 en 21-14 in het verlies.
Na de dubbels stond het dus 2-2 met de wedstrijden. Met de enkelpartijen rekende we op de enkelpartij van Bart en een verrassing van de andere drie, om hier minstens met één punt naar huis te gaan.
De twee Benjamins : Bart (33jaar) en Thomas (16 jaar) mochten de spits afbijten met de enkelpartijen. Bart begon furieus en stond vlotjes 18-12 voor, niets aan de hand .... en toen ... kantelde de wedstrijd. De eerste set werd verloren met 25-23 en hierdoor kreeg Thomas vleugels. Bart begon wat aan zichzelf te twijfelen en de tweede set ging ook verloren met zware 21-12. Aangezien Thomas twee klassementen lager speelt, werd dit een dure wedstrijd voor Bart, voor zijn eigen klassement. Drie minpuntjes voor zijn individueel klassement en een slapeloze nacht.
Spons, Eddy en ikzelf konden ons, in de enkelpartijen, tegen tegenstanders met een gelijk klassement meten. Er was dus nog niets verloren.
De enkelpartij van Spons, tegen Nick, kon ik niet zo goed volgen. Op een veldje, in de hoek van de zaal en tegelijk met de wedstrijd van Bart, verloor Spons met 21-14 en 21-17.
Tijd voor een banaan voor de grootste aap en met deze extra energie mocht ik mijn wedstrijd spelen tegen Kris (19 jaar). Alles ging perfect volgens plan, in beide sets tot 11-11 en dan begon mijn jonge tegenstander een tandje bij te steken en zag ik alle hoeken van het veld. De lijnen kregen een nog groter psychedelisch karakter en ondanks goed verweer en supporters langs de zijlijn, verloor ik mijn wedstrijd met 21-17 en 21-15.
Ook Eddy kon tegen Christophe ook niet echt een vuist maken. De luide “oehs” en de “aaghs”, waren een goede test voor de fundamenten van deze nieuwe zaal, die op zijn grondvest daverde. Twee sets verlies met 21-17 en 21-12, waren het verdikt.
Na de inspanningen kregen we nog “een bordje mix” aangeboden van de tegenstrevers en na een douche en een drankje, mochten we naar huis terugkeren, zonder punten.
Volgende keer beter.
Jim
Klein Boom 1 H – Poona 2 h : 8-0 26/09/11
Vandaag mochten we aantreden tegen Klein Boom, een vaste tegenstander van de laatste jaren.
Onze ploeg was samengesteld uit Spons, Eddy, Frank en ikzelf. Ook onze tegenstanders waren met hun “type-opstelling” : Kristof, Laurens, Erik en Steven. Hun klassementen (B2 en drie keer C1), waren veel beter dan de onze ... Het beloofde een moeilijke avond te worden.
Aangezien we de zaal maar twee uurtjes ter beschikking hadden, waren we goed op tijd. Na een banaantje te hebben verorberd en even de veldjes te hebben “ingeschaatst”, begonnen we met onze matchen.
Onze eerste match was tegen Steven en Eric, waar we al talrijke duels mee hebben uitgevochten (meestal beslecht in ons nadeel, in drie sets. De laatste keer wonnen we echter in twee sets). Frank was nog steeds licht geblesseerd en in de eerste set stonden we nergens. Verlies met 21-11. De tweede set krabbelden we recht en wonnen we met 21-15, maar de derde set moesten we met 16-21 de duimen leggen. Bij Eddy en Spons verliep de eerste dubbel ook onsuccesvol. Ze verloren tegen Kristof en Laurens, met twee keer 21-15. Wel heel verdienstelijk tegen deze goede dubbel. Ondertussen was Yves ook aangekomen, om te supporteren. Hij had normaal gezien vandaag moeten invallen, maar werd geveld door klierkoorts. Hij kwam ons toch een hart onder de riem steken, wat best op prijs werd gesteld.
Onze tweede dubbel begonnen we een beetje met “den track”, met als resultaat dat we 8-0 achterstonden, voordat we beseften dat we eigenlijk moesten badmintonnen. De achterstand was onoverbrugbaar en we verloren de eerste set zwaar met 21-9. De tweede set ging iets beter, maar de tegenstrevers waren beter. We verloren met 21-16.
Onze hoop lag bij Eddy en Spons om toch één dubbel naar huis te slepen. De eerste set werd vlotjes gewonnen met 21-11 en ze zagen het helemaal zitten. Er slopen echter fouten in het spel en de ondergrond was ook niet al te stabiel. Resultaat : wat gemor en gevloek en de volgende twee sets “den boot in” met 21-15 en 21-16. Jammer. Onze enkelpartijen begonnen we simultaan.
Patrick speelde tegen Kristof (B2) een verdienstelijke eerste set. Nipt verlies met 21-19, maar dan was het beste kruit verschoten. De tweede set ging met 21-11 verloren. Laurens (C1), gaat dit jaar om zijn B2 te halen. Frank was tegen dit jong geweld niet opgewassen en verloor zijn partij met 21-12 en 21-11, wat een verdienstelijk resultaat was. Eddy begon tegen Steven (C1) zijn eerste set met een “studieronde” .. en verloor de eerste set met 21-3. De tweede set ging het al veel beter en werd er met 21-14 verloren. Ik mocht tegen Erik (C1) waarop ik, in het verleden, al een paar keer mijn tanden had stukgebeten. De eerste set won ik nipt met 21-18 en de tweede set stond ik 16-14 voor. Op dat ogenblik kwam er een dame achter het veld door “paraderen” ... en als ik dames zie, ben ik van mijn melk. Gevolg de tweede set verloren met 21-19 en de match begon te kantelen.
De matchen van gisteren, zaten nog in de benen en ik zat ondertussen al aan mijn derde drijfnatte T-shirt. Volgens de papieren heb ik de derde set verloren met 21-18, maar ik kende het verschil niet meer tussen de dubbel en de enkellijnen. Het werd bijna zwart voor mijn ogen en in een poging om de rally’s snel af te maken, sloeg ik veel teveel pluimen buiten.
Jammer maar helaas, onze eerste 8-0 verlies van het seizoen was een feit.
Na de matchen dronken we nog een pintje (of twee). Frank en ikzelf passeerden nadien nog even langs Den Drab om te checken wat onze eerste ploeg thuis had gedaan (7-1 gewonnen). Dat moest gevierd worden met nog een pintje (of drie). Tja, de après-badminton is een essentieel deel van de competitie en om 01.30 h lag ik in mijn bedje.
Dik op ons kast gekregen, maar toch heel tevreden over de avond. Bedankt aan de ploegmakkers en onze supporter.
Jim
Olve 4H – Poona 2 H : 08/10/11 : 3-5
Vandaag was het de eerste echte, miezerige herfstdag. We mochten deze ochtend, om 10.30 h, afzakken naar onze zusterclub OLVE.
Om me optimaal voor te bereiden, was ik op tijd in mijn bed gekropen, vroeg opgestaan om mijn rijsttaartjes te gaan kopen en mijn reflexspray (voor elleboog en enkel) klaar te leggen in mijn sportzak.
Voor het vertrek keek ik nog snel de stand na; we stonden laatste, met nul punten uit twee wedstrijden .... daar moesten we vandaag verandering in brengen.
Frank kon er vandaag niet bij zijn, aangezien hij op de markt messen moest verkopen. Al denk ik, dat hij met dit weer, veel liever was gaan badmintonnen. Bart was, opnieuw, zijn vervanger.
Net voor het vertrek realiseerde ik me dat ik mijn “gesponserde” sportzak moest meenemen, dus werd het nodige materiaal overgeladen.
Het nodige materiaal had ik bij, maar niet het essentiële, nl mijn rijsttaartjes en reflexspray had ik in de andere zak vergeten. Ik had beter nog een 45min langer in mijn warm nestje blijven liggen. De andere ploeggenoten waren ook goed op tijd, zodat we onze wedstrijden volgens planning konden aanvatten.
In de eerste dubbel kwamen Bart en ikzelf uit tegen Vincent (B2) en Yves (C1).
Na vijf puntjes zagen we Yves een pijnlijk gezicht trekken. Een pijnscheut in de linkerkuit en mogelijk een spierscheurtje. Toch bleef hij zich zeer goed uit de slag trekken en we hadden het zeer lastig. Het liep heel gelijk op, tot 13-13 en dan konden we een kloofje slaan. We wonnen onze set met 21-16.
Op het andere veld, was er meer gekreun en gezucht van de Poona zijde. Eddy en Spons verloren hun eerste set met 21-15 tegen Jeroen (C1) en Bart (C2). Dat was geen goed nieuws.
In de tweede set kregen Bart en ik het wat moeilijker en we holden achter de feiten aan. Bovendien kregen onze tegenstanders de hulp van het net, zeker vijf netpluimen in hun voordeel en zo kwamen we 17-14 achter. Toch konden we deze situatie rechtzetten en wonnen we de wedstrijd met 18-21.
Op het andere veld was de match aan het keren. Onze mannen wonnen de tweede set met 21-15. Bart en ikzelf konden in de derde set supporteren voor “de Poona” en het hielp ... De derde set werd gewonnen met 21-18, door “de goei”. Dat was alvast een goed begin.
In onze eerste set van de tweede dubbelmatch hadden we het moeilijk. We konden Bart en Jeroen nipt met 21-16 opzij zetten. De tweede set was ook voor ons, met .... hoe noemt de Koen dat ook alweer ?.... een kip-kap score : 21-3 !
We hadden aan Spons en Eddy de blessure van Yves doorgetelefoneerd en hoopten dat ze hiermee baat hadden. De eerste set werd te braaf gespeeld door onze jongen en er werd met 21-18 verloren. De tweede set werd er met 16-21 gewonnen.
De derde set begonnen Vincent en Yves “een mix” te spelen, door de blessure van Yves d.w.z. Yves bleef vooraan staan en Vincent pakte alles van achter. Onze jongens waren hierop niet ingesteld en omdat er nog teveel pluimpjes, verdedigend omhoog werden gespeeld, hadden de tegenstanders vrij spel. Resultaat : verlies van de derde set met 21-18.
Enfin, we kwamen met opgeheven hoofd uit de dubbels, 3-1 voorsprong, dus één of twee puntjes, voor de ploeg, waren mogelijk.
Bart kwam in zijn enkelpartij uit, tegen Vincent, een B2. Bart zou, bij verlies, dus twee puntjes voor zijn klassement kunnen verliezen. Hij was er toch even niet gerust in. Hij startte wat nerveus, steeds één of twee puntjes voor en uiteindelijk winst met 21-18, in de eerste set.
De tweede set begon dramatisch 6-1 achter, later 11-6 achter. Bij 11, verkoos Vincent even te gaan drinken. De driesetter in zijn dubbelpartij zat nog in de benen. Na wat aanmoedigingen van mezelf + het feit dat Vincent door zijn beste krachten heen zat, kon Bart de situatie rechttrekken met 21-19. Het was toch even bibberen en zuchten, maar uiteindelijk, mooi uitgespeeld.
Eddy, die als vierde man stond opgeschreven, wou zijn wedstrijd snel beginnen, omdat hij nog naar de voetbal van zijn zoon wou gaan kijken en de supportersbus niet mocht missen. Na even navraag te doen of Yves in staat was om zijn enkelpartij te spelen (anders moest en geschoven worden), begon Eddy aan zijn enkelpartij, tegen Bart. Zijn objectief : winnen in twee korte droge setjes. Onze Eddy begon als een tornado en stond al snel 6-1 voor. Maar tornado’s kunnen snel van windrichting veranderen en plots kwam Bart erdoor. De eerste set was voor Bart, met 21-11.
De tweede set was een formaliteit. Eddy zat in zijn hoofd al bij de voetbal of was het misschien de twee driesetters in de dubbel, die hem de das omdeden ? Kipkap score van 21-6 om de oren, maar wel op tijd om de supportersbus te nemen.
Het was dus aan Spons en mezelf om voor dat extra puntje te zorgen, zodat we deze wedstrijd wonnen. Ik gaf Spons veel kans, tegen Yves, die hetzelfde klassement had, maar Yves was behoorlijk gekwetst.
Tegen Jeroen gaf ik me heel wat minder kansen. Technisch is Jeroen zeer goed, hij is enkel wat “zot te krijgen”, wanneer hij enkele fouten na elkaar maakt.
Na even een koud chocomelkje te hebben binnengegoten, begon ik de eerste set met lood in de schoenen en kreeg behoorlijk wat kletsen. 21-10, net geen kip-kap, maar toch wel een vette “vol-au-vent”.
Op het moment dat ik mijn tweede set begon, vernam ik tot mijn verassing dat Spons zijn eerste set had verloren met 21-18 ... het zou toch niet waar zijn dat we gelijk gingen spelen ? Tijd dus om mij te vermannen en alles uit mijn kas te spelen. Ik had geluk, Jeroen begon wat foutjes te maken en wat zot te doen en tot mijn verbazing won ik de tweede set met 20-22.
Ook Spons had een “viteske” hoger geschakeld en won met 14-21 zijn tweede set. De derde sets moesten dus beslissing brengen.
Jeroen begon sterk met een 5-1 voorsprong, maar puur op karakter kon ik de score ombuigen tot 11-9 in mijn voordeel. Dan moest ik aan de slechte kant van de zaal gaan staan en kon Jeroen nog bijhouden tot 15-15 en toen was het vet van de soep.
Ondanks goed verweer, verloor ik met 21-17 in de derde set. Dat is de tweede maal dat ik dit jaar van een C1, in drie sets verlies, wreed spijtig. Aangezien er geen vrouwen en kinderen in de zaal zaten (ja, ja, ik had eerst goed rondgekeken) vloekte ik mijn frustratie er eens heel goed en expliciet uit ..... om dan recht in de verbijsterde, onschuldige, oogjes te kijken van het vierjarig meisje dat boven mij, in de tribune, aan het supporteren was. Goe bezig !!!
Gelukkig voor de ploeg, had Spons zijn wedstrijd wel kunnen afmaken, met 13-21. Hij zorgde voor de overwinning van de ploeg en een puntje voor zijn individueel klassement. Nadien konden we wat nagenieten van onze overwinning. We zijn nu van de laatste plaats verlost en mogen op het einde van de maand, onze eerste thuismatch spelen. We hopen ook daar te winnen en stilaan uit de degradatiezone weg te stijgen.
Spons wist ons in het cafetaria te vertellen dat deze wedstrijd enkel een “opwarmerke” was; hij moest deze namiddag om 15.00 h nog bij de veteranen invallen om twee dubbelpartijen te spelen. Tja, die mannen van de politie tegenwoordig, zijn niet meer kappot te krijgen.
Toen ik thuiskwam viel er mij nog een laatste zaak op : de kipkapscore van Bart en mezelf, stond op het wedstrijdblad opgeschreven, achter de naam van Eddy en de Spons !!! Waarschijnlijk was ik nog zo van mijn melk, toen ik mijn handtekening zette onder het wedstrijdblad, dat ik deze vergissing niet opmerkte. Ik ga dit toch proberen recht te zetten, als men de uitslag op het internet plaats. Van mijn kipkap moeten ze afblijven !!
Jim
Poona 2 H – Wak Waver 2 H : 31/10/11
De billetjes van Frank en mezelf zagen nog steeds vuurrood van het pak op de broek dat we, verleden zaterdag, hadden gekregen op het tornooi van BACSS. Waren we te opgefokt; worden we te oud of was het gewoon een geval van “woman-on-our-mind” ? In ieder geval moesten we de wanprestatie van zaterdag zo snel mogelijk doen vergeten. Onze tegenstander van vandaag, kenden we nog van vorig jaar. Thuis 4-4 gelijk gespeeld en de uitwedstrijd met 8-0 op ons doos gekregen .... niet direct de uitslagen die ons deden overlopen van vertrouwen.
We grepen terug naar de oude routines en tradities, nl het chocomelkje voor de wedstrijd en een grondige nabespreking, om de uitslagen van zaterdag uit ons systeem te krijgen. Yves zat nog steeds in de lappenmand, Eddy zat in Duitsland en werd vervangen door Arno. We hadden er ineens ook een huisfotograaf bij en mijn verslagje kan eens opgevrolijkt worden, met wat beeld. Of dit een verbetering is, laat ik aan jullie oordeel over.
Spons moest zich vandaag aanpassen aan een nieuwe maat, terwijl good-old-Frank en ikzelf het andere “golden duo” vormden.
In de eerste wedstrijd mochten Frank en ikzelf uitkomen tegen Dieter (C1) en Toon (C2). Op papier een iets sterkere tegenstander. We hadden echter het thuisvoordeel en een aantal supporters in de zaal. De hevigste mannen hadden we achter glas, in de cafetaria, laten opsluiten. We begonnen onmiddellijk furieus in de eerste set en wonnen deze met 21-15. In de tweede set toonde we niet dezelfde agressie en begonnen we meer “te pingelen”. Resultaat verlies met 20-22. De derde set ging gelijk op, maar toch kwamen we telkens enkele puntjes voor. Toegegeven : af en toe met het behulp van het net, dat ons eens één keertje goed gezind was. Een zenuwslopende derde set werd met 21-16 gewonnen.
Arno en Spons kregen met Frank (B2) en Gert (C1) een tegenstander met hetzelfde klassement voorgeschoteld. De aanpassing aan elkaar verliet zeer vlot. De tegenstanders werden rustig met 21-16 en 21-15 opzij gezet.
In onze tweede wedstrijd ontmoeten we dus een tegenstander met een behoorlijk hoger klassement dan onszelf, maar daar lieten we ons niet door afschrikken, in tegendeel, we wonnen de eerste set overtuigend met 21-16. In de tweede set hadden we hetzelfde probleem als in de eerste match, geen killer-instinct en op dit niveau wordt dat onverbiddelijk afgestraft nl met 7-21 om de oren. De derde set werd een ware thriller. We kwamen al snel 5 punten achter en liepen heel de set een beetje achter de feiten aan. Toen ik, bij een 18-16 achterstand, een gemakkelijk smash, wild in het net mepte, dacht ik dat de wedstrijd gedaan was. Dankzij het fanatiek gesupporter staken we toch nog een tandje bij en kwamen we terug tot 20-20.
Met 21-20 kregen we zelfs een matchpunt. Wie de verslagen van de laatste jaren heeft gelezen weer wat Frank en ikzelf altijd doen, bij een tiebreak, in de derde set en dit keer was het niet anders. Verlies met 22-24 en opnieuw een frustratietje rijker.
Arno en Spons kregen in hun tweede wedstrijd meer weerstand dan ze zelf hadden verwacht. De eerste set werd verloren met 19-21. De tweede set herpakten ze zich echter en wonnen ze met 21-11. In de derde set werd het nog even zweten, maar toch wonnen ze met 21-17.
Op het einde van de dubbels stonden we dus voor met 3-1. We gingen minstens voor een gelijkspel en misschien zelfs de overwinning.
Arno deed zijn deel van het werk, waarvoor we hem vandaag hadden ingehuurd. Tegen Frank, die een gelijk klassement had als Arno, won hij zijn enkelpartij met 21-15 en 21-14. Misschien dankzij zijn nieuw, vers bespannen racketje ? Arno sloeg iets meer winners dan fouten en dit maakte op het einde het verschil. Op het einde zat Arno stik kapot.
Spons kwam tegen Gert nooit echt in de wedstrijd. Gert plaatste de pluimpjes zeer goed en liet Spons veel bewegen en daar zat een beetje het probleem. Gert had ook telkens een antwoord op de smashen van Spons, met als resultaat : verlies in twee sets 12-21 en 8-21. Snel vergeten die wedstrijd.
De enkelpartij van Frank was nog dramatischer. Hij had zich leeg gespeeld in de dubbelpartijen, had veel last van een stijve nek en kreeg met Dieter een taaie C1 voorgeschoteld. Kip-Kap score van 5-21 en 5-21, om de oren en ik wil niet beschrijven welke kleur de billetjes van Frank nu hadden. Snel de delete-knop indrukken en vergeten die handel. De tussenstand van de wedstrijden was dus 4-3 in ons voordeel.
Op mezelf rustte dus de zware verantwoordelijkheid om het laatste punt en de eindoverwinning binnen te halen. Tegen een C2 kreeg ik een tegenstander van hetzelfde niveau voorgeschoteld. De eerste set verliep zeer vlot en kon ik met 21-18 in mijn voordeel omzetten. Ik was dus goed op weg voor de eer en de glorie.
De tweede set ging iets minder goed en er werd gebikkeld tot 17-17 en ik geloofde er helemaal in. Het afmaken is echter een zwaar probleem, de afgelopen jaren en ik verloor de set met 21-19. Dit gaf Toon voldoende moed en geloof, voor de derde set, waar ik onmiddellijk tegen een 5-0 en een 8-2 achterstand opkeek. De activiteiten van het afgelopen weekeinde en de afgelopen twee driesetters sloegen als lood in de benen en ondanks hevig supporterwerk van op de bank, ging de wedstrijd met 12-21 verloren. Jammer, dit keer geen overwinningsruiker, hoogstens wat pisbloemen voor de moeite..
Eindresultaat : 4- 4 gelijkspel en we konden gaan genieten van de après-badminton.
Op deze Halloween-nacht hielden we het rustig en rond 00.30 h, sloten we het cafetaria af, om in onze bedjes te gaan griezelen.
Hier zijn alvast nog enkele fotootjes
En hier is nog een overzichtje van de rangschikking tot nu toe :
Jim
Bacss 3H – Poona 2 H : 18/11/11 : 8-0
Vandaag was het een belangrijke wedstrijd. We zijn met zeven ploegen in onze poule en na vier wedstrijden staan alle ploegen, tussen de derde en de laatste plaats, op 2 punten van elkaar. Alles in dus mogelijk. Bacss stond, tot op vandaag, laatste met twee punten, wij waren vierde, met drie punten. Vandaag eén puntje komen pikken of een overwinning zou fantastisch zijn.
Frank had zich verleden week geblesseerd en was nog niet speelklaar. Ik moest dus opnieuw, als koppelaar van dienst, een nieuw duo samenstellen. Ik besloot vandaag samen te spelen met Arno en Spons en Eddy samen te laten spelen, zoals ze gewoon zijn.
Tot nu toe waren de partnerruils zeer succesvol, want alle nieuw samengestelde koppels hadden nog geen set verloren. Benieuwd wat het vandaag zou worden.
Onze tegenstanders waren, op papier, sterker. Twee B2’s, één C1 en één C2, een stevig ploegje.
In onze eerste match mochten we tegen Glenn (B2) en Tim (C1). In de eerste set kwamen we snel 4 punten achter en deze haalden we nooit meer in. De eerste set ging verloren met 21-13. In de tweede set begonnen we agressiever en moest de tegenstander op hun beurt de rol zeer snel lossen. Resultaat 21-15 voor ons. De derde set ging gelijk op, tot op 9-7 voor de tegenstanders, Tim zijn besnaring kapot sloeg. Zijn nieuwe racket leek hem niet te hinderen, integendeel. Vanaf dat ogenblik kregen we meer pluimpjes om onze oren. Het verdict was 21-14, voor de tegenstrevers. Een verdienstelijke wedstrijd, maar nipt verloren.
Spons en Eddy hadden een droomstart tegen Kris (B2) en Olivier (C2). Ze wonnen hun eerste set met 17-21 en zagen het helemaal zitten. In de tweede set slopen er wat foutjes in hun spel en deze werd met 21-15 verloren. Dit gaf de tegenstanders goede hoop en de derde set kende een gelijkaardig spelverloop, met als resultaat 21-14 verlies. Ook verdienstelijk gespeeld, maar net te kort.
Onze tweede dubbel tegen Kris en Olivier begon, ondanks de goede raadgevingen van Spons en Eddy, moeizaam. We kwamen twee puntjes achter en deze konden we zeer moeilijk inhalen. Ondanks enkele sublieme dropjes en tegen dropjes, verloren we de eerste set met 21-17. In de tweede set herwonnen we ons goede spel en wonnen we met 21-13.
Tijd voor opnieuw een beslissende derde set. Het ging zeer gelijk op en niemand gaf toe. Op 17-17 verloren we even twee domme puntjes en de set was verloren. 21-18 was het resultaat.
Goed gespeeld, maar op het cruciale moment de boot ingegaan. Spijtig !. Spons en Eddy hadden ondertussen een kip-kap-score om de oren gekregen van Glen en Tim. 21-9 en 21-5. Van deze wedstrijd heb ik niets gezien en kan ik ook niets zinnig zeggen. Spons en Eddy vertelden me dat ze veel teveel eigen fouten hadden gemaakt. Daar doen we het mee. Snel vergeten, jongens. Ondanks verdienstelijke dubbels, stonden we reeds 4-0 achter en moest ons minst succesvol deel nog komen, de enkelpartijen.
Arno mocht tegen Glenn, een op papier gelijkwaardige tegenstrever. Het was echter Arno zijn dagje niet en met 21-7 en 21-9, was ook een kip-kap score zijn deel. Dit gaf hem dan wel de gelegenheid om van de andere wedstrijden een paar mooie foto’s te trekken.
Spons deed het tegen Kris net iets beter. Kris staat één klassementje hoger, maar Spons was niet kansloos. Hij speelde goed mee, maar moest op de cruciale momenten afhaken. Net iets teveel individuele foutjes en met 21-11 en 21-17 verloor hij een goede wedstrijd.
Ik mocht tegen de jonge Tim, in theorie, als kanonnenvlees optreden. In de eerste set werd ik van het kastje naar de muur gespeeld. De enige ogenblikken dat ik wat pluimen zag, was als ik ze op de eigen speelhelft mocht oprapen. 21-9 om de oren en ik had nog geen pluim deftig gespeeld. Ik was echter vastbesloten om geen kip-kap om de oren te krijgen en begon geconcentreerd aan de tweede set. Dit in tegenstelling tot Tim, die al dacht dat hij de buit binnen had. Ik kwam 8-2 voor en ook op 13-8, verliep alles nog volgens plan. Daarna begon Tim terug op zijn oude niveau te spelen en sloop hij stilaan, maar zeker dichterbij. Toen hij op 17-17 langszij kwam, kon ik enkel in wanhoop de armen in de lucht steken en de kabouterdans inzetten .... ik kon nog amper bewegen, als een gans ... de vorige twee driesetters waren er echt teveel aan. De vier volgende puntjes, waren voor de statistieken 21-17 verlies, maar toch geen kip-kap.
Het was dus aan Eddy om de eer te redden voor ons ploegje, tegen Olivier, een andere C2. Eddy had op voorhand beloofd dat vandaag de dag zou zijn van zijn come-back en hij had al zijn energie opgespaard voor deze enkelpartij. Jammer genoeg bleef hij tijdens de enkelpartij ook nog een beetje sparen en werd het twee keer 21-10, voor de tegenstander.
De bikkelharde 8-0 voor de tegenstanders stond op papier. We konden nog even nagenieten van de après-badminton, om daarna in onze bedjes te kruipen.
Ik weet niet hoe het de rest verging, maar ik geraakte ’s avonds amper boven in mijn slaapkamer en de volgende dag geraakte ik nog veel moeilijker de trappen af, naar beneden. Zaterdag en zondag had ik nodig, om te revalideren. Ik vrees dat ik stilaan oud aan het worden ben.
Klik hier voor enkele mooie foto's
En hier is de stand in onze reeks tot nu toe :
Jim
Poona 2 H – Heibac 1 H : 05/12/2011
Vanavond was de Sint en zijn Pieten druk in de weer om alle pakjes klaar te maken voor de lieve kindjes. Het enige pakje dat ik wou uitdelen, was een pakje slaag aan de mannen van Heibac.
Heibac stond voorlopig laatste met twee punten, onze ploeg derde laatste, met drie punten. De ploegen van Olve, Bacss en Wak Waver staan allemaal binnen twee punten van onszelf, dus het was zeer belangrijk om deze thuiswedstrijd te winnen. Winst verzekerde ons van de derde laatste plaats en een driepunterkloof tov Heibac, een mededegradatiekandidaat.
Als kapitein moet je dan zware beslissingen nemen en je sterkste spelers opstellen. Vandaag werden de grote kanonnen dus in stelling gezet. We kunnen nog steeds niet rekenen op super-sub Yves, maar met Bart, Arno konden we ons ploegje stevig verstevigen. Ik opteerde om hen, alle wedstrijden te laten spelen (twee dubbels en elk een enkelpartij). De laatste enkelpartij liet ik Nick invallen, die nog net één puntje tekort kwam om zijn C1 te behalen. Met een kleine op komst en met minder wedstrijden voor hem in het verschiet, zou een overwinning en klassementsverhoging een mooi cadeautje zijn voor hem.
De eerste dubbel mochten Bart (B1) en Arno (B2) tegen Lode (B2) en Bart (C1). Op papier dus een best haalbare kaart, voor onze jongens. Bart en Arno spelen echter niet veel samen en dat was er ook aan te zien. Lode en Bart klampten zeer goed aan en wonnen hun wedstrijd zelfs met 19-21 en 18-21. Daar had ondergetekende geen rekening mee gehouden, in zijn tactisch plannetje.
De tweede dubbel speelde ik (C2) samen met Frank (C2) tegen Gust (C1) en Luc (C1). Op papier dus een heel moeilijke wedstrijd, al hadden we vorig jaar wel tegen beide heren gewonnen. De eerste set wonnen we nipt met 23-21, de tweede set verloren we nipt met 17-21 en de derde set besloten Frank en ikzelf er een “pissed-off–day” van te maken. Veel gemekker en gejammer op elkaar en minder aandacht voor het spel en een droge 21-9 om de oren.
Twee nul achter, na twee matchen, was niet echt volgens plan.
Frank en ik werden vervangen door Spons (C1) en Eddy (C2), die het mochten opnemen tegen Lode en Bart. Opnieuw was Poona, op papier de mindere ploeg. Spons en Eddy (die vandaag ook maar één wedstrijd speelde) waren extra geprikkeld om er een lap op te geven. De eerste set werd vlotjes met 21-15 gewonnen. De tweede set werd er minder aanvallend gespeeld door onze jongens en de returns van Eddy kwamen net iets minder diep terug. Verlies met 18-21 was het gevolg. In de derde set, meer van hetzelfde en ook nu verlies met 17-21. Het was wel beter dan wat Arno en Bart er van hadden gebakken, maar toch ook verlies en drie – bros achter. Ik begon al een beetje te wanhopen.
Gelukkig rekenden Arno en Bart vlotjes af met Gust en Luc, met een droge 21-12 en 21-10.
Met de dubbels stonden we dus 1-3 achter. We moesten dus alle vier de enkelpartijen winnen, om de overwinning van de ploeg nog in de wacht te slepen en de enkelpartijen zijn niet onze sterkste kant.
In de eerste match mocht Bart het tegen Lode opnemen. Bart toonde waarom hij een klassement hoger gerangschikt was en won vlot met 21-11 en 21-12.
Arno stond ook een klassement hoger dan Bart, van Heibac, maar had het veel moeilijker om zijn overwicht te behouden. Hij won nipt, met veel gezucht, gekreun en tot zijn grote opluchting, in twee sets met 24-22 en 21-18.
De derde match mocht Patrick eindelijk nog eens tegen iemand met hetzelfde klassement bikkelen. Meestal moet hij opboksen tegen tegenstanders, met een hoger klassement. De eerste set werd nipt verloren met 18-21, maar de tweede set werd met 21-19 gewonnen en aldus werd de partij in evenwicht getrokken. De derde set werd echter jammer genoeg, nipt met 17-21 verloren. Even de concentratie verloren en een beetje teveel individuele fouten, nekten onze Spons. Verdienstelijke en mooie wedstrijd, maar nipt tekort.
Het was dus aan Nick, om alsnog een gelijkspel uit de brand te slepen. Hij ontmoete Luc, een tegenstander met een hoger klassement. Niet goed voor mijn hart en zenuwen. Had ik toch verkeerd gegokt ? Nick was echter supergemotiveerd om deze wedstrijd te winnen en zo twee puntjes te halen voor zijn individueel klassement.
De eerste set won hij met 21-19 en ook de twee set won hij, onder massale belangstelling met 21-13.
Er werd dus, in extremis, een gelijkspel uit de brand gesleept en Nick heeft zijn C1 te pakken.
Reden genoeg om te vieren, tot de klok van Den Drab, diep “in het wit” dook.
Enkel nog afwachten wat Wak-Waver en Bacss volgende week onderling gaan doen. Als Wak-Waver zou winnen, springen ze nog over ons en eindigen we voorlaatste in de heen ronde. Bacss zou twee puntjes kunnen uitlopen met een overwinning, maar ook dan zouden tussen plaats drie en plaats laatst, in het klassement, slechts drie puntjes verschil zitten. Het word een zeer spannende terugronde wat de degradatiestrijd betreft. We hebben gelukkig nog maar twee uitwedstrijden te gaan en vier thuismatchen. In principe zouden we moeten kunnen overleven, maar niets is zeker. We houden u op de hoogte.
En hier zijn nog enkele foto's
Jim
Poona 2 H – Klein Boom 1 H : 30/01/12
Onze eerste wedstrijd van het jaar was ineens een knaller. We mochten vandaag uitkomen tegen de autoritaire leider in onze reeks.
De tegenstanders kwamen afzakken met een B1 (Erik Verreth), twee B2’s (Kristof Bellens en Steven Gorteman) en één C1 (Erik De Borger). Hun klassementen overtroffen dus ver die van onze basisploeg. Bovendien kon ik geen beroep doen op een aantal invallers : Arno (kwetsuur aan de voet), Yves (zakenreis) en Nick (net een kleine gekocht).
Ikzelf zat nog met dichtgeknepen billetjes te recupereren van een venijnig buikgriepje, dat me al vijf dagen behoorlijk parten speelde. Eergisteren had ik, samen met Frank, nog de finale kunnen spelen van het tornooi van Smash, maar dit had me de weinige reservekrachten, die ik nog in mijn lijf had, gekost.
Ik besloot, zoals een goede kapitein behoort te doen, om mijn eigen ambities en spelplezier ondergeschikt te maken aan het ploegbelang en zette me voor de dubbels aan de kant. In mijn plaats speelde Bart, aan de zijde van Frank. Aan het duo Patrick – Eddy wijzigde ik niets. Om toch nog iets van de wedstrijd mee te pikken, besloot ik om me toch op te stellen voor de laatste enkelpartij. Ter voorbereiding durfde ik me niet aan een chocomelkje te wagen. Om toch een beetje krachten op te doen, besloot ik vooraf een vers soepje te consumeren, in de cafetaria. Gewoonlijk is dat een stevig groentesoepje. Groot was mijn verbazing toen ze me net deze avond erwtensoep voorschotelden. Met een licht ontvlambare darmflora, was dit nu niet echt de ideale voorbereiding. Ondertussen heeft Koen die ook altijd begaan is met de fysieke paraatheid van de Poona-boys, de spekgladde terreinen weer netjes opgeblonken; thanks Koen, want het was inderdaad niet te doen zonder deze kuisbeurt
De eerste onuitgegeven dubbel van Bart en Frank, was direct tegen twee kanonnen, Erik en Kristof. In de eerste set was het tussen Bart en Frank nog een beetje zoeken en ze verloren met 16-21. In de tweede set zetten ze veel meer druk op de tegenstrever en konden deze met 21-19 winnen. De derde set verliep ook heel spannend, maar men begon, op cruciale momenten, Frank iets meer te viseren. Ondanks heldhaftig verweer, verloren ze met 15-21.
Patrick en Eddy hadden ondertussen de wapens opgenomen tegen Steven en Erik, die ook al jaar en dag samen dubbelen. De eerste set ging nipt verloren met 18-21. In de tweede set werd er ook meer druk gezet op de tegenstander en werd het 21-19, voor onze jongens. Jammer genoeg begonnen er in de derde set teveel foutjes te sluipen, in het spel van Patrick en Eddy, waardoor ze met 14-21 opzij werden gezet.
Twee driesetters nipt verloren, dat was jammer. De duo’s wisselden van tegenstrever en konden opnieuw aan de slag. In de eerste set hadden Bart en Frank een vliegende start, tegen Steven en Erik : 21-7 in no-time. In de tweede set lieten Eric en Steven hun tanden zien en trokken die, in een ultieme krachtsinspanning, met 20-22 naar zich toe (waar heb ik die score nog gezien ?). De derde set gaf men elkaar geen duimbreed toe, maar onze jongens konden toch de match naar zich toe keren, met 21-19. Niet veel overschot, maar toch een mooie overwinning. Voor Patrick en Eddy verliep het iets minder vlot, in hun tweede dubbel. Ze werden koudweg opzij gezet met 10-21 en 14-21. De tegenstanders bleken toch wat beter te zijn en hadden al een te goede opwarmpartij achter de kiezen, om nog extra fouten te maken.
Tijd voor de enkelpartijen.
In de eerste partij, mocht Bart proberen om een puntje voor zijn individueel klassement te heroveren. Hij lukte hier met verve in. Bart kon zijn tegenstander constant onder druk houden en gaf niet veel weg. Een eenvoudige overwinning met 21-14 en 21-10 was voor hem (en voor de ploeg). Patrick moest het tegen Kristof opnemen. Het verschil, van één klassement, vertaalde zich ook in de score. Ondanks een verdienstelijke wedstrijd liet Kristof geen kansen aan Patrick, die de partij met 12-21 en 14-21 verloor. Frank moest het opnemen tegen Steven, die twee klassementen hoger dan hem stond. De inspanningen van zaterdag en de twee driesetters van vandaag, sneden hem echter de benen af. Hij kon geen vuist maken en verloor met 9-21 en 8-21. Tijd voor mezelf om in de arena te treden. Ik moest tegen mijn zwarte beest, Erik De Borger. In de laatste vier jaar heb ik minstens al vijf keer tegen hem gesingeld en telkens in drie sets, nipt verloren. Hij staat net één klassement hoger dan mij, maar het zijn altijd marathonpartijen.
De eerste set kwam ik direct 5-1 voor. Ik dacht dat ik een goede keuze had gemaakt om wat adem op te sparen en Erik had reeds twee zware driesetters achter de kiezen. Ik hoopte dus, voor één keer, aan het langste eind te trekken, liefst in twee sets en terwijl ik dit allemaal aan het denken was, stond ik plots met 10-8 achter. Op dat ogenblik brak Erik een snaar van zijn racket en moest hij gaan wisselen. Deze nieuwe racket gaf hem vleugels. Ik kreeg geen vat meer op het spel en verloor de eerste set met 13-21.
Tijd om een “click” te maken in het kopje en met een houding van de dood of de gladiolen, speelde ik mijn tweede set. Het feit dat ik op de bank nog werd aangemoedigd, maakte dat deze tribunespeler dit setje met 21-13 won. De klassieke derde setter was een feit. In de deze set kwam ik eerst 4-1 voor, waarna ik opnieuw wat puntjes moest afgeven en we draaiden, met 8-11 in mijn nadeel. Ik weigerde echter om het hoofd te buigen en kwam zelfs voor met 13-12. Erik had echter de tegenwoordigheid van geest op zijn speltactiek nog wat aan te passen. Hij begon iets sneller op te slaan, om mij niet te laten recupereren tussen de punten. Hij had ook opgemerkt dat mijn achteruit-vitesse wat begon te sputteren (en het erwtensoepje begon in de benzinetank vervaarlijk te broebelen). Hij jaagde alle pluimen hoog naar achter in de back-hand-hoek. Stilaan begon ik toch te kraken en mijn luide, maar blijkbaar niet zo trouwe supporters, waren ondertussen zelf een matchke beginnen te spelen. Geen gladiolen vandaag voor mij. Het verlies met 21-17 was een feit. Van de zes enkelpartijen, is dit de vierde die ik in drie sets verlies. Ik sta de laatste tijd net iets teveel (en niet enkel op de badminton) in het verliezerskamp, naar mijn goesting (in dat kader, dag Ingrid, fijn dat je meeleest, je hebt de groetjes).
Enfin, gelukkig was er nog de après-badminton die veel goedmaakte en waar alles opnieuw kon gerelativeerd worden.
Een verlies met 6-2 en zeven sets verloren, tegen de eerste in het klassement is eervol.
Ik dank al mijn medespelers voor hun inzet en de supporters voor hun ondersteuning.
Volgende wedstrijd is op maandag 27/02/2012 en wordt een rechtstreeks degradatieduel. We kunnen ons geen verlies of gelijkspel permitteren. Het worden nog spannende wedstrijden, we kunnen onze supporters gebruiken.
Jim
De competitie begint stilaan zijn definitieve ontknoping te krijgen. We hebben nog wat belangrijke thuiswedstrijden, waar absoluut punten moeten worden gepakt, om degradatie te vermijden. De eerste van deze thuiswedstrijden stond vandaag op het programma.
Omdat het een belangrijke wedstrijd was, werden de hulptroepen opgetrommeld, al was dat een behoorlijke tegenvaller : Yves, nog niet veel gespeeld dit jaar en vandaag op reis met het vrouwtje, Nick thuis aan het eten met vrienden van het vrouwtje, Arno thuis geblesseerd en waarschijnlijk vieze manieren aan het doen met het vrouwtje. Katastroof wist het al langer : met de vrouwen niks als last. Gelukkig liet Bart zijn vrouw onze sterspeler wel komen meespelen. Voor de rest moest het basis-dream-team de klus dan maar klaren.
Tijd voor wat extra energie voor de geest en het lichaam: …. juist een chocomelkje.
Door deze extra suikers, stak ik een tactisch meesterplan in elkaar. Ik liet Bart twee dubbels spelen, met wisselende partners, zodat hij, in de dubbels, twee keer de eerste man van de tegenpartij de keel mocht dichtknijpen. Even eerst de veldjes kuisen en we konden van start gaan.
De eerste wedstrijd liet ik Patrick (C1) spelen met Bart (B1), tegen Glenn (B2) en Olivier (C2). Eddy mocht in deze eerste wedstrijd zijn adem sparen.
Patrick en Bart moesten elkaar een beetje vinden, in deze onuitgegeven bezetting, maar kweten zich uitstekend van hun opdracht. 21-16 en 21-17 was het duidelijke verdict, in ons voordeel.
Frank en ikzelf mochten tegen Tim en Rudy, twee C1’s. Een moeilijke opdracht, maar voor twee tribunespelers, met thuisvoordeel, waren we van plan om onze huid duur te verkopen.
Bloeddorstig begonnen we onze eerste set en werden ongenadig in de pan gehakt. 13-21 en geen deftige pluim geraakt. De tweede set bleven we zoals een moegestreden bokser aan onze tegenstanders plakken en lieten hen niet los. Op de tippen van onze tenen wonnen we met 21-19. De derde set verliep vlotter voor ons en we konden zowaar een voorsprong uitbouwen. We kwamen op een 20-17 voorsprong en dan begon de stress. 20-18, 20-19, 20-20, 20-21, matchpunt voor de tegenstanders. Frank en ikzelf durfden elkaar niet meer in de ogen kijken, opnieuw een nipt drie-set-verlies dreigde. Hoe de twee volgende punten verliepen weet ik niet meer, maar we wonnen met 23-21, eindelijk.
In de derde dubbelpartij had ik me met Bart samengezet. We mochten tegen Glenn en Olivier. De eerste set begon voortvarend, 21-17 winst. De tweede set, langs de slechte kant, verliep minder vlot, 21-15 verlies en ook in de derde set konden we moeilijk afstand nemen. Toen zette Bart zijn turbo op. Niet de turbo-scheldtirade, die ik van Frank gewoon ben, maar een extra vitesse qua snelheid en slagkracht. Mijn rol in de match werd beperkt tot het spelen van “patattenzak” en al zeg ik het zelf, ik speelde die rol meesterlijk, briljant, een Oscar waardig. We wonnen de derde set met 21-15.
In de vierde dubbelpartij konden Eddy en Patrick hun uitstekend samenspel tonen. Tegen Tim en Rudy wilden ze zeker niet slechter doen dan Frank en ikzelf. In de eerste set deden ze dat inderdaad niet, ze verloren maar met 18-21 ipv 13-21. Er werden een paar vloektermen rondgeslingerd en de tactiek werd herbekeken. Niet langer alles de lucht in spelen, maar meer druk zetten op de tegenstander en zelf wat meer smashen. Dit lukte beter in de tweede set, die met 21-18 werd gewonnen. Ook in de derde set waren onze jongens steeds aan de winnende hand. Op 20-16 begonnen hun handjes niet te trillen en zij maakten hun wedstrijd af met 21-16.
Na de dubbelpartijen, stonden we dus 4-0 voor, een unicum dit jaar. Nog één enkelpartij winnen en de overwinning was binnen.
Onze eerste hoop ging uit naar Bart, die tegen Glenn, op basis van het klassement moest kunnen winnen. De eerste set ging ook vlotjes naar onze eerste man, met 21-11. In de tweede set begon de turbo een beetje te sputteren (misschien patatten in de carburateur ?) en verloor hij met 19-21. Gelukkig hervond hij zijn goed spel, in de derde set, die hij met 21-13 naar zich toe trok. De overwinning was binnen. Over de vreugdetaferelen die toen volgden, mag ik van mijn advocaat niet teveel kwijt, het strafrechtelijk onderzoek is nog niet afgerond.
Patrick mocht tegen Tim, tegen een tegenstander van gelijk klassement. Patrick heeft dit jaar nog niet veel geluk gehad met zijn enkelpartijen en ook deze keer was het “nipt niet”. Na een verdienstelijke partij, waar hij misschien iets meer had moeten letten op zijn eigen opslagen, verloor hij met 17-21 en 19-21.
Tijd voor Eddy, die ik wat extra rust had gegund vandaag. Hij mocht tegen Rudy, die net één klassement hoger stond dan hemzelf, maar al wel twee spannende drie-setters in de benen had.
Eddy begon met “een studieronde” en kreeg de eerste set 21-10 “op zijn doos”. Eddy is echter die cynische opmerkingen meer dan beu en wou deze keer echt een prestatie neerzetten. De oeh’s en de aah’s klonken nog luider en oprechter en de tweede set werd zowaar met 21-19 gewonnen door Eddy. Ook in de derde set toverde hij een paar truckjes uit zijn mouw, waarvan sommige mensen al lang dachten, dat hij het niet meer kon. Toch kwam hij op het laatste van de derde set nipt te kort. Verlies met 21-17, maar een mooie partij en een dikke proficiat.
Ik had besloten om Frank dit keer aan de kant te houden en zelf een enkelpartij, thuis, te spelen. Tegen Olivier, ook een C2, maakte ik best een kans. In het begin van de eerste set had ik de wedstrijd onder controle. Ik stond 11-8 voor, maar stilaan begon de wedstrijd te kantelen. De eerste set ging verloren met 21-18.
Joke en Frank moedigden me, van op de bank, goed aan en het tribunegevoel haalde de bovenhand. Winst in de tweede set met 21-16, eat that !! Ook in de derde set bleef het spannend, tot aan de wissel. Dan begonnen de twee driesetters in de benen, lichtjes op te pruttelen en ging alles wat minder vlot. Zelfs de aanmoedigingen drongen niet helmaal door, toch bleef ik proberen.
Jammer genoeg moest ik ook de derde set met 21-18 afgeven. Voor de zoveelste keer ging een enkelpartij, met een driesetter verloren.
De volgende keer, dit competitiejaar, dat ik mijn enkelpartij in drie sets verlies, laat ik mijn blote billetjes zien en mag iedereen die wil erop beginnen te petsen. Ik reken erop dat ik ten eerste geen enkelpartij meer verlies in drie sets en dat dit beeld te gruwelijk is, dat ook maar iemand het in zijn hoofd zal halen om mij hieraan ooit te houden.
Enfin, hoofdzaak was dat het team had gewonnen. Opnieuw een kloofje van twee puntjes t.o.v. de laatste in de stand en we konden vieren, tot het klokje, in Den Drab, diep in het wit stond.
Opnieuw een wedstrijd van groot belang voor de strijd op het behoud in derde provinciale.
Uit ecologische overwegingen car-poolden Frank en ikzelf + Eddy en Patrick in een andere auto.
We hadden geprobeerd om nog extra kwaliteit mee te nemen op verplaatsing, maar Arno was nog steeds gekwetst, Yves speelt geen uitwedstrijden, Bart en Nick moeten morgen spelen en hadden vandaag familiale verplichtingen. We kwamen dus met onze basisploeg, zonder versterkingen.
Frank en ikzelf waren ruim op tijd. De cafetaria was nog dicht, dus geen chocomelkje als voorbereiding. De zaalwachter was nieuw en na een amusante verwarring rond de kleedkamers van de vrouwen en de mannen en het feit dat onze vriend de veldjes opstelde met langs de ene kant een lang en langs de andere kant een kort veld, konden we de wedstrijden aanvangen.
Wak Waver zette met Frank (B2), Gert (C1), Dieter (C1) en Eddy (C2) een, op papier, veel sterkere tegenstander op het veld.
We zagen ook een bekend gezicht, Rudy de Maeyer rondlopen. Hij was er echter niet voor ons, maar om zijn vrouwtje aan te moedigen (die een andere wedstrijd speelde), al supporterde hij ook af en toe voor ons.
De eerste match mochten Frank en ik tegen Gert en Dieter, een geroutineerd duo. De eerste set lieten we hen zwaar op de tanden bijten. Nadat ze heel de set hadden voorgestaan, knokten we ons terug tot 19-19, maar moesten de set met 21-19 afgeven. In de tweede set geven we niet meer thuis en stonde in no-time 10-2 achter. Gert en Dieter moesten gewoon uitspelen, om de winst te behouden. 21-11 was het verdict.
Eddy en Patrick hadden hun eerste set met 21-19 gewonnen tegen Frank en Eddy. In de tweede set gaven ze een beetje gas terug en dat hadden ze niet mogen doen. Verlies met 21-16 in de tweede set. De derde set liep gelijk op, maar Patrick liet zich verrassen door enkele meesterlijke schijnbewegingen van Eddy, onze Eddy welteverstaan en niet den Eddy van de tegenstanders. Verlies in de derde set met 21-17.
De derde match mochten Frank en ikzelf tegen Frank en Eddy ons beste beentje voorzetten. Na vier gespeelde punten voelde ik iets knappen. Gelukkig niet in mijn lichaam, maar de bespanning van mijn racketje, dat ik net nog had voorzien van een splinternieuw overgripje, was overgeslagen.
De eerste set vochten we als leeuwen en wonnen we met 22-24. Wie zegt dat we nipte sets niet kunnen winnen ? De tweede set was minder nipt. We verloren met 21-16. In de derde set bleef de score gelijk opgaan, tot we 15-13 achterstonden en Frank op zijn adem begon te trappen. Doordat ik geen chocomelkje had kunnen drinken had ik geen extra turbo-kracht en ook de druivensuiker die ik had ingenomen gaven me niet genoeg kracht om te compenseren. Resultaat, verlies met 21-15, opnieuw een driesetter “um-sonds”.
Toen wij onze derde set begonnen, zaten Eddy en Patrick al op de bank, om te supporteren. Aan het gemok en gegrom te horen, waren ze niet succesvol geweest en inderdaad, ze hadden verloren met 21-17 en 21-19. Nipt, net niet genoeg, the story van dit seizoen.
We stonden dus, na onze dubbels 4-0 achter en dan moesten de enkelpartijen nog beginnen, niet echt onze specialiteit, om het zachtjes uit te drukken.
Patrick deed zijn uiterste best tegen Frank en op de bank werd het een best aangename partij om voor te supporteren. Patrick klampte goed aan, scoorde veel mooie puntjes, maar op het laatste van de set werd telkens duidelijk waarom Frank net iets hoger geklasseerd staat. Onze Patrick maakte net iets teveel fouten om de opslag en Frank was net iets efficiënter. Twee keer 21-16 verlies.
Eddy mocht vandaag als tweede man optreden, tegen Gert. Eddy had vandaag zijn vrouw thuisgelaten, omdat de vorige keer dat ze kwam supporteren hij nipt had verloren. Hij was echt niet van plan om dit opnieuw te laten gebeuren en zijn scenario klopte perfect. Eerste set verloren met 21-09, dat was niet echt nipt te noemen. Nu zijn we van Eddy gewoon dat hij de eerste set van zijn enkelpartij gebruikt als studieronde, dus we hadden er allemaal nog veel vertrouwen in.
De tweede set werd er inderdaad véél flitsender gespeeld, alleen jammer genoeg niet door onze Eddy. Hij kreeg de historische uitslag van 21-01 rond de oren. Volgens zijn eigen woorden was “zijn (enige) opslag in de tweede set van wereldklasse geweest”. We hopen dat Chrisje volgende keer wel van de partij zal zijn.
Frank probeerde in zijn match geen kip-kap-score om de oren te krijgen en in de dubbele cijfers te eindigen. De eerste set lukte dat net niet : 21-07, maar de tweede set kon hij toch 21-12 uit de brand slepen. Voor iemand die al buiten adem was, voor zijn enkelpartij moest beginnen en tegen een tegenstander waar we allemaal al eens een keer billenkoek van hadden gekregen, in het verleden, was dit nog niet eens zo slecht gespeeld.
Ik moest dus zelf proberen te vermijden dat we opnieuw een 8-0 om de oren zouden krijgen. Met Eddy, een C2, moest dit kunnen. Hij had echter al goed gespeeld bij de enkelpartijen dit jaar en twee weken geleden had ik ook al van een andere C2 verloren. Bovendien stond ik vandaag twee kilo dikker dan bij de vorige match, dus ik was er niet helemaal gerust op. Eén ding moest ik absoluut vermijden: verlies in drie sets (zie vorig verslag).
Met onze drie jongens op de bank + Rudy en Marleen, die aanmoedigden, kreeg deze tribunespeler het voor elkaar om zijn eerste enkelmatch in 1.5 jaar overtuigend te winnen. 21-14 en 21-12, dat deed deugd, al was de einduitslag voor de ploeg : 7-1 verlies, minder deugdelijk.
We kregen nog een broodje aangeboden in een nabij gelegen tenniscentrum en konden nadien carpoolend onze weg naar Mortsel en omstreken terug aanvatten.
Poona 2 H - Olve 4H : 02/04/2012
Voor de aanvang van deze wedstrijd, stonden we op een gedeelde laatste plaatst, met Heibac. We hadden beiden 6 punten.
BACSS had net één puntje voorsprong, maar heeft reeds al zijn wedstrijden gespeeld. Het was dus zaak om vandaag het behoud in derde veilig te stellen, door te winnen.
Ik had dan ook Bart Vermuyten opgeroepen om mee te komen strijden, maar hij was los vergeten dat hij moest komen spelen. Ik moest dan ook, in extremis, een paar last-minute wijzigingen doorvoeren, in mijn ploeg. Bart Wellens volgde alle evenementen vanuit het café, met een stevige pint in de handen. Arno nam, als hij zelf niet moest spelen, enkele mooie foto’s, die elders in dit verslag te vinden zijn.
In de eerste dubbel liet ik Arno en Patrick uitkomen tegen Yves en André. Arno is nog een leerling van Patrick geweest en ze vonden elkaar nog steeds blindelings. De eerst set wonnen ze met 21-4, een ongeziene monsterscore voor onze ploeg. De tweede set, namen ze was gas terug en wonnen ze ook met 21-13.
Eddy en Spons mochten het opnemen tegen Frank en Bart, twee C2’s. In de eerste set werd verloren met 18-21, maar onze mannen zijn een paar diesels en in de tweede set werd er vlot gewonnen met 21-15, de derde set was “erop en erover” en werd met een kip-kap-score van 21-9 gewonnen.
Arno en Patrick mochten het daarna proberen tegen Frank en Bart en hadden het in de eerste set knap lastig. Ze konden toch, in extremis, winnen met 22-20. De tweede set lieten ze zich niet meer verschalken en wonnen ze vlot met 21-12.
Frank en ikzelf wilden niet onderdoen met al deze overwinningen en wonnen de eerst set tegen Yves en André met 21-19. De tweede set werd er teveel op elkaar gesakkerd en verloren we met 18-21. In het begin van de derde set bleef het nog spannend tot we met een voorsprong van 11-9 draaiden. De tegenstander werd geen puntje meer gegund en ook wij konden genieten van een kip-kap-score van 21-9.
Tijd voor de enkelpartijen.
Arno voelde zich nog niet helemaal hersteld van een blessure om nu reeds enkelpartijen te spelen, Patrick speelt liever geen enkelpartijen en was al zo vriendelijk om ons in de dubbels uit de nood te helpen.. Hierdoor werd Spons onze eerste man, voor de enkelpartijen.
Hij mocht tegen Yves, een andere C1, proberen om de winst, voor de ploeg, binnen te halen. In de eerste set vlogen de opslagen van Spons naar alle kanten en Yves moest ze gewoon laten buiten vliegen. Spons verloor de eerste set met 16-21. De tweede set wilde Yves niet meer bewegen en kreeg hij 21-6 om de oren. Tijd voor een derde set en Spons had bloed geroken. Hij liet niet meer los en kon de wedstrijd met 21-15 naar zich toetrekken.
Ik had Nick opgeroepen de tweede enkelpartij te spelen. Meestal zijn dit tegen B-spelers of C’s zoals Nick zelf, maar vandaag moest hij tegen Frank, een C2-speler. Op papier dus een gemakkelijkere opdracht.
Nick deed was we van hem verwachten en waarvoor we hem hadden ingehuurd .. winnen met twee keer 21-11.
Als derde enkelpartij mocht Frank proberen te strijden voor een klassementpuntje tegen Bart, maar Frank had er precies niet al teveel zin in. De eerste set werd hij met 13-21 opzij gezet. Toen hij met 9-1 achterstond in de tweede set vond hij het een beetje welletjee en begon er toch wat vuur te branden .... puntje, per puntje kroop hij dichterbij, tot 19-19, maar toen was de benzine op. Hij verloor de tweede set, verdienstelijk met 21-19.
Tomas vroeg al een heel jaar, om een keer in te vallen bij onze ploeg en dit was de gelegenheid. Hij mocht als vierde enkel partij invallen, tegen een andere C2. Tomas begon furieus en won met 21-5. De tweede set deed hij iets meer spielereiën, maar won hij zijn partij toch overtuigend met 21-11.
Voor de eerste keer dit jaar mochten we een ruime overwinning optekenen, met 7-1 en ons behoud in derde is nu helemaal zeker. Met nog twee wedstrijden te spelen kunnen we het seizoen nog een beetje extra glans aan geven en proberen de vierde plaats, die we nu vasthebben, te behouden.
Dat wordt wel nog moeilijk, want binnen 14 dagen moeten we de tweeden in het klassement partij geven. Met de nodige invallers, moeten we ook daar een goede indruk kunnen maken.
En hier zijn enkele foto's genomen door onze huisfotograaf Arno
Jim
Poona 2H – Opslag 1 H : 16/04/2012
Met de zekerheid op zak dat we dit jaar niet degraderen, ontvangen we vandaag de tweede uit onze reeks. De jonge gasten van Opslag hebben dit jaar een mooi parcours doorlopen en brengen ook hun trainer mee.
Vandaag kunnen we geen beroep doen op onze vaste invallers, die om diverse redenen forfait moeten geven. Enkel Arno wil wel eens nakijken hoever het staat met de conditie en valt in bij de enkelpartij, als eerste man.
De vaste duo’s “kapten-spons” en “peppi en kokki”, mogen de kleuren van de Poona verdedigen tijdens de dubbels.
In de eerste dubbel mogen Spons en de kapten tegen Thomas (B2) en Christophe (C1) spelen. Op papier dus een veel sterkere tegenstander en in de eerste set is dat er ook aan te merken; een kip-kap-score van 9-21 om de oren. Maar onze jongens zijn echte diesels en laten zich niet uit het lood slaan. In de tweede set wordt er verbeten gestreden en slechts diep in de verlengingen van de tweede set, bij een 26-28 score, moeten ze zich gewonnen geven.
Verliezen in de verlengingen, wie doet dit nu ook al weer ? Och ja juist, Frank en ikzelf. Dit keer waren we vast van plan om dit niet te laten gebeuren, tegen Nick (C1) en Jasper (C2) kregen we een tegenstander met een net iets beter klassement voorgeschoteld, maar daar laten we ons niet door beïnvloeden.
De eerste set verliep zeer gelijk op en werd, in verlengingen, verloren met 20-22. De tweede set ging nog meer gelijk op en werd door ons gewonnen, in verlengingen, met 23-21. Ook in de derde set werd en voor elk puntje gevochten, de coach van de tegenstanders gaf advies en er kwamen weer verlengingen aan te pas. Wie mijn verslagen een beetje heeft gevolgd, weet ondertussen wat verlengingen, in de derde set, voor Frank en ikzelf betekenen; juist verlies met 20-22. We hadden jammer genoeg de gepaste kruiden niet bij, anders hadden we onze rackets opgegeten.
De koppels werden gewisseld van tegenstrever en Spons en de Kapten mochten nu tegen Nick en Jasper uitkomen. De eerste set werd, o ironie, verloren met 22-24, dat cijfer hadden we nog niet gehad vandaag. Onze diesels begonnen echter opnieuw op stoom te komen en de tweede set werd gewonnen met 21-15. De derde set werd ook een thriller, voor elk puntje werd gevochten op leven en dood, maar op het laatste moesten onze jongens de duimen leggen met 19-21, net geen verlengingen. Wreed frustrerend.
Van de match van Frank en ikzelf, tegen Thomas en Christophe, kan ik kort zijn. Dat was geen wedstrijd, maar een pure afslachting. Een zware kip-kap-rammeling van 10-21 en 09-21 om de oren en voor het eerst in dit seizoen werden we in de dubbel kompleet belachelijk gemaakt. Niets te doen, tegen deze jongens.
Vier – nul achter met de dubbels, waarbij we er eigenlijk minstens eentje hadden moeten winnen.
Tijd voor de enkelpartijen:
Arno kwam Thomas, een op papier, gelijke tegenstander tegen. Het feit dat Bart, in de heenwedstrijd, in drie sets, tegen Thomas had verloren, motiveerde Arno, om te proberen een glansprestatie neer te zetten.
In de eerste set kon Arno nog goed mee, wel verlies met 21-15, maar zeker eervol. De tweede set kreeg Arno onmiddellijk antwoord op zijn vraag hoe het zat met de conditie. Antwoord: nog niet helemaal “toppie”. Veel gezucht en gekreun, een kopje dat stilaan roder werd van de inspanningen en de beentjes, die niet meer mee konden. Een 09-21 was het verdict.
Spons mocht tegen Christophe ook tegen een, op papier, gelijkwaardige tegenstander. Het werd een mooie match, maar Spons liep constant tegen een kleine achterstand aan, die hij niet kon overbruggen. 17-21 en 15-21, zijn geen slechte cijfers, maar net niet voldoende.
De kapten mocht tegen Nick, een tegenstrever van een hoger klassement, maar dat motiveerde hem meer, dan dat het hem afschrikte. In de eerste set werd de kapten professioneel opzij gezet, met 21-11. Een knipoog en de woorden “studieronde” betekende, voor ons toeschouwers, dat het in het kopje nog steeds goed zat, bij de kapten. De tweede set werd nog harder bevochten, maar toch moest onze maat het hoofd buigen met 17-21.
Tijd voor mezelf, om de dreigende 8-0 eindbalans af te wenden.
Met Jasper kreeg ik een, op papier een gelijkwaardige tegenstander. In de realiteit zaten er twee generaties en zo’n 30 kg verschil tussen ons beiden. Ik was nog behoorlijk “pissed-off” van de score van de dubbel die hij me daarnet aansmeerde, waardoor ik furieus begon. Ik liep uit tot 8-2 en ook bij 15-8 was er geen vuiltje aan de lucht. Toen kwam de interventie van de coach “korter opslaan, meer naar de hoeken, dienen dikke niet laten smachen, meer drops, …” en ik kreeg het nog warm. Toch kon ik met 21-17 winnen. In de tweede set, ging het in het begin gelijk op maar, naar het einde van de tweede set, kwam ik toch 15-19 achter. Het enige wat ik nog kon denken was : “geen derde set”. Ik kwam terug tot 20-20 en wat gebeurt er als ik verlengingen moet spelen ? Juist 21-23 op mijn doos.
De derde set spartelde ik nog wat tegen, maar kon geen vuist meer maken. Het vuur was eruit en ondanks de aanmoedigen van de zijlijn, moest ik me met 13-21 gewonnen geven.
Gelukkig leest geen kat mijn verslagen (of ze onthouden alvast niet wat ik schrijf) want als ze me aan mijn woord hadden gehouden (zie verslag van 27/02/12), had het nog een behoorlijk gortige avond kunnen worden.
Enfin, de 8-0 stond op het scoreblad, we hadden eigenlijk toch een puntje of twee verdiend, maar helaas. Binnen twee weken moeten we op verplaatsing, tegen Heibac, de laatste in de stand en dan gaat dit zeker niet opnieuw gebeuren.
En dankzij onze huisfotograaf Arno zijn hier nog enkele leuke fotootjes
JIM
Heibac 1H – Poona 2 H : 22/04/2012
Vandaag spelen we onze laatste match van het seizoen. Voor ons niet meer heel belangrijk, maar voor de mannen van Heibac wel levensbelangrijk. Voor de match stonden ze laatste in onze reeks. Verlies vandaag staat gelijk met degradatie. Met een gelijk spel komen ze gelijk met Bacss, maar degraderen ze toch, doordat ze minder gewonnen wedstrijden hebben, bij winst, blijven ze niet enkel in de reeks, maar springen ze in extremis zelfs over ons, doordat ze meer gewonnen wedstrijden hebben. Toch niet onbelangrijk qua inzet. De kapten moest forfait geven, doordat hij plaatjes moest draaien, bij Radio Minerva. We namen Nick mee, die hem zou proberen waardig te vervangen.
Nick was echter niet helemaal gezond; hij had last van behoorlijk wat zure oprispingen en hierdoor een beetje zuurstofgebrek. Omdat hij net uit China terugkwam, was de link met de vogelgriep niet ver. Uit zekerheid lieten we hem dus, voor de wedstrijden, een liedje fluiten en dat klonk zo vals, dat vogelgriep totaal uitgesloten was.
Onze tegenstanders zetten met Lode (B2), Davy (C1), Bart (C1) en Gust (C1) een op papier zwaardere tegenstander op het veld. Dat was niet de eerste keer dit seizoen dat we hiermee geconfronteerd werden.
De eerste dubbel speelden Nick en Spons, tegen Lode en Davy. De eerste set ging gelijk op, maar Nick en Spons moesten elkaar nog een beetje vinden. De eerste set werd verloren met 21-15. De tweede set werd een echte “battle”, nipt in ons voordeel beslist met 22-24. De derde set gingen Nick en Spons op hun elan door en kwamen voor met 20-17, drie matchpunten … en toen stokte het, verlengingen en dan ….. 23-21 verlies voor onze jongens. Zéér frustrerend.
Gust en Bart hadden aan Frank en ikzelf een degelijke tegenstander. De eerste set werd zeer nipt door de tegenstrevers gewonnen met 21-19. We hadden zelf geruime tijd aan kop gestaan in deze set. De tweede set holden we een klein beetje achter de feiten aan, verlies met 21-16. Dat is eervol, maar net niet genoeg, dat is een beetje onze mantra deze ontmoeting en van dit seizoen.
Nick en Spons konden tegen Gust en Bart echter niet veel beter doen. Met het nipte verlies, in het kopje, verloren ze ook deze wedstrijd met 21-14 en 21-18. Opnieuw eervol, maar net niet genoeg.
Frank en ik kregen tegen Lode en Davy in de eerste set een paar kletsen om de oren dat het niet meer mooi was. Verlies met 21-08. We wilden echter niet opnieuw een “débacle”, zoals vorige week en stroopten onze mouwen op, in de tweede set. Het was al een beetje beter; verlies met 21-17. Eervol, maar net niet genoeg.
Tijd voor de enkelpartijen:
Lode mocht tegen Spons. In de eerste set controleerde Lode mooi en won hij met 21-16. De tweede set zette Spons echter zijn turbo op en won hij met 18-21. Jammer genoeg blies hij met deze actie zijn turbo ook compleet op en kreeg hij in de derde set 21-08 om de oren. Eervol, tegen een B2, maar … , just!! Je kan beginnen met mijn teksten te schrijven.
Nick kon tegen Davy zijn kansen niet helemaal verdedigen door de overmatige gasproductie, in zijn lichaam. Toch puurde hij er een 21-18 in de eerste set uit en dan was het bobijntje af; 21-12 verlies in de tweede set.
Ik mocht tegen Bart, een C1. Tot mijn eigen verbazing ging ik goed mee in het scoreverloop. Verlies in twee sets met 21-17 en 21-16, dat is niet echt naar huis gerammeld. Spijtig dat het einde seizoen is, want die enkelpartijen gaan steeds beter.
Het kon Frank maar weinig schelen of we nu verloren met 8-0 of 7-1. Tegen Gust, ook C1, had hij niet veel verhaal. Verlies in twee sets 21-09 en 21-12. Weinig verhaal.
Eindresultaat : Opnieuw een 8-0 om de oren en een beetje rode kaakjes. Die van Bacss zullen er het hunne van denken, maar we hebben echt ons best gedaan om onze sportieve plicht te doen.
Jammer genoeg beschikt Heibac niet over een cafetaria, dus het was snel huiswaarts en snel deze wedstrijd vergeten.
Belangrijkste is dat we ons ploegje in derde hebben kunnen houden. Voor volgend jaar zien we wel weer verder.
Zie hier de rangschikking na onze laatste wedstrijd :
JIM