Competitie H2 : 3de afdeling B

2008-2009

Competitiekalender

Wedstrijdverslagen

Zwijndrecht 5 h – Poona 2 H : 3 – 5

Een felbevochte overwinning

Als laatste van de drie Poona-ploegen, mochten we op deze zondag 05/10/08 de rackets kruisen met de mannen van Zwijndrecht.

Eendere ontmoetingen, tegen Zwijndrecht, in de voorbije jaren, waren zelden in ons voordeel geëindigd.

We hadden bovendien gemerkt dat Zwijndrecht, een week eender, tegen Klein Boom had gewonnen, met 5-3. In maart van dit jaar hebben we van datzelfde Klein Boom, met ongeveer dezelfde ploegsamenstelling, thuis, met 1-7 op ons kast gekregen. We waren dus gewaarschuwd.

Op het ontmoetingsformulier van Zwijndrecht stond een B2, C1, C1 en een D als tegenstander. Gelijkwaardige tegenstanders dus, op papier, maar schijn bedriegt dikwijls.

Het was toch ook even afwachten wat ons nieuw koningskoppel, Arno en Tom, samen zouden doen in de dubbels.

De eerste dubbel van Tom en Arno werd al direct een thriller. De eerste set vlot gewonnen, de tweede set met 22-20 verloren en de derde met 20-22 gewonnen, echt een dubbeltje op zijn kant.

Frank en ikzelf wonnen onze eerste dubbel, met het nodige geluk, en veel netpluimen in ons voordeel, met 17-21 en 19-21. Bovendien speelden we niet slecht.

In de tweede dubbel kregen Frank en ikzelf, de ervaren Jan Bonheur en de Engelsman Andre Tomson voor de kiezen (Deze Engelsman stond op papier als D-speler opgegeven, maar tussen papier en effectief spel zit een wereld van verschil; deze jongen kon echt wel uit de voeten). Zij waren net iets sterker en we verloren met duidelijke 21-15 en 21-16 cijfers.

Tom en Arno waren ondertussen al een beetje op elkaar ingespeeld en wonnen hun laatse dubbelpartij met 17-21 en 19-21. Niet echt veel overschot, maar we gingen de enkels in met een 3-1 voorsprong, dat was al een deel van de opdracht die volbracht was. .

Arno mocht Tom Willems, een andere B2, partij geven. Hij maakte hiervan een heerlijk spannende partij die hij met 18-21 en 19-21 naar zich toe trok. Hoe hij de tweede set, na een 6-0 achterstand, toch naar zich toe wist te trekken, daar hebben we echt geen woorden voor. Tot 18-18 de hele set op achterstand staan, en toch winnen, dat kan alleen Arno.

Onze Tom werkte op het tweede veldje, tegen een C1 een zeer degelijke partij af. 13-21 en 11-21 voor Tom, hoedje af en 5-1 in ons voordeel.

Frank mocht als derde man het plein op, tegen de ervaren Jan Bonheur, een C1 speler met jaren ervaring. Maar ook Frank is, in de herfst van zijn badmintoncarrière, een zeer moeilijk en venijnige tegenspeler .. vooral als je zegt dat hij in de herfst van zijn badmintoncarrière zit. Het werd een thriller van formaat. Eerste set 18-21 voor Frank, tweede set 21-17 voor de tegenpartij en ook de derde set ging met 21-17 naar Jan (ondanks dat we tussen set twee en drie in het geniept tutterfrut aan de zolen van Jans schoenen hadden geplakt).

Als laatste mocht ik in het strijdperk treden, tegen een jonge D-speler Stijn De Langhe (zoon van Ron – die van de Racketshop). Ik schat deze jonge man op een 14 jaar. Ik kreeg voor aanvang van mijn partij een kleine vriendelijke nieuwsflash : Stijn had deze ochtend de George Rogierschaal in enkel heren D gewonnen en had, bij de vorige teamontmoeting, de schalp van een C1 speler gepakt.

Den Jim wist dus hoe laat het was, maar men kent mij, ik laat mij door zo’n details niet uit het lood slaan en was klaar om Stijn de match van zijn leven te bezorgen.

Ik ademde eens goed diep in, voor mijn eerste opslag en toen ik uitblies had ik droge 21-16 en 21-11 cijfers om mijn oren. Niets aan te beginnen tegen deze jongen en hij had niet eens gezweet. Hou deze naam in het oog, tegen het einde van het seizoen : Stijn De Langhe.

Enfin, we mochten toch met een 3-5 overwinnen het café induiken, waar het ons opviel dat de tegenstander ons geen druppel drank aanbood .... Neen, we kregen zowaar soep, en een volledige broodjesmaaltijd aangeboden ... dat hebben we in al die jaren nog nooit meegemaakt. Zwijndrecht heeft een goede sponsor deal uit de brand gesleept en kan al zijn tegenstanders (vandaag waren het er drie) deze maaltijd aanbieden. We gaan toch eens horen bij de penningmeester of er ook niet zoiets te regelen valt voor de Poona-ploegen.

 Moe en voldaan verlieten we Zwijndrecht en we kijken al uit naar onze volgende wedstrijd, tegen Bacss, volgende week maandag 13/10/08.

 Jim      

Poona 2 H – Bacss 4 H   

Een pirusverlies

• Na onze eerste wedstrijd uit, mochten we nu thuis spelen. Onze uit-overwinning had ons het nodige zelfvertrouwen gegeven en we hoopten deze trend verder te zetten.

• In 2006 hadden we ook een keer tegen deze ploeg gespeeld en toen werd het thuis 5-3 voor ons en uit 5-3 voor “de vijand”.

• De vorige jaren waren ze telkens, bovenaan hun reeks in derde provinciale geëindigd.

• Bij het uitwisselen van de ploegopstelling, bleek dat we vergelijkbare klassementen hadden, dus het beloofde opnieuw een spannende wedstrijd te worden. In onze eerste dubbelwedstrijd stonden Frank en ik tegen ons blond, zwarte beest, Koen en zijn maat Tommy.

• Onze voorbereiding was prima. We hadden samen een koud chocomelkje, exact één uur voor de wedstrijd genuttigd (voor wat extra energie), elkaar wat opgejut, maar één keer op het veld,  bleef daar niet veel van over. Direct 1-6 achter en we liepen heel de tijd achter de feiten aan. Eerste set verlies met 16-21. In de tweede set begonnen we volgens hetzelfde stramien; onmiddellijk een 5-puntenkloof achter, maar we konden dit ombuigen en in de helft van de set hadden we zelfs een 17-13 voorsprong. Plots schoten Koen en zijn maat opnieuw wakker, het was immers “money-time” en we werden gevloerd met 19-21.

• Tom en Arno hadden, tegen Jan en Pascale, een zeer spannende dubbel , waarbij ze verloren met 20-22 en 19-21. Het laatste puntje was bijzonder. Toen Arno het pluimpje raakte, brak er een veertje, de pluim maakte een bizarre capriool tegen de netrand en kwam teruggebotst.

• De kreet “NEEEEN” van Arno, galmt nog in mijn oren.

• Bij onze tweede dubbel tegen Jan en Pascal, waren Frank en ik behoorlijk kansloos. Twee keer 14-21 in het verlies en we stonden dus 0-3 achter.  De tweede dubbel van Arno en Tom verliep ook zeer spannend. Eerste set nipt gewonnen, de tweede duidelijk verloren en in de laatste set werd alsnog de scheve situatie rechtgezet. Koen en Tommy zijn dus wel degelijk een zeer sterk duo.

• In de dubbels stond het nu 1-3 en we hadden plots iets minder praatjes. Er werd wat gefoeterd over “niet in vorm”, “nipt verliezen”, “allemaal de Frank zijn schuld”, maar uiteindelijk was de achterstand best verdiend. Felicitaties aan de tegenstanders.

• Een andere plausibele uitleg voor het iets minder presteren was het uitblijven van supporters, een groot nadeel voor ons ploegje “tribunespelers”. Christiaan, een vaste supporter zat thuis en Hedwig was in het café blijven plakken.

• Toen Hedwig uit het café kwam, vonden we plotseling opnieuw onze positieve energie.

• Arno won zijn enkel, nipt met 21-19 en 21-19

• Tom had het net iets moeilijker, maar wist ook zijn wedstrijd naar zich toe te trekken in drie bijzonder spannende sets.

• Toen was het de beurt aan ons geheim wapen, Yves. Hij deed waarvoor we hem hadden “ingehuurd”, zijn enkelwedstrijd winnen. Ook hij had wel drie sets nodig, maar uiteindelijk was dit voor ons een gouden puntje. We stonden plotseling 4-3 voor.

• Aan Frank dus de zware taak om de finale dreun aan Bacss toe te brengen. Jammer genoeg moest hij tegen Koen en daartegen was geen kruid gewassen. Verlies in twee sets en einduitslag 4 –4, alles bij elkaar een billijke uitslag en het voornaamste was : heerlijk spannende wedstrijden.

• Uiteindelijk heeft Bacss iets meer sets en iets meer punten gewonnen, maar enkel de globale uitslag telt; ieder krijgt één punt.     

• Tenslotte nog iets gedronken, de tegenstander getrakteerd een beetje bijgepraat en nagelachen en opnieuw een zeer prettige ontmoeting beleefd, al hadden we natuurlijk net iets liever gewonnen. Dat zullen we dus maar in de terugronde doen, ... dat ze op Bacss de chocolademelk al maar koud zetten. 

•  

• Jim

OLVE 2H – POONA 2 H  :

Een pak op de broek

Deze zaterdagochtend was het vroeg op, want om 10.40 h moesten we de leider van onze poule partij geven. Ze hadden alles al gewonnen en hadden Zwijndrecht, 14 dagen geleden, met  5-3 opzij gezet (wij een maand eender hetzelfde resultaat gehaald, tegen Zwijndrecht).

Arno arriveerde met slaapoogjes, aangezien hij vrijdag nog tot 01.00 h aan de Kaas-en Wijnavond had gewerkt, Yves kwam met een verkoudheid (en sloeg bij de opwarming de snaren van zijn racket over), ook Tom’s neus zat behoorlijk vast en was bij aankomst op zoek naar zijn GSM, ikzelf was een beetje onzeker door een wanprestatie op het veld, vorige donderdag en was me behoorlijk aan het opfokken, aangezien een aantal van mijn zeer gewaardeerde medespelers het presteerden om zich slechts twee minuten voor aanvang van de wedstrijd aan te melden. Deze zeer lange zin, om uit te leggen dat niemand echt geheel “Zen” aan zijn wedstrijden begon. Gelukkig was onze supporter van dienst, Christiaan er om de gemoederen te kalmeren.

Vandaag mochten we het strijdperk betreden tegen twee B2’s en twee C1’s. Ze waren dus met duidelijk beter geklasseerde spelers. Ik kon bovendien niet op mijn vaste partner Frank rekenen maar had, met Yves, het geheime wapen van de club meegebracht.

Bij de eerste wedstrijd was het met Yves een beetje aftasten, maar er werd onmiddellijk zeer goed gecommuniceerd en er werden mooie rally’s gespeeld. Goed voor het vertrouwen. Jammer genoeg stonden we tegen een zeer ervaren duo C1’s en werden we, met twee keer 21-15, opzij gezet.

Arno en Tom maakten van hun eerste wedstrijd (tegen de twee B2’s) al direct een thriller. De eerste set verloren ze nipt met 22-20, de tweede werd gemakkelijk gewonnen en in de derde ging alles goed tot 17-17 .... en toen ging het licht uit. 21-17 en een 2-0 achterstand.

Yves en mezelf mochten proberen om beter te doen, maar wogen figuurlijk (en ik benadruk figuurlijk) een maatje te licht voor deze mannen. De eerste set een droge 21-10 op ons dak, de tweede set begonnen we goed en kwamen zelfs 5-3 voor, maar bij 10-10 wisselde de tegenstrevers even een blik van verstandhouding. Plots ging het tempo en het niveau  behoorlijk omhoog. Resultaat 21-15 in de tweede set.

Arno en Tom hadden het in hun tweede dubbel, tegen de twee C’1s ook behoorlijk lastig en wonnen hun wedstrijd nipt in drie sets.

Toen was het tijd voor de spektakelmatch van de ochtend. Arno mocht Nathan, een jonge B2, partij geven en het was een gevecht op leven en dood. Lange, mooie rally’s en twee spelers die elkaar kapot speelden. Jammer genoeg moest Arno zich met nipte 22-20 en 21-19 cijfers gewonnen geven.

Tom speelde tegen Luc, de ander B2, ook een dijk van een partij. Eerste set vlotjes gewonnen, de tweede set even vlotjes verloren en de derde set ging met 22-20 verloren. Ongetwijfeld dat de verstopte neus en de twee drie -setters die hij al in de benen had, voor een groot deel dit frustrerende verlies verklaarden.

Toen was het de beurt aan ons geheim wapen, extra gemotiveerd om ook tegen een C1 uit te komen. Na drie minuten en 2-1 in de eerste set zette ons wapen zich echter in “self-destruct modus”; een blessure aan de lies en het school was uit voor Yves. Forfait en 6-1 achter.

(Gelukkig hebben we ondertussen bericht gekregen dat alles wel meevalt met de blessure).

Tijd voor mezelf om, tegen Walter, een C1 speler mijn enkel te betwisten. De eerste set ging met 15-21 naar ondergetekende. Ik zou hier héééél graag schrijven dat ik fantastisch speelde, over het veld dartelde als een hinde en met grote elegantie alle pluimpjes buiten het bereik van mijn tegenstander zette. De realiteit was echter dat Walter teveel directe fouten maakte (pluimpjes in het net en juist buiten het terrein) en ik hiervan optimaal kon profiteren. Bovendien speelde ik niet zo heel slecht, de eerste set althans.

Even had ik hoop om mijn –2 klassementcijfer, in deze wedstrijd in één keer om te zetten, naar een neutrale 0, maar dit bleek al snel een illusie.

Vanaf de tweede set tapte Walter uit een ander vaatje en een nieuwe tactiek, namelijk “het dropje achter het net”. Droppen achter het net is, volgens mijn bescheiden mening, zoiets als buitenspel in het voetbal ... dat moet eigenlijk afgeschaft en gewoon verboden worden. Mensen die zich van deze tactiek behelpen, tegen mij, moesten ze hun nagels uittrekken, vervolgens hun tong uitsnijden om tenslotte hun voetzolen zeer langzaam te laten roosteren, daarna mogen ze blijven leven als ze uitdrukkelijk om vergiffenis hebben gevraagd ;-)).

Neen, eerlijk is eerlijk, de tactiek werkte en ik kwam niet meer in het verhaal voor. Over de twee resterende sets behaalde ik, samen, onvoldoende punten om nog éen set te winnen. Niet echt goed dus voor mijn statistieken ... sommige mensen, met heel weinig gevoel voor humor, geloven  dat ik dit jaar onvoorwaardelijk voor de rode lantaarn zou moet gaan, bij onze klassementsspelers.

Eindbalans van deze ontmoeting : een duidelijk en verdiend 7-1 verlies, al hadden beiden partijen met een 6-2 of 5-3 ook kunnen leven.

Enfin, Yves en Tom gingen onmiddellijk hun wonden likken en vertrokken.

Arno, Christiaan en mezelf bleven nog lang met een ander ploegje van OLVE verbroederen, een spaghetti eten, wat nakaarten en de oogjes drogen.

Zondag, binnen 14 dagen, moeten we naar Oelegem, die momenteel laatste staan in onze poule. Ik recupereer Frank en die zondag begint voor ons beiden de onverbiddelijke opmars van de onderste gelederen van onze POONA klassementsspelers, naar de bovenste regionen.

The only way is up. Brentje, begin alvast te bibberen, ik kom eraan ;-)

Kik hier om alle foto's te bekijken van deze ontmoeting

Jim 

Oelegem 2 H – Poona 2 H :

Opnieuw gelijkspel !!

Op zondagavond 16/11/08 begonnen we aan de drie weken van de waarheid, voor ons ploegje. Vandaag moesten we, op verplaatsing spelen, volgende week maandag en maandag binnen 14 dagen mogen we in onze eigen zaal het mooie weer maken.

Vandaag moesten we naar de laatste van onze reeks, in de voorlopige tussenstand. Diegenen die vooraf dachten dat het een makkie ging worden, trokken een beetje bleekjes weg toen ze de opstelling zagen. Eén B2 en drie C1’s. Frank en ikzelf zouden dus de hele avond tegen mensen met een hoger klassement mogen knocken.

De ploegkapitein van de tegenstrevers, Bart Leysen, was een oude bekende waar ik, in een vroeger leven, de schoolbanken op de UIA had mogen delen. Ik kon echter niet ontspannen bijpraten, want net voor aanvang van de wedstrijd kwamen er een beetje alarmerende berichten binnengesijpeld. Tom had heel Oelgem al drie keer rondgereden, terwijl de sporthal zich in het naburige Broechem bevond, Arno had zich net iets te laat gerealiseerd dat hij om 19.00 h en niet om 20.00 h moest aantreden. Onze eerste wedstrijd begon dus met een beetje vertraging en zonder onze “topspelers”. Gelukkig was er onze trouwe supporter Christiaan, die Frank en mezelf mentaal kon ondersteunen.

Onze eerste wedstrijd mochten we beginnen tegen de eerste ploeg, tegen Bart (B2) en Philippe (C1). Vastbesloten om ons vel duur te verkopen begonnen we aan de wedstrijd en hielden, tot ons groot genoegen, gelijke tred. De eerste set ging net met 21-19 verloren, toen onze eerste ploeg hun eerste wedstrijd aanving.

De klasse en atletisch vermogen van Arno en Tom moeten ons even hebben verblind, want we kwamen in de tweede set direct 6-0 achter. Gelukkig herpakten we ons en wonnen de tweede set met 15-21. De derde set verliep als de eerste ; 7-0 achter, maar dit keer konden we geen vuist meer maken. We verloren met 21-14.

Ondertussen waren Arno en Tom tegen de twee andere C1’s een mooie partij aan het spelen waar Frank en ik, als toeschouwer, de laatste set van konden meepikken. Onze tegenstrevers Johan en Patrick (geen alter ego’s van Hugo Matthysen en Bart Peters) vormden een hermetisch afgesloten Duitse grens, waar alle smashes van onze ploeg op doodvielen en soms nog harder terug over het net werden gekaatst. Ook deze wedstrijd werd een drie-setter, waarvan de laatste, in de verlengingen, met 20-22 in ons voordeel werd beslecht.

Arno en Tom waren direct goed ingespeeld en in hun tweede dubbel namen ze in twee sets afstand van de tegenstrevers. Frank en mezelf waren opnieuw vertrokken voor een marathonpartij, waar we opnieuw vochten als leeuwen. Twee sterk verdedigende ploegen tegen elkaar, staat garant voor lange en spectaculaire rally’s. Ook nu werd de eerste set verloren, knockten we terug in de tweede set en draaiden we, in de derde set, zelfs met een 11-7 voorsprong van speelveld.

In de laatste wedstrijdhelft, van de derde set, moesten we echter langs de slechte kant van het net spelen. We zagen de pluimpjes net een fractie later aankomen en op dit niveau is dat dodelijk. 15-21 in het verlies, met als gevolg wat gezucht, geblaas en veel dorst langs onze kant. We hadden twee heerlijke partijen achter de kiezen, maar konden jammer genoeg geen punt kunnen scoren voor de ploeg.

In mijn eerste enkel was ik van plan om minstens één set te pakken van Philippe. Alles verliep perfect volgens plan tot 6-6 in de eerste set. Toen toonde hij waarom hij C1 was ... en ik niet. Hij zette zijn turbo op en ik verloor in twee droge sets 21-9 en 21-9; weer geen goed nieuws voor mijn statistieken.

Ook Frank had zijn beste kruit verschoten en verloor zijn enkelpartij ook in twee korte sets.

Tom begon, in de loop van de avond, steeds beter te spelen en nam, in zijn enkel, de maat van Johan. Hij krijgt er opnieuw een puntje bij, voor zijn klassement. 

Arno begint er de gewoonte van te maken om zijn enkelpartijen spannend te houden. In een mooie en boeiende wedstrijd, won hij in drie sets van Bart.

Elke ploeg had dus even veel wedstrijden gewonnen en deelden de punten. We hadden elk ook evenveel sets gewonnen, enkel als we de gewonnen puntjes optelden was er een licht voordeel voor de thuisploeg, maar daar moet Frank gewoon even mee glimlachen.

Onze kelen werden gespoeld en we genoten nog na van de laatste uurtjes van het weekeinde.

Frank en Arno moesten de volgende dag invallen bij de eerste herenploeg, tegen Bacss. Hoe deze wedstrijd verliep, kan u in het wedstrijdverslag van de eerste ploeg terugvinden.

Wij maken ons op om de volgende twee weken optimaal te profiteren van het thuisvoordeel en de talrijke fanatieke support(st)ers. Morele ondersteuning is dan welkom, giften zijn dat nog meer ;-)

Klik hier voor alle foto's

Jim 

Poona 2 H – Heibac 1H:

Een verhaal van drie-setters

Terwijl buiten de natuur zijn eerste winteroffensief inzette, mochten wij strijd leveren in de tweede match van het drieluik dat we, vorige week zondag, hadden opgestart.

Alle spelers waren netjes op tijd ... die steekjes in mijn verslagen werken dan toch ... enkel Yves kwam door het winterweer wat later toe.

We kenden onze tegenstrevers van vorig jaar, toen we één wedstrijd wonnen en één verloren.

Voor aanvang van de ontmoeting stond Heibac, 2 punten voor. Ter herinnering : een gewonnen ontmoeting levert 2 punten op, gelijk spel 1 punt en verlies nougabollen.

Uiteraard was het plan om vanavond naast onze concurrenten te klimmen, in het klassement. Heibac kwam met een zeer evenwichtige ploeg, nl vier C1 spelers. Het beloofde dus een spannend avondje te worden. Frank en ikzelf moesten, opnieuw, heel de avond opboksen tegen spelers met een hoger klassement.

Hedwig had beloofd, om bij de thuiswedstrijden, af en toe voor de nodige psychologische ondersteuning te zorgen. Vandaag had ze meer dan haar best gedaan. Met enkele mailtjes was zij met enkele geblesseerde spelers van de partij : Ann, Bart en Tomas. Ook Trudo en onze vaste “competitiegroupie” Christiaan kwamen ons moreel ondersteunen. Door hun enthousiasme kwamen ook andere spelers, tussen twee matchen, even supporteren en zo zaten er soms een tien- à vijftiental personen naar onze wedstrijden te kijken. Voor een duo tribunespelers als Frank en mezelf was dat een ongelofelijke stimulans. Ook de tactische ondersteuning van Koen werd sterk op prijs gesteld. Het legde natuurlijk extra druk op onze schouders, om een positieve bijdrage te leveren aan het  ploegresultaat. De wedstrijden dan:

Arno en Tom kregen als tegenstanders Lode en Gust, die een ijzersterk dubbelduo vormen dat, tot voor deze ontmoeting, slechts één dubbelwedstrijd had verloren dit seizoen. De eerste set werd verloren, met 15-21, de tweede set nipt gewonnen met 22-20 (oef!) en de derde ging ook met nipte 21-18 cijfers in het voordeel van “de goei”.

Frank en ik starten tegen Bart en Luc, een duo waar we verleden jaar telkens onze tanden op stukbeten. Ook nu ging het zeer gelijk op, maar het thuispubliek lifte ons beiden in een hogere versnelling en we wonnen onze wedstrijd met 21-17 en 21-19. De ban was gebroken.

Arno en Tom wonnen vervolgens hun wedstrijd tegen Bart en Luc, iets vlotter, met 21-11 en 21-16.

Frank en ikzelf waren van plan om onze huid zeer duur te verkopen in onze tweede dubbel, tegen Gust en Lode die, linkshandig, enkele mooie bewegingen in huis had. De eerste set ging met 25-23 !! in ons voordeel. De tweede set, waarbij we aan de slechte zijde van het veld stonden, ging nipt verloren met 17-21. Op het einde van de tweede set begon ik problemen te krijgen, in de kuit. Waarschijnlijk omdat ik deze keer mijn chocomelkje niet had gedronken ;-)).

In de derde set begonnen we met agressief spel en hielden we, op aanraden van de stuurlui op de bank, onze smashes iets vlakker. We mochten “draaien” met een voorsprong van 11-8, met zeer lange en spannende rally’s. We moesten de laatste wedstrijdhelft, van de derde set, wel langs de slechte kant afwerken. Toch konden we onze voorsprong uitbouwen tot 18-12 en op de banken werd er al bijna een feestje gemaakt. Maar dan is er zo’n spreuk met een beer en zijn vel ....  Door onze comfortabele positie, hielden we de druk niet langer aan en gingen een beetje “met de rem op” spelen, o.a. ook omdat mijn kuit opnieuw begon te protesteren. Op dit niveau kan je zo’n houding echter niet permitteren en het onvermijdelijke gebeurde ... “de vijand” kwam terug tot 18-18 en kreeg met 19-20 zelfs een eerste matchpunt. Op de banken, moesten ze een aantal mensen, bijna gaan afvoeren. Het tweede matchpunt werd ons fataal en was illustratief voor de wedstrijd. We dwongen onze twee tegenstrevers beiden op de backhandzijde van het speelveld, vervolgens tikte ik aan het net een vrij gemakkelijke pluim 1.5 cm buiten het half lege speelhelft. Gevolg geen 4-0 voorsprong, maar 3-1 en twee slapeloze nachten voor mezelf. De supporters moesten, na zo’n wedstrijd, bekomen van de emoties en vonden in het café troost. Wij gingen echter verder met onze enkelpartijen.

Arno had een beetje last van zijn rug en had het in zijn wedstrijd knap lastig met Lode. Winst in drie sets, waarvan de tweede maar nipt met 21-19 gewonnen werd.

Ook de wedstrijd van Tom, tegen Bart werd zeer spannend; hij begint er stilaan een gewoonte van te maken. De eerste set werd vlot gewonnen met 21-7, de tweede ging verloren in de tiebreak en de derde ging gelijk op tot 16-17. Dan struikelde Bart en er brak iets psychologisch. Tom zette nog extra druk en kon de wedstrijd met 21-17 naar zich toetrekken. Hij heeft momenteel 4 punten, voor zijn individueel klassement en is nog op koers voor een klassementsverhoging.

Yves, die mijn enkelpartij overnam, wou ook “waar voor zijn geld”. Hij verloor de eerste set, maar kon de situatie in de tweede en derde set rechtzetten. Hij deed dus waarvoor we hem hadden ingehuurd en we hadden een 6-1 voorsprong. 

Frank liet reeds een beetje voor zijn enkelwedstrijd het kopje hangen. Zijn service kwam absoluut niet goed, er werd veel “out” geslagen en hij werd met 9-21 en 16-21 opzij gezet.     

We hadden dus onze twee punten binnen en staan nu gelijk met Heibac op een vierde plaats. Doordat zij meer wedstrijden hebben gewonnen, tegen de andere tegenstanders, staan wij echter vijfde.

Volgende week maandag moeten we tegen Klein Boom. Zij staan momenteel op de tweede plaats, met twee punten voorsprong en één wedstrijd meer gespeeld .... Mag een ploeg(-kapitein) dromen ? Het antwoord kan je mee “life” opvolgen, volgende week maandag, vanaf 20.00 h in sporthal “Den Drab”.

Bedankt aan mijn strijdmakkers, bedankt aan de supporters. 

Hier kan je alle foto's bekijken van deze ontmoeting

Jim

01/12/08 Poona 2 H –Klein Boom 1 H :

Een tantaluskwelling

Vandaag was het de finale van ons drieluik en we kenden onze tegenstrevers van vorig jaar (zie vorig verslag, ja den Jim wordt een beetje lui van al dat schrijven).

De huidige klassementen van de tegenstrevers waren B2, C1, C1, C1.

Voor Frank en mezelf was het dus weer “koekenbak”. We mochten heel de avond uitkomen tegen hogere klassementen. Waar zitten toch al die C2’s, in derde provinciale?

Tom was nipt op tijd, Yves was een beetje te laat, omdat hij nog met zijn (na)geslacht bij de dokter zat.

Onze eerste match begonnen we tegen Steven en Erik, een stevig dubbelpaar. Ondanks goede concentratie, rek- en strekoefeningen, een appel-kerst drankje ipv een chocolademelkje (teveel calorieën), verloren we de eerste set 13-21 en moesten we wisselen naar “de slechte kant” van het veld.

Die slechte kant van het veld heeft één voordeel, je staat met je gezicht naar het publiek en er stond, opnieuw weer heel wat schoon (vrouw)volk te supporteren. Dit gaf ons een extra “boost” en de tweede set werd gewonnen met 21-11. Frank en ik willen waar voor ons geld, dus opnieuw een derde set, die razend spannend was. Geen van beide partijen kon een echt kloofje slaan, maar toch kwamen we 20-18 voor in de derde set ... Opperste concentratie voor het laatste puntje .... en we kregen direct een onhoudbare smash om de oren 20-19, de volgende drie punten van ons belanden tot onze grote verbazing / ongenoegen / vertwijfeling / zazawie, bovenaan het net en vielen langs de verkeerde kant terug. 20-22 en we verzuimden het dus opnieuw om de wedstrijd af te maken.

Op het andere veld maakten Arno en Tom er zowaar en nog spannendere wedstrijd van, tegen Kristof (B2) en Laurens (C1) : 26-24 !!! in de eerste  set en 19-21 in de tweede set. Onze match was gedaan, toen ze hun derde set begonnen. We konden meegenieten van een wedstrijd die echt alle kanten op kon gaan. Uiteindelijk won Poona met 24-22 in de derde set.

Nu mochten wij Kristof en Laurens partij geven. We waren dus gewaarschuwd. Rekening houdend met een mogelijke derde set, begonnen we aan de slechte kant van het net en kregen 13-21 op ons dak. De tweede set wonnen we met 21-11 (klinken die cijfers jullie bekend in de oren ?) en dus jawel, een derde set. Opnieuw hetzelfde scenario. Niemand kon echt afstand nemen, we wisselden, met een 11-8 voorsprong naar “de goede kant” (dankzij het tactische, briljant, meesterschap van ondergetekende). Op 14-14 zaten we echter door onze voorraad “geteste” shuttles en wou de tegenpartij een aantal shuttles testen op snelheid (ze waren blijkbaar een beetje te snel, maar hoe kunnen we anders compenseren dat Frank en ik een beetje te traag zijn ?). Dit bracht ons niet uit concentratie en we gingen vlot mee tot 19-19. De volgende twee punten kan ik me met de beste wil van de wereld niet meer voor de geest halen. Ze zijn voor eeuwig van mijn harde schijf weggewist. Feit is dat we nog geen minuutje later de wedstrijd verloren met 19-21. Frank en ik konden elkaar enkel met ongeloof aankijken. Neem de ergste vloek die je kent voor de geest, vermenigvuldig dat gevoel met 10 en dan kom je een beetje in de buurt, van hoe wij ons voelden.  K ent er niemand van jullie een goede sportpsycholoog, want ik geloof stilaan dat we een probleempje aan het krijgen zijn ?    

Arno en Tom hadden dit keer naar onze derde set gekeken. Zij hadden hun wedstrijd in twee sets verloren en doordat ik geconcentreerd was op mijn eigen gevecht, kan ik over hun wedstrijd niets zinnig schrijven. Ik denk dat Arno en Tom ook niet wensen dat ik er verder bladruimte aan vuil maak, over naar de enkels dus :

Arno moest tegen een heel solide B2 en kreeg ondanks verwoede pogingen, nooit echt greep kreeg op de wedstrijd. Ondanks hevige tegenstand verloor hij in twee sets.

Tom mocht tegen een jonge C1, die vorige week nipt een enkelpartij van een B1 had gewonnen. Wie Tom en enkelpartij samen ziet staan in één zin met “tegen een goede C1”, weet ondertussen, uit vorige verslagen hoe laat het was ... Een spannende driesetter. Jammer genoeg kon hij dit keer de wedstrijd niet in zijn voordeel ombuigen, maar hij speelde opnieuw een dijk van een wedstrijd. Neem de ergste vloek die je kent, vermenigvuldig die met twintig en ...... ;-))

Tijd voor Yves, die vol enthousiasme aan zijn wedstrijd tegen Steven begon. Hij had zijn  besnaring stukgeslagen en vervolgens de bedrading van één van de testracketjes vanavond ook overgeslagen, voor aanvang van de wedstrijd. Op hetzelfde moment kwam zijn zusje haar racket tonen, waarvan ze het frame had stukgeslagen (op het hoofd van Brent, als ik goed geïnformeerd ben). Vanaf nu spreken we de Stevens-familie aan, met “The Distroyers”. 

Steven had, in de korte tijd, al 13 punten gehaald voor zijn individueel klassement (10 punten geven recht op een klassementsverhoging), dus eigenlijk speelde Yves ook tegen een B2. Ook over hem, niets dan lof 17-21 en 19-21 verliezen tegen deze tegenstrever is echt geen schande.

De laatste wedstrijd dan, van Frank. Hij moest de kelk vandaag tot de bodem leegdrinken. Tegen Erik, een C1, won hij de eerste set, verloor de tweede en verloor de derde met 22-24!!! Neem de allerergste vloek die je kent, vermenigvuldig deze met honderd en ..... ;-))

De harde 1-7 cijfers stonden op het blad, maar het had evengoed 4-4 kunnen zijn.

Het had natuurlijk ook, zoals een sympathiek Poona-lid zei, 0-8 kunnen zijn, aangezien we niet veel overschot hadden bij die gewonnen wedstrijd. Aan dit Poona-lid, van harte en welgemeend : “FU** Y** !!!!” ;-)))

Het was tijd om te verbroederen met de tegenstrevers, nog een natje en een droogje om de frustraties te verwerken. Ondanks het verlies, waren het weer héérlijke wedstrijden, al zouden we er héél graag nog eens eentje winnen. Nog drie weken geduld, dan komt Plumela op bezoek en dan zal je eens wat zien of misschien toch net niet ..., waar zat die psycholoog nu ook weer ?

Bedankt aan mijn strijdmakkers, bedankt aan de supporters.

Bekijk hier alle foto's !

Jim

Gedichtje van ARNO :

ARNO

Poona 2 H – Zwijndrecht 5 H 05/01/09 :

De kampioenen van het gelijkspel

Vandaag was het de eerste maandag van het jaar en we mochten al direct op het appèl verschijnen. Eerst iedereen een gelukkig en sportief nieuw-jaar gewenst, de vrouwen gekust en de mannen een hand en een stoemp gegeven en dan konden we onze wapens bovenhalen.

Vandaag mochten we Zwijndrecht partij geven. In de heenronde hadden we op verplaatsing, met moeite, 5-3 gewonnen. Vooraf aan deze match hadden we gemerkt dat ze op de laatste plaats stonden, dus een nieuwe winstpartij zat er dus in.

Zoals vaker in de terugrondes, tovert een partij, die onderaan de klassering staat, plots “betere” spelers uit hun hoge hoed. Vandaag was hun echte “eerste man”, Tom (een goede B2), dan ook van de partij. Met een B2, twee C1’s en één C2 (daar zit dus die andere C2 in derde provinciale !), hadden ze een vergelijkbare ploeg als de onze afgevaardigd.

De eerste match mocht ik, samen met Frank, tegen de ervaren Jan en zijn dubbelpartner Andrew spelen. Deze laatste is een Engelsman, officieel een D-speler, maar met een smash als een kruisracket. Andrew werd enkel in de dubbelpartijen ingezet. Ze speelden dus, zoals wij, met vijf personen.

De eerste set ging gelijk op, we stonden wel constant achter en moesten nipt de duimen leggen : 18-21. In de tweede set, moesten we langs de “slechte” kant spelen en plots lukte niets meer. Een droge 12-21 om de oren en we mochten naar de bank om te rusten.

Ondertussen hadden Tom en Arno al de maat genomen van Tom en Ludowic, met 21-12 en 21-16. Knap gespeeld, maar jammer genoeg niets van gezien.

Tussen de twee wedstrijden door hoorde ik de tegenpartij fluisteren: “dat wordt 2-2”, waarin dus de insinuatie lag dat Frank en ik geen kans hadden tegen Tom en Ludowic. Meer is niet nodig om deze twee “oude” rakkers uit hun vel te laten springen en voordat de tegenpartij goed wakker was, hadden ze al 0-5 om de oren. Daarna kwam de ervaring en het talent van de tegenpartij bovendrijven en we moesten de eerste set de duimen leggen met 18-21. Dit is een uitslag van een set, die we dit speeljaar als wel eens vaker zijn tegengekomen.

In de tweede set, hetzelfde scenario; 0-5 voor, maar langzaam slipte de wedstrijd uit onze handen. Frank kreeg behoorlijk last van zijn arm, waardoor hij niet voluit kon spelen en ik kon onvoldoende compenseren. Bovendien maakte ik wat onnodige fouten op het verkeerde moment en we verloren met 16-21. Eervol, maar daar kopen we niets voor.

Ondertussen had Jan gewisseld met Philippe, zodat hij wat rust kon nemen voor zijn enkelpartij. Door deze wissel en de vermoeidheid van de twee partijen, begon ik wat te broddelen op het wedstrijdblad, waardoor ik het opnieuw mocht gaan invullen.

Philippe en Andrew speelden een verdienstelijke partij tegen Arno en Tom, maar werden opzij gezet met 21-16 en 21-17. De voorspellende gaven waren hierbij, tot mijn grote spijt, bewezen 

Tijd voor de enkelpartijen. Heel de tijd had Yves in de cafetaria ons doen en laten gevolgd en hij nam mijn plaats in, bij de enkels.

Aangezien zijn zwangere echtgenote ook van de partij was en hij niet veel tijd had, begon hij te spelen tegen Ludowic, een andere C1.

Was het nu omdat zijn vrouwtje er zat op te kijken, dat er ook andere (vrouwelijke) supporters kwamen aangeschoven, of had hij de feestdagen extra goed verteerd, maar Yves vloog over het plein. In twee duidelijke sets 21-11 en 21-16 nam hij afstand van Ludowic die vandaag toch ook niet slecht speelde. Prachtig gespeeld van Yves en een puntje bij, voor het individueel klassement.

Nog een beetje groggy, maar vol adrenaline, van het verlies, kwam Christiaan me vriendelijk, als zo vaak dit seizoen, een hart onder de riem steken. Afgeleid, maakte ik hierdoor echter opnieuw een fout op mijn wedstrijdblad, net op het ogenblik dat ik alles had overgeschreven en mocht ik dus een tweede keer herbeginnen. Christiaans neus is sindsdien één centimeter korter; de rest heb ik afgebeten, waarvoor mijn nederige excuses.

Arno begon tegelijk aan een marathon, tegen het geheim wapen van Zwijdrecht, Tom. De eerste set werd met grote moeite (21-18) gewonnen door Arno. Er waren veel zeer lange rally’s en hij trapte een héél klein beetje op zijn adem. De tweede set werd dan ook zwaar verloren met 21-10, maar in de derde, met een aantal supporters op de banken, was opnieuw een thriller. Op het einde van de set was de vermoeidheid echter te groot en verloor hij nipt met 21-18. Ook hier chapeau.

Tom mocht Jan, die goed uitgerust was, partij geven. Dat Jan een taaie klant is, mocht ook Tom ondervinden. De eerste set ging gelijk op, met wisselende kansen. Toch kon Tom, op het einde van de set, een tandje bij zetten en de partij met 21-19 naar zijn hand zetten.

In de tweede set zette Tom zijn turbo op en brak de veer een beetje bij Jan. 21-10 voor Tom en op deze manier waren we al zeker van minstens een gelijk spel, voor de wedstrijd.

Frank begon, ondanks de pijn in zijn arm aan zijn enkelpartij. De eerste set was een match in de match en tot grote frustratie werd deze verloren met 26-28.

Ook in de tweede set bood Frank moedig weerwerk, maar moest de set laten gaan met 15-21.

Ondanks de pijn had Frank opnieuw een dijk van een wedstrijd gespeeld, jammer dat de zijn beloning, een setje en waarom niet winst in heel de match, uitbleef.

Voor onze ploeg bleef het resultaat dus 4-4. Door dit gelijkspel komen we op een derde plaats in onze poule; laten we vooral daarvan (even) genieten en dat deden we dan ook, met volle teugen, tijdens de “after-badminton”.

De ploeg, op de vierde plaats, heeft één wedstrijd minder gespeeld en één punt minder, dus ze kunnen bij hun volgende partij over ons heen wippen, maar daar denken we vandaag niet aan.

De volgende partij levert opnieuw een taaie tegenstander op. Klein Boom, die momenteel op de tweede plaats staat, zal ons binnen twee weken ontvangen.

Thuis hebben ze ons de tot nu toe zwaarste klap aangesmeerd : 1-7, maar er werden verschillende partijën, nipt met drie sets verloren, dus ze mogen hun benen al insmeren. We zullen onze huid duur verkopen.

Klik hier voor enkele mooie foto's !

Jim

18/01/09 Klein Boom 1 H – Poona 2 h :

2-6 Gebroebel

Op een zondagavond genieten normale mensen van Sportweekend, de Pappenheimers en De smaak van De Keyser. Klein Boom is echter geen normale ploeg en plant zijn thuismatchen om 19.00 h op zondagavond. Klein Boom had ons in de heenronde de op één na zwaarste pandoering gegeven : 1- 7 thuisverlies, dus we waren niet helemaal gerust.

Bovendien liet Frank, die vorige maandag een geweldige invalsbeurt had gedaan in onze eerste herenploeg (zie uitgebreid en gedetailleerd verslag van Heren 1), verstek gaan voor deze wedstrijd, met een blessure.

Zelf stond ik sinds vrijdag op een verplicht dieet van zoutarm beschuit, met smeerkaas van “La Vache Qui Rit”. De griep had mij ook te pakken en ik had dus niet veel reden tot lachen.

Tom had zich vanmiddag op tijd uit het ballenbad kunnen worstelen en was mooi twintig minuten, voor aanvang van de wedstrijd, aanwezig. Ondergetekende ontdekte dat naar Putte rijden, via Bonheiden, het ideale parcours is om hopeloos verdwaald te geraken, in de velden. Toch was ik nog tien minuutjes te vroeg. Arno was te lang naar zijn collectie DVD’s van de Matrousjka’s blijven kijken en arriveerde nipt te laat. Yves, die Frank verving, is en blijft Yves en was dus ruim 10 minuten te laat.

De tegenpartij had echter ook een probleem. Laurens, het jong geweld van de ploeg, zat ook met dezelfde ziektesymptomen als mezelf in bed gekluisterd en was vergeten zijn ploeg hiervan te verwittigen. De uitdrukking “shit happens”, was dan ook, in meer dan één betekenis van het woord, van toepassing op het begin van deze wedstrijd.

Gelukkig kon Steven nog snel een strijdmakker, Geert, uit een nabij gelegen café opbellen. Hij had deze middag al drie wedstrijden achter de kiezen en was dus niet helemaal meer fit.

Onze tegenstrevers waren vandaag dus Kristof (B2), Steven (C1, maar al ruim voldoende punten om B2 te worden), Erik (C1) en Geert (D). Voor de eerste keer dit seizoen, waren we dus, op papier, sterker dan de tegenstrever.

Omdat de tegenstrever niet compleet was, maar wij wel graag alle wedstrijden spelen, begon Arno als eerste zijn enkelpartij tegen Kristof. Yves en ikzelf kregen met Steven en Erik een zeer sterk en goed op elkaar ingespeeld duo (ze spelen immers ook samen in een gemengde ploeg) voor de kiezen.

Van de partij van Arno heb ik niets gezien en ik denk dat Arno hier ook geen commentaar wenst bij te geven. Tegen het spel van Kristof had hij geen verweer. Twee keer droog 21-10 om de oren.

Yves en ikzelf begonnen sterk aan de wedstrijd, maar in de eerste set moesten we nipt de duimen leggen, met 22-20. De tweede set verliep vlotter voor ons 14-21.De rally’s bleven maar duren en stilaan begonnen we het game-plan van de tegenstrever te lezen. Als ze onder druk stonden, speelden ze hard op den dikke. Wacht, efkens specificeren, want dit laatste kan natuurlijk zowel op Yves als mezelf slaan ... dus op den dikke, die steeds hardere broebellende geluidjes produceerde. In de derde set liep alles vlot tot 9-9 en dan was er het “story of this year”. Stilaan glipte de match weg en uiteindelijk verloren we met 21-13. Ik kan dus ook met Yves verliezen en begin me stilaan af te vragen of het misschien toch niet altijd allemaal de Frank zijn schuld is, dat we verliezen ;-))

Voor zover dus de waarde van papier. We stonden al direct 2-0 achter.

Daarna speelden we onze twee andere dubbels. Yves en ik tegen Christof en Geert, Tom en Arno tegen Steven en Eric.

Tom zat nog zeer fris en Arno was al goed ingespeeld. Wij hadden hun tegenstanders al een beetje afgemat en onze mannen wonnen hun match zuiver met 18-21 en 12-21.

Yves en ik waren beter op elkaar ingespeeld. Kristof en Geert waren een onuitgegeven duo. Bovendien was Geert het niet gewoon om in derde te spelen. Toch gaven ze heel goed verweer, maar wonnen we de partij met 15-21 en 11-21.

Hierna mochten Arno en Tom tegen Kristof en Geert. We dachten dat dit een formaliteit zou worden, maar onze tegenstanders waren nu wel goed op elkaar ingespeeld. Ze namen zowaar een set van ons koningsduo. Toch werd de wedstrijd met 13-21, 23-21 en 21-15 in ons voordeel beslecht.

Tegelijk was Yves aan zijn enkelpartij begonnen tegen Erik, een andere C1. Op deze taaie klant had Frank in de heenmatch zijn tanden stuk gebeten, met 22-24 verlies in de derde set (hij slaapt er nu nog niet van).

Ook dit keer maakte Erik er weer een thriller van, met rally’s die bleven duren, zeer efficiënte en venijnige dropjes en een Yves die maar bleef lopen en beuken. De eindstand 21-13, 14-21 en 22-24 voor Yves (Frank zal zeer blij zijn, als hij dit leest). Yves kon drie matchpunten wegwerken en bij het eerste matchpunt in zijn voordeel, was het raak. Yves is en blijft het geheime wapen van onze ploeg.

Er bleven nog twee enkelwedstrijden over : Steven tegen Tom en ikzelf tegen Geert.

Het gebroebel in mijn buik begon luider te klinken en ik had ondertussen even een pitstop bij de sanitaire uitrusting van Klein Boom ingelast. Om een pijnlijk “accidentje” te vermijden, dat zeer letterlijk een smet op het blazoen van onze ploeg zou kunnen betekend hebben, besloot ik om in deze wedstrijd niet te ver naar boven te stretchen om pluimen te gaan halen, niet te ver naar links en rechts te strekken en zeker niet onbesuisd ver naar voor te stretchen om dropjes te gaan halen. Op deze manier hoopte ik de blauwe kleur van mijn badmintonbroek te behouden, tot na de wedstrijd. Eigenlijk was mijn “game-plan” gewoon mijn “natuurlijk spel” en moest ik dus niet veel veranderen. Gewoon stabiel en vooral immobiel de tegenstander onder druk zetten. Geert dacht hier echter anders over en ik kwam 15-17 achter, in de eerste set. Daarna zette ik de gashendel ietsje verder open (wat een onderbroekenlol toch !) en won ik met 19-21. De veer brak bij Geert en de voorbije vijf wedstrijden eisten hun tol. Het werd 5-21 in de derde set en op deze manier was de zegen voor de ploeg bereikt.

Als er één wetmatigheid is dit jaar, dan is het “Tom + enkelspel = driesetter”. En wat dachten jullie dit keer ?  ... Juist ja, boenk erop, je hebt prijs ... Welke prijs ? Euh, ... drie kussen van ondergetekende, maar kom ze niet te snel innen want ze zijn besmettelijk.

Omdat Steven nog geen bericht had gekregen van de PBA voor zijn klassementsverhoging, was hij in dit duel nog steeds C1. Opnieuw werd deze partij een thriller. Eerste set 21-19 voor de tegenstrever, tweede 18-21 voor Tom en in de derde set stond Tom heel de tijd ruim voor. Steven wou echter van geen wijken weten, maar uiteindelijk werd het toch 17-21 voor onze Tom. Opnieuw een prachtige wedstrijd en Tom was dus de enige die alle drie zijn wedstrijden kon winnen. Hij heeft nu 7 punten voor zijn individueel klassement. Met nog vijf wedstrijden te gaan blijft de + 10 en de daarbij horende klassementsverhoging in het bereik. 

Steven die echt alles gaf, moest bijna gereanimeerd worden, na de wedstrijd.

Ten slotte wil ik jullie één klein detail niet onthouden. Voor de Poona-wedstrijd “supporter van het jaar”, tellen enkel de gemaakte punten. Bvb. 19-21, 21-18 en 21-17 leveren zo + 5 puntjes op (-2 + 3 + 4). Bij deze ontmoeting had Tom, over al zijn matchen +26 punten en de ondergetekende “broddelende broebelaar” + 31 punten. Wie deed dus een goede zaak ? Just, weer goed geraden .... Ik voel het aan mijn water (of zouden het toch de darmen zijn), die terugronde wordt van mij!

Algemene stand in de rangschikking op 20-01-2009 :

Klik hier voor enkele mooie foto's !

Jim

06/02/09 Baccs 4 H – Poona 2 H : 6 – 2

Koken met Frank en Jim

Onze ploeg was nog zwaar aangeslagen door het overlijden van René, afgelopen maandag. Na even rondbellen, om te bekijken of het wel opportuun zou zijn om de wedstrijd te spelen, besloten we toch om de wedstrijd door te laten gaan.

We kregen de steun van drie supporters : Christiaan, Bart Wellens en Hedwigh. Om 20.15h stonden ze allemaal paraat.

De spelers van Baccs staan zelf in voor het uitbaten van het cafetaria en dit ging pas om 21.00h open. Gelukkig had Bart voor de nodige drank gezorgd.

Deze wedstrijd was belangrijk, omdat we op de vierde plaats stonden. Winst zou betekenen dat we naar de tweede plaats zouden stijgen, ook een gelijkspel zou ons op een gedeelde tweede plaats zetten terwijl we, bij verlies, naar de vijfde plaats zouden donderen. Op acht ploegen is dit nog steeds niet slecht, maar kunnen zeggen dat je tweede staat in je reeks, is altijd prettig. Dit geeft ons ook (niet onbelangrijk) extra munitie, om onze eerste ploeg wat te plagen.

In de heenronde werd er 4 – 4 gelijkgespeeld, maar beide partijen hadden kunnen winnen. Het beloofde dus spannend te worden.

In mijn eerste wedstrijd met Frank, tegen Koen en Tommy, was het direct duidelijk dat we wedstrijdritme tekort kwamen, met veren shuttels. Tegen dit duo hebben we het altijd zeer moeilijk, maar in de eerste set werd er geen pluim goed geraakt; net te traag, net buiten, net te voorspelbaar. De eerste set ging dan ook naar de tegenstanders, waardoor het gezicht van Frank op onweer kwam te staan. In de loop van de tweede set begonnen we iets scherper te spelen, maar moesten nipt de duimen leggen met 22-20.

Arno en Tom hadden het zeer moeilijk tegen Pascal en Jan, twee C1-spelers. De eerste set werd nipt gewonnen met 20-22, de tweede verloren met 21-19 en in de derde set konden ze geen vuist meer maken : 21-13 verlies en zo stonden we al direct 0-2 achter.

In hun tweede partij hadden Arno en Tom het ook moeilijk, maar zij wonnen wel met 17-21 en 18-21.

De eerste set van de tweede dubbelpartij van Frank en mezelf beloofde opnieuw niet veel goeds : 21-13 in geen tijd, maar in de tweede set begonnen we wel te knocken, waardoor we nipt wonnen met 21-23. De derde set was jammer genoeg opnieuw voor de tegenstander, ondanks goed verweer van onze zijde en supporters die een zeer gewaardeerde steun waren. We stonden dus, na de dubbels, 1-3 achter. Het was dan al duidelijk dat het moeilijk zou worden.

Arno was ook vandaag onze eerste man en moest tegen een C1 uitkomen, Pascal. Voor Arno was het precies een week verder in de tijd, nl. vrijdag de dertiende. Alle pluimpjes vielen net buiten, kaprioolden op het net langs de verkeerde kant en bovendien speelde Pascal een dijk van een wedstrijd. Arno verloor in twee sets 21-16 en 21-14.

Ondertussen moest Tom ook behoorlijk werken voor zijn match. Jan was niet van plan om zich zomaar naar de slachtbank te laten lijden en ook hij speelde een zeer sterke enkelpartij. Tom stond in de eerste set constant op achterstand, maar op het einde van de set kon hij het laken naar zich toetrekken. 19-21. Het is ondertussen een gewoonte dat Tom zijn enkel in drie sets beslecht, maar dit keer gunde hij zichzelf iets sneller rust. 17-21 in de tweede set en Tom heeft er weer een puntje bij voor zijn klassement.

Het stond dus 4 – 2 als Frank en ikzelf onze enkelpartijën mochten aanvatten. Als we beiden onze match wonnen, werd het dus gelijkspel.

De supporters waren ondertussen al naar het cafetaria, wat voor twee tribunespelers zoals Frank en ikzelf een klein nadeel was. Tom beloofde echter om te komen supporteren als we de eerste set wonnen.

Frank won zijn eerste set met 20-22 en ook in de tweede set gaf hij goed weerwerk tegen Tommy, een C1. Hij verloor deze set jammer genoeg met 21-17 en toen ging het licht uit. De derde set werd met 21-6 verloren.

Ikzelf moest tegen Koen. In de afgelopen jaren moest ik tegen hem al enkele keren spelen en ik geraakte nooit boven de 12 punten, tegen deze taaie klant. Hij beheerst het spelletje “dropje achter het net” zeer goed.

In de eerste set stond ik dan ook constant drie tot vijf punten achter. Tot ik 15-10 in het verlies  stond, toen begon Koen enkele onnodige fouten te maken en wat aan zichzelf te twijfelen. Tot zijn en vooral mijn eigen grote verbazing won ik de eerste set met 19-21. In de tweede set moest ik de inspanningen van de dubbelpartijen en de eerste set bekopen : het werd droog 21-9.

Opnieuw een derde set, die heel gelijk opging. Toen we draaiden op 11-9 in het voordeel van Koen, verloor Frank net zijn partij. Ik wees Koen op het feit dat Poona, dus de wedstrijd al verloren had met 5-3, in de hoop dat hij een beetje zijn adem zou sparen, maar niets was minder waar. Ook de tweede helft van de derde set werd er scherp gespeeld. Jammer genoeg waren de laatste vijf puntjes van mij telkens juist in het net of nipt buiten. Ik verloor met 21-17 en kon niets anders besluiten dan dat de beste had gewonnen.

De aandachtige lezer heeft gemerkt dat van de vier wedstrijden die Frank en ikzelf speelden, er drie verloren gingen in drie sets. Dit was niet voor de eerste keer dit seizoen. Wij zijn dan ook dringend op zoek naar een het receptje “racket à l’hollandaise” of nog beter “racket au vin”. Heeft iemand het nummer van SOS-Piet ?

De match werd dus verloren met 6-2 en wij tuimelden naar de vijfde plaats in het klassement, die wijn zou dus echt van pas gekomen zijn. Bij gebrek aan een wijntje, werd het verdriet weggespoeld met een 33-er en een duveltje, in mijn geval een cola-light; een mens moet aan zijn gewicht denken.

Er werd echter niet te lang getreurd en de supporters deden hun best om ons te troosten, waarvoor dank.

De volgende tegenstrevers, OLVE, op 23/02/09, dat wordt andere koek. Ze hebben nog geen wedstrijd verloren, dus we hebben niet veel hoop om volgende keer van deze vijfde plaats te ontsnappen. Dat wordt weer veel chocomelkskes drinken. 

Jim

Klik hier voor enkele mooie aktie foto's !

POONA 2 H – OLVE 2 H 23/02/09 :

Verloren tegen de kampioenen

Deze maandag moest ik opnieuw verstek laten gaan, wegens gezondheidsproblemen, tja een oude vent begint zo zijn kwaaltjes te krijgen.

Ik was nog net goed genoeg om de papierwinkel in orde te brengen en mijn hartslag naar boven te zien gaan bij elk gespeeld punt.

Het was extra knarsetanden, omdat we moesten spelen tegen de ongeslagen leider van onze poule. Ze hadden nog geen puntje verloren, tot nu toe.

Ik wou Yves, ons geheim wapen in stelling brengen, maar die moest eerst nog een uitgestelde wedstrijd afwerken voor onze eerste ploeg. Dan maar naar Koen gebeld, die ook gevraagd had om eens in te vallen.

Door een ingewikkeld spel van indexen, wachttijden en ander bureaucratisch gezever kon  Yves vandaag niet bij ons invallen. Hij concerteerde dan ook al zijn krachten op de ene inhaalmatch, die hij won, tegen een B2, in drie spannende (maar overtuigende) sets en bezorgde zo onze eerste ploeg een (misschien) gouden puntje. Voor een uitgebreid verslag van deze wedstrijd en die ontmoeting, verwijs ik graag naar onze verslaggevers van de eerste ploeg.

Wij zetten vandaag dus twee B2’s, één C1 en één C2 op het wedstrijdblad, exact dezelfde klassementen als onze tegenstrevers.

Koen er Arno, die ook in de gemengde ploeg samen de heren dubbels afwerken, vonden elkaar terug. Tom had de eer om met mijn vast maatje, Frank te spelen.

De eerste dubbel van Arno en Koen, tegen Nathan en Luc, twee ervaren B2’s, werd al direct een thriller 18-21, 21-18 en 19-21, nipter kan je bijna niet verliezen. Het was een mooie wedstrijd om naar te kijken voor Hedwig, die opnieuw als supporter aanwezig was, waarvoor dank.

Tom en Frank moesten de eerste wedstrijd nog een beetje aan elkaar wennen en tegen Walter en Wim (ervaren C1 en C2) moesten ze ook nipt de duimen leggen met 16-21 en 21-19 en 12-21. Het zou toch weer niet zo’n avondje worden van de verloren drie-setters en het nipte puntenverlies ?

Koen en Arno, speelden tegen Walter en Ederic (die Wim verving) hun tweede dubbelpartij en wonnen overtuigend met 21-12 en 21-19. Ondertussen gingen Frank en Tom even overtuigend met 18-21 en 11-21 de boot in tegen Nathan en Luc. We stonden in de dubbels dus direct 1-3 achter en wisten dat het moeilijk zou worden.

Arno moest tegen Nathan en dit werd tevens de mooiste partij om naar te kijken, lange rally’s, elkaar de loef afsteken met dropjes en lopjes, echt een mooi zicht. Jammer genoeg verloor Arno, in ..... juist, drie sets.

Koen was zich ondertussen aan het oppeppen voor zijn enkelpartij, tegen Luc, waar hij ook al in ver vervlogen tijden zware, maar plezante wedstrijden tegen speelden. Koen deed waarvoor hij was ingehuurd en won, in ..... drie sets.

Dan was het aan Tom om tegen Ederic, een andere C1 zijn wedstrijd te spelen. Tom staat maar twee winstpartijen in de enkel verwijderd van promotie dus we hoopten echt op een goede afloop. Als ik voordien zei dat je bijna niet nipter kan verliezen, liet Tom mij mijn woorden inslikken. 25-27 en 24-26 verloren en een heel zure nederlaag. Misschien kan Tom het zich niet voorstellen, maar ik voelde me even rot als hij, maar er blijven bij ons nog drie enkelpartijen over...

Ondanks dat we dus al 5-2 achter stonden en verloren hadden probeerde Frank tegen een iets jongere tegenstander zijn gram te halen. Jammer genoeg verloor hij twee keer met 21-12.

Resultaat 2-6 verlies, tegen een tegenstander die nu reeds mathematisch zeker is van de titel. Proficiat, ze waren echt te sterk.

Zoals gewoonlijk nog wat nagepraat bij pot en pint en ons voorbereid op onze volgende twee wedstrijden, in maart, waar we jammer genoeg Arno zullen missen. Hij verkiest de warme zon boven zijn vriendelijke en warme ploeggenoten, we zullen het onthouden.

En hier zijn weer enkele knappe foto's te bewonderen...   

Jim 

Heibac 1H – Poona 2H: 7-1

Opnieuw drie-setters 15/03/09

Vandaag besloten Frank en ikzelf, om eens zeer milieubewust te zijn en carpoolen we, tot in Booischot. Omdat we ruim op tijd waren, gingen we een cafeetje bezoeken, dat Frank kende, om onze chocomelk te drinken. Die was jammer genoeg op, dus werd het een koffietje.

Omdat wij zo’n vriendelijke mensen zijn, hadden we ook direct contact met de lokale bevolking. De eerste dronkenman die buiten waggelde, twijfelde sterk aan mijn sexuele geaardheid en nam afscheid met een luid “gij vuil jannet”.

Vroeger had dit reden genoeg geweest om mijn vuisten even op te warmen (altijd nuttig voor het badmintonnen) en om de inrichting van het cafeetje, dat duidelijk aan nieuwe decoratie toe was, lichtjes te verbouwen. Omdat we anders toch een beetje te laat zouden aangekomen zijn, liet ik mij deze, volledig onterechte en absurde observatie welgevallen.

Toen, tien minuten later, een dame in een behoorlijk beschonken toestand en met een sterk ontwikkeld achterwerk, tegen een gloeiende stoof viel, was het voor Frank en mezelf tijd om snel afscheid te nemen van de lokale fauna. De volgende keer, kies ik het café.  

Aangekomen in sporthal “De Lichten” bleek trouwens dat Heibac, vanaf dit jaar, ook over een eigen cafetaria beschikt, ... hadden we dat geweten, ....

De wedstrijden dan.

Arno zat met zijn zeer ontwikkeld achterwerk ergens in zuiderse oorden, op een strandstoel, op  een bootje rond te dobberen en had ons dus zwaar in de steek gelaten. In zijn plaats kwam Yves spelen, die op 10 min. van Booischot woont en dus eigenlijk ook een thuiswedstrijd speelde. Hij had zelfs zijn vader als supporter meegebracht.

Zonder Arno geen foto’s, dus je zal het met mijn “neutrale observaties” moeten stellen.

Onze tegenstanders kwamen, zoals in de vorige wedstrijd, met vier C1’s op de plein. Hun ploegkapitein kwam met een sterke vertraging aan, maar dit verstoorde ons niet.

Wij stelden twee C1’s en twee C2’s op, ongeveer hetzelfde als in de heenwedstrijd, toen er thuis met 2-6 werd verloren, met een behoorlijk aantal wedstrijden dat verloren ging, in drie sets.

Tom en Yves hadden nog niet samen gespeeld, maar starten hun eerste dubbel zeer goed 11-21, in hun voordeel, tegen de uiterst ervaren Gust en Luc. In de tweede set moesten ze echter langs de slechte kant van het net spelen en werd er nipt met 21-18 verloren. Ook de derde set ging naar de tegenpartij met 21-14.

Frank en ik waren nog een beetje onder de indruk van ons café-uitstapje en verloren de eerste set met 21-11. We lieten ons echter niet ontmoedigen en in een zeer spannende wedstrijd konden we de volgende twee sets met 21-15 naar ons toe trekken. Opnieuw gewonnen van twee C1’s, we waren in ons nopjes (al zou dat niet al te lang duren).

De tweede wedstrijd gingen Frank en ik op ons elan voort en wonnen we met 16-21, een stunt was in de maak. In de tweede set maakten ook wij kennis, met de slechte kant van het net. Gevolg 21-13 in het verlies. In de derde set begonnen Gust en Luc met een ander tactisch plannetje en ging bij ons “de lichten” uit. Gevolg : 21-8 op de doos en een pak gevloek en frustratie erbij.

Bij Tom en Yves ongeveer hetzelfde scenario. De eerste set werd verloren. De tweede gewonnen, maar de derde zeer nipt verloren met 21-18.

Na de dubbels stonden we dus 1-3 achter, terwijl elke wedstrijd in drie sets werd beslecht. We zouden toch echt eens contact moeten nemen met een sportpsycholoog voor die drie-set-wedstrijden, ..... maar het was nog niet gedaan, de kelk moest helemaal leeg.

We hadden de beschikking over vier terreinen, dus konden we onze enkelpartijen tegelijk afwerken.

Ik kreeg met Luc, een ervaren C1-speler, met een moordende smash en een zeer frustrerende diepe slag te verwerken. Als hij niet diep speelde, gaf hij zeer sterke dropjes, niet echt mijn favoriete tegenstrever. Omdat ik in mijn dubbelpartijen al behoorlijk wat kruit had verschoten, werd het voor mij zeer frustrerend: 21-10 en 21-16. Heel veel gelopen en geen schijn van kans. Snel vergeten, die boel.

Yves deed het iets beter. Zijn tegenstrever Bart, was ook al in het verleden een ijzersterke enkelspeler gebleken. Ondanks een supporterende vader, verloor Yves, nipt met 21-17 en 22-20. Het was dus, na deze wedstrijd, al 5-1 in het voordeel van de vijand, partij verloren.

Frank wou echter van geen wijken weten en speelde opnieuw een dijk van een enkelpartij. De eerste set werd zwaar verloren met 21-11. De tweede ging met 16-21 in zijn voordeel en in de derde set stond hij constant voor tot 17-17. Dan kwam de ervaring en het klassement van de tegenstrever bovendrijven. Resultaat : 21-19 verlies in de derde set en onweerswolken boven de sporthal De Lichten; Frank zorgde voor de donder.

Onze hoop was nog gericht op Tom, die een overwinning nodig had om eventueel B2 te worden dit jaar. Hij werd deze week echter geveld door een stevige buikgriep en was nog steeds een beetje verzwakt. De twee slopende drie-setters van de dubbels, waren niet echt een ideale voorbereiding, voor deze partij.  De eerste set werd met 19-21 gewonnen, de tweede set werd nipt met 21-19 verloren en in de derde set ging het gelijk op tot de wissel:  11-9, voorsprong. Daarna moest hij aan de slechte kant van het net gaan staan, waar “de lichten” niet echt werkten en het werd 21-14, in het nadeel.

Eindresultaat : 7-1 verlies. Met 6 wedstrijden in drie sets, waarvan slechts 1 werd gewonnen, daar wordt een mens een beetje moedeloos van. Men vertelt me dat kaarten ook zeer plezant is, misschien iets om in het achterhoofd te houden, voor volgend seizoen.

Er werd echter nog gezellig nagepraat bij pot en pint. Als we één ding leerden uit deze partij was het wel dat Frank en ik dringend onze buiken extra moeten gaan verzorgen. Zo gezegd, zo gedaan, rond 22.45 h gingen we nog snel een grote friet steken (met stoofvlees en met vidé-vulling) ... hummmmh, héérlijk, een waar genot en het verlies was al snel vergeten.

Binnen 14-dagen mogen we Oelegem, de laatste in de reeks, thuis ontvangen. Ze zijn echter de laatste wedstrijden behoorlijk goed aan het spelen en komen stilaan terug in het klassement. We zijn dus gewaarschuwd. 

Bedankt aan de mede-maten en de supporter.

En omdat er geen foto's zijn is hier alvast een overzicht van ons klassement :

Jim

Poona 2 H - Oelegem 2 H

30/03/09 : How to lose friends playing badminton.

Vandaag was Arno, onze eerste man, geëxcuseerd. Opnieuw op verlof, zoals twee weken geleden en op cruise deze keer ....

Om te bekomen van alle problemen met de werken in zijn nieuwe keuken, die hij onlangs liet installeren.

Hoe kredietcrisis, wat kredietcrisis, waar  kredietcrisis? Ook op onze laatste wedstrijd, einde volgende maand, geeft hij forfait. Volgens sommige bronnen omdat zijn petekindje gedoopt wordt, volgens andere bronnen zit hij op dat ogenblik, op de Caraïben, op dat eilandje dat hij onlangs heeft gekocht.

Wij, simpel gepeupel, moesten vandaag Oelegem partij geven. Zij zitten in een zware degradatiestrijd met Plumula. Wij moeten ook nog tegen Plumula spelen, op het einde van april. Oelegem en Plumula moeten ook nog tegen elkaar spelen en hadden, voor deze ontmoeting beiden evenveel punten, met evenveel wedstrijden gespeeld.

Voor Bart, de kapitein van Oelegem, waren er vandaag dus gouden punten te verdienen en wij spelen dus een belangrijke rol op het einde van het seizoen. Omdat Bart en ikzelf 10 jaar geleden (en bij mij 15 kg geleden) nog samen op de avondschool hadden gezeten, werd er vooraf druk onderhandeld over hoeveel een gelijkspel of winst wel kon opleveren. Aangezien geen van zijn voorstellen cruises, keukens of eilandjes omvatten, besloten we om het spel eerlijk te spelen en stelden we, voor een thuismatch, een normale opstelling op : B2, C1 en twee C2’s.

Voor aanvang van de partijen hadden we even naald en draad bovengehaald om de netjes te repareren. Er zaten gaten in, door onvoorzichtige voorgangers. Als materiaalverantwoordelijke, kwamen de tranen in mijn ogen, maar dat was maar voor “efkes”.

Willy nam de honneurs waar, als onze B2, tijdens de dubbels, Koen viel in voor de enkelpartij.

Willy geeft, tijdens de gewone partijtjes “voor de fun”, heel soms, een wat nonchalante indruk. Als het voor de knikkers gaat, komt echter het beest terug boven. Zeer geconcentreerd en met een mooie techniek, fladderde hij over het veld, geholpen door Tom, die vandaag zijn dubbelpartner was.

In hun eerste wedstrijd namen ze de maat van Bart en Bart. De eerste Bart was dus de kapitein van de tegenpartij en de tweede was een jonge C2-speler,met heel veel potentieel. (Het kan ook omgekeerd geweest zijn, ik geraak soms zo verward met al die namen).

Frank en ik begonnen onze eerste dubbel tegen twee C1-spelers, Patrick en Johan. In de heen ronde hadden we tegen hen een zeer spannende drie-setter, nipt verloren. We maakten ons op voor een nieuwe driesetter, met thuisvoordeel, maar moesten ons jammer genoeg in twee sets 17-21 en 19-21 gewonnen geven. Alles ging goed tot 18-17, in de tweede set, maar de laatste drie punten ging ik voor Franks voeten lopen en dat wordt onmiddellijk afgestraft.

Patrick en Johan waren zeer goed vandaag, want tegen Willy en Tom slaagden ze er ook in één set af te snoepen. Toch konden Tom en Willy ook hun tweede partij winnen.

Toen was het de beurt aan Frank en mezelf om de twee Barten partij te geven. De tegenstander won de toss en verkoos te serveren. Om tactische redenen begonnen we aan de slechte zijde van het net. We hoopten op een drie-setter, maar in de eerste set werden we met 14-21 naar huis gespeeld (dat viel mee, want we waren er al). Toch gaven we de moed niet op en met de hulp van het thuispubliek, bleven we de tweede set gelijke tred houden. Op 18-18 viel een netpluimpje, in ons voordeel. We konden een kloofje van twee punten slaan + vasthouden en wonnen met 21-19.

De derde set werd zowaar nog spannender. We begonnen langs de slechte kant, draaiden op 11-10 voorsprong (naar de goede kant, volg je nog ?) en maakten van de zijdewissel gebruik, om een kloofje van vijf punten te slaan (meesterlijke tactische zet, van den Jim).

De tegenstrever zette echter de turbo op en kwam terug tot 17-17. Toen hadden we weer vrouwe fortuna aan onze kant, bij een 18-17 voorsprong, met opnieuw een netpluimpje in ons voordeel (nota aan mezelf, lottoformulier invullen). We kwamen zelfs 20-17 voor en toen begonnen de zenuwen op te spelen en die sportpsychologe is nog altijd niet langst geweest. De “vijand” kwam terug tot 20-20 en kreeg zelfs een 20-21 voorsprong.

Als op dat moment even de gedachte in mijn hoofd zou zijn opgekomen, om de partij uit handen te geven, om Bart te helpen, zal dit toch maar fractie van een milliseconde zijn geweest. Even naar links kijken, naar de supporters en naar Frank was voldoende om volle bak te geven. De puntjes gingen over en weer en uiteindelijk wonnen we met 26-24. Een heerlijk gevoel voor twee tribunespelers, met een enthousiast publiek

3-1 voordeel na de dubbels, tijd voor de enkelspelen.

Koen mocht het opnemen tegen Bart en won de eerste set vlot. Zoals een echte ploegkapitein hoort te doen, knokte Bart zich fanatiek terug in de wedstrijd en won de tweede set. Daarna was de adem een beetje op en Koen had er nog voldoende over. De eerste enkelpartij werd “door ons” gewonnen.

Tom maakte zich op, om nog een puntje te pakken, voor zijn klassement en bewees eens te meer, dat hij de ruggengraat van ons ploegje is. Hij won in twee overtuigende sets en heeft nog maar één puntje nodig om B2 te worden. Het stond dus 5-1, na deze wedstrijden, in ons voordeel, een onoverbrugbare kloof

Tom’s broer, Rudy viel in voor mijn enkelpartij, omdat ik last begon te krijgen van de knieën en de rug. De eerste ouderdomsverschijnselen ? Rudy was blij dat hij nog eens kon invallen; want dat was er dit seizoen nog onvoldoende van gekomen. Hij moest echter nipt de duimen leggen, 21-23, in de tweede set verloren, dat is frustrerend.

Over ouderdomsverschijnselen gesproken ... Ook Frank moest zijn enkelpartij nog afwerken, ... maar de motivatie en de inzet was er dit keer niet. Hij had waarschijnlijk de score al gezien en ging hard onderuit in de enkelpartij. Al het poeder verschoten bij de twee dubbels, waarvoor ik hem toch zeer dankbaar ben.

Uiteindelijk wonnen we dus met 5-3. Als we de gemaakte puntjes samentellen had Oelegem zelfs 3 puntjes meer gescoord dan wijzelf. Een gelijkspel had dus eigenlijk billijker geweest, maar mij hoor je niet klagen.

De vriendschap met Bart zal misschien wel even bekoeld zijn, al was alles bij pot en pint al (bijna) vergeven.  

Ik hoop echt dat hun team niet dit ene puntje tekort komt, in de eindafrekening, want we hebben twee heel toffe en sportieve ontmoetingen gehad, tegen een meer dan evenwaardige tegenstander. Mijn team gaat dus extra ons best doen, tegen Plumula, einde april.

Er is nog één kleine reden waarom we extra ons best gaan doen (eigenlijk een detail). Onze eerste herenploeg heeft dertien wedstrijden gespeeld en zij hebben 12 puntjes. Onze ploeg (Heren 2) heeft na dertien wedstrijden 13 punten (geen puntjes). We spelen beiden in derde provinciale, enkel in een andere reeks. Bovendien halen we misschien nog de vierde plaats.

Als Antwerpenaar, heb ik de genetische afwijking om een grote mond op te zetten en de behoefte om de medemens af en toe eens flink in de gordijnen te jagen (ik zocht een beleefdere uitdrukking dan “af te zeiken”, is het gelukt ?) .

Indien nu zou blijken, dat ons ploegje op het einde van de rit, meer punten .... Ik kan gewoon mijn zin niet afmaken, ik krijg lachstuipen en kan geen letter meer typen, bij de gedachte alleen. Ik ga snel mijn pillekes halen om te kalmeren, misschien heb ik zelf een spuitje nodig of nog drastischer, ... collocatie ... ? Dat gaat hier echt fout aflopen, met mij, mensen.

Voila zie, ... zo verliest men al zijn vrienden, bij het badmintonnen.

Nog een héél dikke merci aan al de supporters, jullie waren weer geweldig vandaag.

Jim 

Plumula 2 H - Poona 2 H 26/04/09 : 6-2

Vandaag, zondag 26/04/09 was de laatste wedstrijd van ons seizoen.

Er viel niet veel meer te winnen of te verliezen. We stonden op een gedeelde vierde plaats, in onze reeks. Indien we wonnen of gelijk speelden, was deze vierde plaats zeker van ons. Indien we verloren, konden we nog vijfde worden, afhankelijk van het aantal gewonnen / verloren sets.

Plumula had zich twee weken eender verzekerd van het behoud in derde, door van Oelegem te winnen.

Niets te winnen ? Misschien toch iets. Eergisteren had de eerste herenploeg zich verzekerd van de vijfde plaats in hun reeks, met veertien punten. Aangezien wij dertien punten hadden, bij het begin van de wedstrijd, konden wij ons seizoen afsluiten als beste herenploeg van Mortsel.

Arno had jammer genoeg een maand geleden forfait moeten geven, voor deze wedstrijd (doop van het petekindje), Yves had als eerste invaller ook forfait moeten geven (te druk met het vaderschap), maar dit gaf ons de kans om het seizoen af te sluiten met de good-old-boys. Rudy viel in voor Arno en zo zouden we het seizoen afsluiten met de ploeg die ons de afgelopen jaren tot in derde had gespeeld (en gehouden). Maandag kwam echter het bericht dat Tom een blessure had opgelopen en hij dus ook moest worden vervangen. Verschillende geblesseerden en afhakers, we leken wel de eerste herenploeg.

Voor de eerste keer dit seizoen mochten we beroep doen op super-invaller Eddy Vervaet.

Christiaan was mee komen supporteren en had voor alle zekerheid zijn badmintongerief meegenomen, indien er gekwetsten zouden vallen. Gelukkig was dit niet het geval en Christiaan beperkte zich in de rol van Pom-Pom-jongetje.

Deze avond kwamen er echter verontrustende berichten binnen van Jan en dit wierp toch een schaduw op deze ontmoeting.

Toen we de opstelling van de tegenstander zagen (B2, C1, C1, C1) moesten we vaststellen dat elk van ons tegen één klassement sterker zou moeten opboksen, aangezien wij kwamen met een ploeg van één C1 en drie C2’s). Het zou dus moeilijk worden.

Frank en ikzelf speelde onze eerste dubbel tegen Luc Dom en Dieter Vangheel, twee C1’s.

De eerste set konden we onze tegenstrevers verrassen met 15-21 winst. In de tweede set konden we al vlug een kloofje van vijf punten slaan en toen Luc zijn racket stuk sloeg, door een ongelukkig contact met de shuttle, zag het er goed uit voor ons. Onze tegenstanders gingen echter een tempo hoger spelen en langzaam maar zeker kropen ze dichter. Uiteindelijk wonnen ze deze set zelfs nipt met 21-19. In de derde set liepen we constant achter de feiten aan en werd het 21-17 voor de tegenstrevers. Opnieuw een verlies in drie sets voor ons.

Van de wedstrijd van Rudy en Eddy hebben we niet veel gezien, maar daar werd het ook een drie-setter, die ze wonnen. 17-21, 21-18 en 17-21 tegen vader en zoon Van Steen.

Ondertussen was Tom met vrouw en dochtertje gearriveerd om te komen supporteren, waarvoor oprechte dank.

Dit gaf ons een beetje moed om tegen vader en zoon te spelen (toch B2 en C1) en in de eerste set wonnen we zowaar met 21-13. In het begin van de tweede set kwamen we al zeer snel 11-4 achter. Toch wilden we ons niet gewonnen geven, zeker omdat we zagen dat op het andere terrein Rudy en Eddy hun match al in twee sets hadden verloren. Langzaam kropen we dichterbij en het werd zelfs 19-19, maar de echte stunt bleef achterwege 21-19 voor de tegenstanders. De derde set was er teveel aan voor ons 21-14 verlies en opnieuw dikke miserie. We kunnen het echt niet meer bijhouden hoeveel matchen we nu in drie sets hebben verloren.

In de dubbels stond het dus al 3-1 voor de tegenstrevers.

Eddy liet zich niet afschrikken door vader Van Steen, een B2. De eerste set werd mer 21-15 verloren. In de tweede set, met een 11-9 achterstand, brak een snaar van de racket van Eric en ook een beetje de veer. Eddy kon met 21-19 en 21-14 zorgen voor het tweede puntje van de ontmoeting, voor onze ploeg.

Dieter Vangheel was net iets te goed voor Rudy. 21-15 en 21 –10, waren het resultaat van een wedstrijd met iets teveel directe fouten. Toch zeer verdienstelijk gespeeld, tegen een C1.

Ook Frank ging in zijn enkelwedstrijd met dezelfde 21-15 en 21-10 in het verlies, tegen Nicholas. De twee slopende driesetters waren teveel voor onze moedige veteraan.

Toen ik mijn match tegen Luc mocht beginnen was het al behoorlijk laat. In het begin van de match zag het er goed uit. Ik liep moeizaam uit tot 11-6, maar de ervaring van Luc kwam naar boven en langzaam kroop hij dichterbij en opnieuw verloor ik een set nipt met 21-18.

Toen de tweede set begon ging het licht letterlijk en figuurlijk uit. De vrouwenvolleyballers, die dezelfde zaal gebruikten hadden hun wedstrijd gedaan, ook het dames-dubbel badminton was gedaan en dus zag ik plotseling heel veel vrouwelijk schoon richting kleedkamers verdwijnen ... een mens zou van minder worden afgeleid.

Bovendien stonden we nu plotseling helemaal alleen in een heel grote zaal te spelen. Deze wedstrijd had al geen belang meer voor de ontmoeting, die we verloren en al deze negatieve gedachten spookten in mijn hoofd. Ondanks de steun van de supporters, kon ik de energie niet meer opbrengen om tot aan het gaatje te gaan en verloor de tweede set relatief zwaar met 21-11.

Onze laatste wedstrijd ging dus verloren, waardoor we op de vijfde plaats eindigden, met 13 punten. Wat had ik o zo graag 1 puntje met het team gehaald, deze wedstrijd. Ik had de eerste herenploeg een gans jaar kunnen uitlachen, ... er is me ook niets gegund ;-)) Misschien is het maar beter zo.

In ieder geval bedankt aan de invallers voor hun uitstekend werk en natuurlijk ook aan Frank. Bijzondere dank aan de supporters en hopelijk spelen we volgend jaar opnieuw een prachtig seizoen, in derde provinciale.

Hier is alvast ons eindklassement :

Jim