Competitie H2 : 3de afdeling B
Vandaag was het eindelijk zover : onze eerste competitiewedstrijd van het nieuwe seizoen. Onze ploegsamenstelling van onze tweede herenploeg is dit jaar licht gewijzigd.Arno gaat in de eerste ploeg spelen en Eddy (de kapten) en Patrick (de Spons) kwamen mijn ploeg vervoegen. Twee voor de prijs van één . een mens moet goed kunnen onderhandelen. Samen met mijn vaste badmintonmaat Frank en Tom, is ons ploegje bijna compleet. Bij de thuiswedstrijden hopen we af en toe ook een beroep te kunnen doen op Yves en ook onze vaste invaller Rudy zal dit jaar ongetwijfeld een aantal keren uit zijn pijp mogen komen.
De eerste wedstrijd begon al niet zonder zorgen. Tom, onze onbetwiste “numero uno”, was deze zomer uitgeschakeld, met een blessure en kon niet aantreden. Hij was wel aanwezig om stevig te supporteren en sloeg enkele pluimpjes, buiten de competitie, om terug het “pluimgevoel” te krijgen.
Yves was normaal geprogrammeerd om in te vallen bij één van de enkelpartijen, maar zijn zoontje besliste daar, op het laatste moment, anders over. Zoontje ziek en papa mocht mee naar de dokter. Gelukkig wou Eddy Vervaet, op de laatste nippertje, ook een enkelpartij overnemen.
Frank en ikzelf hadden onze klassieke voorbereiding. Een koud choco-melkje, een half uurtje voor de wedstrijd, spieren insmeren met Chinese wonderzalf en goed wat reflex gel spuiten, zodat de tegenstanders ons niet enkel kon zien, maar ook goed konden ruiken op het veld.
Ook Spons en de kapten waren goed ingetaped en ingesmeerd, en dus “ready for action”.
Toen we onze tegenstanders zagen binnenkomen wisten we dat het geen makkie zou worden. De gemiddelde leeftijd van onze tegenstrevers was de helft van onze gemiddelde leeftijd. Gelukkig werd deze “handicap” gecompenseerd door het gemiddeld gewicht van de tegenstrevers. Gemiddeld wogen deze jonge gasten een 20 kg lichter dan wijzelf ...., dus wij konden putten uit een extra energiebron, die we op ons lichaam meedragen ;-))
Wat de klassementen betrof werden we, op papier, ook licht overklast : C1, C1, C1 en C2.
Ook hun ploegje was een nieuw samengesteld gezinnetje, dat liefst een kampioenstitel zou willen baren. Hiervoor hadden ze een echte coach meegebracht, die tussen de sets, de nodige raadgevingen bood. Bovendien hadden ze nog twee supportsters bij, ter morele ondersteuning.
Eddy en Patrick, begonnen hun eerste dubbel tegen twee C1’s : Rolf en Thomas. Onmiddellijk leverde mijn “partnerruil” cash op. Onze ploeg won met 21-18 en 21-13. Zelf heb ik niets gezien van deze wedstrijd, omdat Frank en ikzelf Jonas en Svevo partij moesten geven. Jonas kenden we nog goed. We kwamen hem de afgelopen jaren tegen op enkele tornooitjes, waar we de degens hadden gekruist tegen hem en zijn vader. Dat waren altijd heel moeilijke wedstrijden, waarvan we de laatste hadden gewonnen.
De eerste set verliep zeer spannend. Geen van beide partijen gaf de ander meer dan 2 puntjes verschil toe. Op een 18-18 stand, waren we net iets beter geconcentreerd en konden we het laken naar ons toetrekken. Het werd 21-19 in ons voordeel.
De tweede set verliep even spannend en op 13-13 (bijgelovig ?) brak de racket van Svevo in twee. Niet zoals bij Serena Williams tijdens de US Open, door op de grond te smijten, maar door een gewone smash te geven ... gewoon puur brute “force” dus. Frank en ikzelf dachten “woee-pieee”, nu zal het gemakkelijker gaan, maar Svevo speelde gewoon verder op zijn elan. Het werd 18-21 voor de tegenstander.
In de derde set meer van dat. Wisselende kansen, nooit meer dan drie puntjes verschil en uiteindelijk matchpunten voor beide partijen. Het werden puntjes met pluimpjes die net buiten vielen, pluimpjes nipt tegen het net en supporters die hun nagels tot aan de vingerkootjes afbeten. Uiteindelijk werd het 24-22 in de tiebreak en voor het eerst in lange tijd, wonnen we een wedstrijd die zo “close” was.
In de tweede dubbel wisselde Svevo voor Robert en zij gaven spons en de kapten partij. Opnieuw bewees deze dubbelcombinatie zijn waarde. Winst in twee nipte sets 21-19 en 21-18 met ook zeer mooie en spannende rally’s.
Frank en ikzelf waren nog zegendronken en onze energietankjes liepen al een beetje leeg. Bovendien weren we overtuigd dat onze T-shirts geluk brachten en wisselde we niet van shirt, voor deze tweede dubbelpartij. Het bleek echter dat het manneke meer invloed heeft op de partij dan zijn T-shirt. Tegen Rolf en Thomas kwamen we nooit echt in de wedstrijd en zij wonnen verdiend met 21-14 en 21-15.
Drie – één na de dubbels, dus één enkelpartij winnen was gelijkspel, twee winnen en de partij zou in ons voordeel worden beslecht.
De kapten liet verstek gaan voor zijn enkelpartij en Eddy Vervaet kwam ons uit de brand helpen. Ook hij moest echter nederig het hoofd buigen voor het jonge geweld. Tegen Rolf werd hij in twee sets in het verlies gespeeld. Toch speelde hij een zeer verdienstelijke wedstrijd, waarvoor dank.
Doordat Eddy als eerste man werd uitgespeeld in de enkelpartijen, kon spons tegen de tweede man van de tegenstanders uitkomen. De eerste set ging in zijn voordeel 21-19. Toen werden er raadgevingen in het oor gefluisterd door de bezoekende coach en de tweede set werd opnieuw een ware thriller. Deze keer echter in ons nadeel 22-24 verlies. Opnieuw enkele bemoedigende woordjes een raadgevingen van de coach aan onze tegenstrever en bij onze spons begon de fysiek ook iets minder te worden. Bovendien is hij ook maar net hersteld van een blessure van vorig jaar. Na een heroïsche strijd moest hij echter het hoofd buigen 12-21.
Frank en ikzelf moesten dus voor de twee resterende puntjes zorgen. No problemo, wij trokken eerst, met twee, naar de toog om een frisse appel-kerssap naar binnen te gieten. Daarna werd en opnieuw gesmeerd en gespoten en die verdoemde T-shirts werden in een hoekje gesmeten. Als twee leeuwen vlogen we op het veld.
Ik mocht Robert partij geven, een C1, dus één klassement hoger dan mezelf. Tot 7-7 in de eerste set verliep alles perfect volgens plan. Daarna schakelde Thomas een versnelling hoger en ik begon stilletjes aan sterretjes te zien, binnen in de sporthal. Later werden dat zwarte puntjes, rode en groene bolletjes, variërend van kleur en omvang. Er was echter ook wat vrouwelijk schoon aan het supporteren (of waren dat ook hallucinaties), dus ik wou niet breken. Ondanks dat ik alles uit de kast haalde, wat nog in mijn reservetonnetje zat, moest ik buigen voor het meesterschap van de tegenstrever. 13-21 en 14-21, op mijn dak en weer een illusie armer.
Onze andere leeuw was hetzelfde lot beschoren. In de eerste set kon hij nog goed mee tot 18-21, maar dan was er opnieuw die vervloekte coach, en de onverwoestbare energie van de jeugd. Het werd 11-21 voord de tegenstander en we verloren de wedstrijd dus met 3-5
Conclusie van vandaag. We zullen meer moeten gaan oefenen op onze enkelpartijen en de kapten is goed op weg om de meest verdienstelijke speler van ons ploegje te worden. Tot nu toe nog geen enkele wedstrijd verloren en een zeer goed saldo qua punten. Hou hem in de gaten.
Dank aan alle medespelers en supporters. U was weer geweldig vandaag.
Jim
25/09/09 Baccs 4 H – Poona 2 H : 7 – 1
Nadat ik maandag een badmintonlesje had gekregen van Arno, voordat ik initiatieles gaf, was ik vandaag gebrand op een goede prestatie.
Donderdagavond tikte een woeste onverlaat echter tegen mijn racket, die behoorlijk kadul draaide. Snel een telefoontje naar Rons Racketshop en binnen de twee uur had ik dezelfde racket, maar dan terug in perfecte staat, enkel mijn portefeuille was 100 euro lichter.
Om me optimaal voor te bereiden, had ik vandaag een snipperdag genomen. ‘s Ochtends even naar de technische controle met mijn wagen (geen rode kaart), ’s middags afgesproken met een vriendin om te relaxen, niet teveel gegeten om ’s avonds scherp te staan.
Vandaag mochten we starten in onze basisopstelling, dus met Tom, Spons, Eddy (de kapten), Frank en mezelf. Het was even zoeken hoe we best konden opstellen met de dubbels, zodat we ongeveer evenveel wedstrijden konden spelen en toch resultaatgericht gespeeld werd.
Er werd besloten om niet in te grijpen in ons koningsdubbel Eddy – Spons en dat ik en Frank afwisselend met Tom zouden spelen. We kwamen tegen tegenstanders met hetzelfde klassement als wijzelf B2, C1, C2 en C2.
Omdat ik overliep van vertrouwen, begon ik met Tom tegen het eerste koppel van Baccs. Toch liep het niet zo vlot als ik had verwacht. Mijn arm trilde een beetje, omdat ik perse goed wou spelen en het toch even aanpassen was om met een andere partner, die bovendien linkshandig is. De eerste verloren we met 21-13, we kwamen niet in het stuk voor. Geen nood, even van tactiek veranderen en voor we het wisten stonden we 0-6 ... achter. Op puur karakter kwamen we terug tot 12-12 en dan groeide er opnieuw een kloofje dat nooit meer dan 3 punten bedroeg. Toch was het voldoende voor de tegenstanders. Ook de tweede set ging met 21-17 verloren.
Op het andere veld liep het ook niet zo vlot. De eerste set werd door “de onzen” verloren met 23-21 en in de tweede set hadden onze tegenstanders hun ritme gevonden. Ook verlies met 21-17.
In de derde dubbel liet ik mijn plaats aan Frank, zodat hij met Tom beter kon doen. Frank deed ook beter, maar net niet genoeg. Verlies in twee sets met twee keer 21-17.
Eddy en de Spons deden het wel beter. Een fel betwiste eerste set werd nipt gewonnen met 21-19. In het begin van de tweede set kreeg Eddy, opnieuw problemen met de kuitblessure die hem vorig jaar vaak aan de kant hield. Ook zij moesten hun tactiek aanpassen en meer een mixed opstelling aannemen. Dit ging volgens plan en we wonnen (op één been) met 14-21.
Drie – éen achter in de dubbels, de punten moesten dus gehaald worden in de enkels.
Tom gaf Pascal, een andere B2 partij. Dit was Tom’s eerste enkelpartij, na een hele tijd van blessureleed. Na vijf puntjes brak hij bovendien zijn rackethoofd in twee, door een harde smash. De racket kwam niet eens in contact met de grond of een ander voorwerp, gewoon de pure kracht van Tom volstond. Deze partij werd een echte thriller, van een hoog niveau. De eerste set werd nipt verloren met 21-19, nadat er kansen waren voor beide partijen. Ook de tweede set verliep razend spannend, maar werd opnieuw nipt met 24-22 verloren. Frustrerend.
Spons verloor zijn eerste set ook zeer nipt met 21-19, ... een patroon begon zich te vormen in onze matchen. In de tweede set begon al het geloop van de vorige dubbel zijn tol te eisen en verloor hij deze met 21-15. Toch was het een mooie partij om naar te kijken.
Aan Frank en mezelf dus om de eer te redden voor Poona, aangezien we nu al op een onoverbrugbare 5-1 achterstand stonden.
De eerste set ging bij Frank verloren met 21-14, bij de tweede schakelde de tegenstander nog een versnelling hoger, het werd 21-6.
Bij mezelf hetzelfde scenario. Eerste set verlies met 21-15 en in de tweede set kreeg ik geen pluim meer uit de comfortzone van de tegenstander. Ik kreeg de pluimen om de oren geslagen of nipt achter het net gedropt. Resultaat : 21-10 verlies een rotgevoel over de match omdat ik niet meer tegenstand heb kunnen bieden.
Bon, 7-1 verlies, daar moest op gedronken worden, maar de cafetaria boven de sportzaal werd niet langer gebruikt. We werden dan uitgenodigd in een café op 100 meter van de sportzaal, waar we de tactiek konden bespreken voor de volgende partijen, Eddy kon ons uitleggen wat hij binnenkort allemaal gaat uitspoken in Afrika en Tom kon klagen over het feit dat zijn dochter alleen maar patatjes eet. Verder konden we leren, dat om een portie kaas te krijgen, de keuken moet open zijn en dit niet langer het geval is om 23.00 h.0
Volgende keer beter. Op 05/10/09 moeten we Zwijndrecht partij geven. Dat is een thuismatch en voor het thuispubliek kunnen we altijd een beetje meer.
Hier zijn alvast enkele foto's
Jim
De doestelling van een competitieploeg bij Poona is : Veel plezier te maken op en naast het veld, zowel binnen de club, als op verplaatsing.
Dit jaar hebben we echter een bijzondere missie, nl. het behoud in derde provinciale. Iedere speler van 2H krijgt hiervoor een individuele target, namelijk scoren tijdens de dubbels en consolideren, bij de enkelpartijen.
Vandaag kon “de Spons” niet meespelen (moest werken) en ook “de kapten” moest forfait geven (wegens de blessure die hij, bij de vorige competitie, opliep). We moesten dus in het Human Kapital van de club gaan vissen, om waardige vervangers te vinden. Yves werd vandaag de first assistent van Tom en speelde met hem de dubbelpartijen. Eddy Vervaet werd opgeroepen, als ervaringsdeskundige, om het de tegenstrevers moeilijker te maken bij de enkelpartijen. Frank en ikzelf gingen opnieuw voluit voor de dubbels.
Vandaag mochten we onze vrolijke vrienden van Zwijndrecht partij geven. Vorig jaar speelden zij ook in dezelfde reeks als wij en eindigden ze voorlaatste. We hoopten dus om, op het einde van de partij, een positieve balans te kunnen voorleggen.
Hun ploegje was echter behoorlijk ge-upgrade. Twee B2’s en twee C1’s, dat was effe slikken.
In de eerste dubbel moesten Yves en Tom het opnemen tegen Kris en Ronny (beter gekend als “diene van Ron’s Racketshop”). Onze dubbel moest nog een beetje op elkaar inspelen, terwijl Ronny en Kris hiervan minder last hadden. De eerste match werd verloren met 13-21 en 11-21. Toch verliep dit samenspel en verstandhouding beter dan de dubbel Tom-Frank of Tom-mezelf (van de vorige uitmatch), waarschijnlijk ook omdat Yves een “beetje” betere speler is dan Frank en ikzelf.
Ik was verheugd dat ik opnieuw met “mijne maat Frank” kon spelen.
Wij speelden eerst tegen Jan en Tom. Wat niveau van klassement op papier betreft, twee klassementen sterker, maar daarvan liggen we niet wakker. De eerste set ging gelijk op maar we moesten nipt de duimen leggen met 17-21.
Doordat er, net voor de match, verschillende mensen, diverse (bestuurs)vragen hadden voor mij, had ik mijn chocomelkje niet kunnen opdrinken en zelfs geen tijd gehad voor een appel-kers-sapje. Misschien was dit de reden dat onze diesel maar traag op gang kwam en maak ik van de gelegenheid gebruik om vriendelijk te vragen ons de volgende keer niet te storen als we aan het mediteren zijn over de toekomstige wedstrijden .... (“laat ons met rust, stelleke hufters !!!”, is waarschijnlijk een foute communicatiestrategie, waardoor de boodschap te sterk overkomt en er gevaar dreigt, voor weerstand en onbegrip vanuit de andere partij, die alles uiteraard zeer goed bedoeld).
In de tweede set liepen we vlot uit tot 11-3 voorsprong en waren we vrolijk op weg naar een derde set. Toen begon de tegenstrever ons te tracteren op een tactiek, die in de vakliteratuur wordt omschreven als : “truken van luie Charel”... Even twijfelen over de exacte stand, op het ogenblik dat men wil serveren twijfelen of men links of rechts moet ontvangen, enz... Op deze manier raakten we uit ons ritme en kwam de tegenstrever terug tot 16-16 en werd het een razend spannende set, die we moesten afgeven met 23-21.
Voor een volle tribune, een half gewonnen set zo moeten afgeven, deed veel pijn en het enthousiasme, voor het samenspel met mijne maat was even iets minder.
Bij de wissel van tegenstrever, waar meestal nuttige tips worden uitgewisseld over de sterkte en zwakke punten van de tegenstrever, wist Tom me enkel te melden : “het zijn goei mannen”. Niet echt wat ik wilde horen.
De “goei mannen” waren inderdaad een klasse te sterk, ondanks moedig verweer (en knap weerwerk van mijne maat) verloren we met 13-21 en 15-21 (toch betere cijfers dan Yves en Tom tegen deze mannen konden voorleggen, wens ik hier fijntjes en bescheiden toe te voegen).
Tom en Yves waren al wel opgewarmd en haalden ...ongetwijfeld mede dankzij de nuttige tips van mezelf aan Tom ... verwoestend uit, in de eerste set tegen Jan en Tom. 9-21 voor “de goei”, gevolgd door concentratieverlies in de tweede set; 17-21 voor de tegenstanders. Gelukkig herpakten onze mannen zich, met goede mooie rally’s 21-13 voor ons.
De tussenbalans was dus 1-3 voor de tegenstrevers. In onze eigen target-effincency-planning, had het eigenlijk 3-1 voor ons moeten zijn. Het zou dus moeilijk worden, vandaag.
De eerste enkelpartij, was “The battle of the Tommekes”. Twee B2’s tegen elkaar en dat gaf vuurwerk, van een hoog niveau. Jammer genoeg is onze Tom nog aan het herstellen van zijn blessure. Hij trok aan het kortste eind, in twee sets : 13-21 en 18-21 ... Wacht maar tot de terugmatch, dan gaan die mannen iets meemaken.
Voor de tweede enkel, moest Yves aantreden tegen Ronny racketshop, een ervaren B2. Ronny had nog niet veel moeten zweten in de dubbels en is wat je noemt een “valse trage”. Bovendien is Ronny zeer groot, waardoor zijn “comfort-zone”, zowat het hele terrein besloeg. Yves moest het hoofd buigen in twee sets. Toch bedankt voor een meer dan verdienstelijke invalsbeurt.
Daarna was het de beurt aan Eddy, die de match van de maand speelde, tegen Kris, een andere C1. Wat Eddy presteerde verdiend heel veel respect en een diepe buiging. Poona kan (nog) geen premies uitdelen, maar moest dit het geval zijn, dan verdiende hij er vandaag een dubbele. De eerste set : winst met 21-17, de tweede verlies met 15-21 en ondanks dat de tegenstrever op “de fysiek” speelde, winst in de derde set in 21-17 en een daverend applaus van op de banken.
Bij Frank verliep het een beetje minder vlot. Vorig jaar had hij nog een zeer spannende drie-setter tegen Jan gespeeld. Dit jaar verloor Frank in twee korte sets, wat zijn humeur en moraal niet ten goede kwam.
Tijd dus voor het belangrijkste deel van de competitie, de après-badminton. Even verbroederen met de tegenstrevers, een beetje nababbelen, evalueren en tot de conclusie komen, dat sommige mensen zich soms hopeloos belachelijk kunnen maken, door hun managementsgebroebel.
De derde nederlaag op rij is dus een feit (2-6) en bovendien nul punten uit zes. Felicitaties voor de tegenstander, ze waren beter vandaag.
Als we een voetbalploeg waren, dan was het nu het moment om de trainer op straat te gooien. Wij hebben geen trainer, enkel een ploegkapitein, nl ondergetekende. Aangezien ik, als enige Antwerpenaar van deze bende ongeregeld, een half-goddelijke status heb, maak ik me geen zorgen.
De uiteindelijke conclusie van deze wedstrijd was voor iedereen kristalhelder – keep it simple and stupid – allemaal samen : “het is allemaal de Frank zijn schuld !!!”.
Hier zijn alvast enkele foto's
Jim
Poona 2 H – Berlaar 3 H : 19/10/09 : Het eerste puntje
Vandaag was het al een levensbelangrijke wedstrijd. Na een 0 op 6 en reeds twee verliespartijen thuis, was het dringend tijd om punten te pakken. Een verliespartij erbij, zou ons in zeer moeilijke papieren brengen. Met Cyril en Bart kregen we twee jeugd poulains van Koen als tegenstander, die in een ver verleden nog lid waren van onze club. Een cadeautje kwamen ze echter niet brengen, ze kwamen om te winnen. Met Aloïs kregen we onze toekomstige leverancier van veren shuttles over de vloer en een stevige, ervaren speler. Lander vervolledigde de tegenstanders.
Berlaar had al een stevige uitreputatie opgebouwd; drie keer gelijk op verplaatsing, dus we waren gewaarschuwd.
Bij onze eigen ploeg moesten we de kapten missen. Hij had nog steeds last van een blessure en kon vandaag, elders, zijn muzikale ei kwijt.
De dubbels werden gevormd door Spons en Tom en door Frank en ikzelf. Bij de enkelpartijen, stond ik mijn plaats, in het ploegbelang, af aan Yves.
Het tactisch plannetje was eenvoudig. Met minstens 3-1 voorsprong de dubbelpartijen afsluiten en één of liefst twee enkelpartijen winnen, voor de broodnodige puntjes.
Spons, Frank en ikzelf warmden ons eerst op, aan de pouletafel rond 18.00 h, om dan langzaam in “badmintoncompetitiemodus” over te gaan. Hierbij kon het chocolademelkje, 20 minuten voor aanvang van de wedstrijden uiteraard niet ontbreken. Onze huisfotograaf Arno had zijn fototoestel vergeten, waardoor er opnieuw geen foto’s van onze ontmoeting staan. Arno is de laatste tijd elders met zijn gedachten. Die reizen ook altijd, dat is niet goed voor een topspeler en verantwoordelijk bestuurslid.
De eerste wedstrijd speelde Tom en Patrick tegen Cyril en Lander. Ons eigen duo had reeds de kans gehad om in de eerste ploeg in te vallen en samen te spelen. Zij stonden stevig op het veld en wonnen hun wedstrijd overtuigend met 21-17 en 21-7. Frank en ikzelf moesten eerst Aloïs en Bart partij geven. Aloïs en Bart stonden de eerste set heel de tijd voor, tot op 17-17, dan konden we een klein kloofje forceren en werd het 21-19 in ons voordeel. In de tweede set, hetzelfde scenario, heel de tijd achter, maar toch aanklampen. We konden er dit keer echter niet “op en erover” en verloren met 19-21. Onze eerste dubbelpartij werd dus een driesetter. Ook in de derde set boden we moedig verweer en hadden we af en toe hulp van het nieuwe netje, dat strak gespannen stond. Het was echter net onvoldoende om Aloïs en Bart opzij te zetten. De derde set ging in verloren met 16-21. Het tactisch plannetje werd dus moeilijk om uit te voeren, omdat de twee volgende dubbels gewonnen moesten worden.
Frank en ik dachten aan de thema-song van de (oude) film “De diamand van de Nijl”, nl. “When the going gets though, the tough get’s going” en we vlogen als twee waterbuffels op het terrein. Cyril en Lander hadden nog nooit van deze film gehoord (veel te jong) en werden in de eerste set tot hun eigen verbazing met 21-16 opzij gezet. In de tweede set werden de waterbuffels, nijlpaarden en kwamen we iets moeilijker vooruit. We kregen 18-21 om de oren. Ondertussen hadden Tom en Patrick, hun dubbelpartij tegen Aloïs en Bart gewonnen met 21-17 en 21-16. Hierdoor kwam en nog extra druk op onze schouder te staan, om onze match tot een goed einde te brengen. Ondertussen zaten er al meer supporters op de tribunes, waaronder een aantal nieuwe leden waaraan ik initiatieles had gegeven, een paar weken geleden. De tribunespeler in mezelf ontwaakte en ook Frank begon plots een trapje beter te spelen. In een zeer spannende set, waar we op een gegeven moment zes punten voor kwamen, trokken wij aan het langste eind 21-17, voor de goei.
Tijd voor de enkelpartijen. Tom en Spons mochten tegen tegenstanders met een lager klassement en Yves kreeg met zijn buurman Aloïs een speler van hetzelfde klassement voorgeschoteld. Frank kreeg de jonge Bart, een andere C2 voor de kiezen. Met drie-één voorsprong, begonnen we dus met goede hoop aan de enkelpartijen. Tom moest het opnemen tegen Cyril, een opkomend talent en waarvan ik al een paar keer onder de indruk was op tornooien en op bijscholingscursussen. In de eerste set liet Tom niet met zich sollen, eenvoudige winst met 21-17. Tom en Cyril zorgden ook in de twee volgende sets voor oogstrelende rally’s, punten op het scherp van de snee aan het net, veel dropjes en harde smashes.
Tom herstelt echter nog steeds van zijn blessure en houdt zich soms een beetje in. Gecombineerd met enkele unforced-errors en de nodige frustratie die hiermee gepaard ging, moest Tom zich met 16-21 en 13-21 gewonnen geven. Spijtig van het resultaat, maar een mooie match om naar te kijken. Yves moest dit keer maar één keer in actie schieten en was van plan om hiervan lang te genieten. De eerste set ging nipt met 19-21 verloren en er begonnen zich stilaan donkere wolken te vormen boven de sporthal.
Ook in de tweede set zorgde Yves voor de nodige, onnodige fouten bij de opslag, maar kon de set toch met 21-14 naar zich toe trekken. De derde set was echt een billenknijper. Uiteindelijk gewonnen met 26-24 in de derde set, dat schol echt geen haar. Yves deed dus toch waar hij voor gekomen was. Het stond nu 4-2 in ons voordeel en we hadden dus al zeker één punt.
Toen Spons tegen Lander begon, hadden we goede hoop dat we dit keer de ontmoeting winnend konden afsluiten. Een C1, tegen een C2, dat moest lukken, maar tussen papier en realiteit is vaak een heel groot verschil. Lander stond supergemotiveerd op het veld, terwijl bij Spons het enthousiasme iets minder was. Ook hier werden veel teveel directe fouten gemaakt. Een verdiende overwinning van Lander met 13-21 en 18-21 was het gevolg. De druk kwam dus eens te meer bij Frank te liggen. Het themaliedje speelde nog steeds door zijn hoofd en in de eerste set verloor hij maar nipt met 18-21. Onze ploeggenoten werden weggeroepen voor de vergadering van de competitiespelers en Frank had plots minder supporters.
Het plaatje werd omgedraaid en op de B-kant stond jammer genoeg Old Blue Eyes, met “My way” en dan vooral het stukje “And now, the end is near, so i face ....”. 8-21 in het verlies en de partij eindigde op een 4-4 gelijkspel. Ook met de sets eindigde de partij op 10-10 en als je alle gespeelde puntjes met elkaar optelt hadden wij 373 punten gemaakt, de tegenstanders 374 puntjes. Meer gelijk kan amper niet.
Toch denk ik dat onze tegenstanders iets gelukkiger naar huis gingen, dan wijzelf. Eén puntje is er eigenlijk één te weinig bij een thuiswedstrijd, bovendien kregen Tom en Patrick –2 punten aan de broek voor hun enkelklassement doordat ze, in de enkelpartijen, van een lager geklasseerde speler verloren. Toch werd er nog vrolijk nagebabbeld en zorgden Frank en ikzelf, geruggensteund door Eddy als supporter, ervoor dat de sportbar veilig kon gesloten worden, rond 02.20 h.
Volgend ontmoeting, binnen twee weken thuis en dan moet er echt eens gewonnen worden.
Jim
03/11/09 Poona 2 H –Klein Boom 1 H : 4-4 Lichte stress
Vandaag mochten we (onder de volle maan), tegen de eerste ploeg van onze reeks, in de voorlopige rangschikking, aantreden. Ook de vorige twee jaren zat Klein Boom in onze poule. Verleden jaar werden we thuis met 1-7 weggemept, ik was dus een kapitein met zorgen.
Ook nu was onze tegenstander afgezakt met een stevig ploegje. De klassementen : B1,B2 en twee keer een C1, maar bon, een wedstrijd moet altijd gespeeld worden.
Ondanks het feit dat Tom (B2) heel de dag had moeten verhuizen, was hij vol enthousiasme en energie aanwezig. Spons (C1) had net voor het begin van de wedstrijd de individuele rangschikking van de Poona-competitiespelers in de gaten gekregen, zag dat hij wat laag stond en dat werkte als een rode lap op een stier. Yves (C1) had ik als geheim wapen opgeroepen, om een enkelpartij te spelen. Eddy (C2) zat in de Ardennen en moest forfait geven. Frank (C2) staat altijd paraat, voor een oorlogje, maar ik had aan Nick (C2) op het laatste moment gevraagd om hem, in de enkelpartij, te vervangen. Zaterdag moeten we opnieuw competitie spelen en na onze capriolen op het tornooi van Bacss verleden zaterdag, zou een zekere vermoeidheid kunnen intreden. Ik wil mijn manschappen fris en scherp.
Tom en Spons mochten tegen Erik (B2) en Laurens (C1) starten. Onze jongens beginnen stilaan op elkaar ingespeeld te geraken en wonnen hun match, tegen dit sterke duo, met 21-12 10-21 en 21-13. Heel verschillende cijfers dus en een zeer knappe winstpartij. Jammer genoeg kon ik hiervan niet genieten, want tegelijk moesten Frank en ikzelf tegen Steven (B2) en Erik (C1) spelen. De eerste set wisten we hen te verschalken met 21-17 en ook in de tweede set kwamen we mooi 20-17 voor. Ik mijn hoofd ontsponnen allerlei frivole zinnen, lofzangen en heilgedichten, die ik in mijn verslag kon gaan optekenen. Net op dat moment besloot één van onze beiden de drie volgende pluimpje nodeloos buiten te knallen. Een dubbelpartij win je met twee en verlies je met twee, dus ik ga hier niet zeggen wie deze onverlaat was, maar misschien toch één kleine tip ; hij noemt niet Jim.
Op 20-20 werden de volgende twee punten mooi door onze tegenstrever afgemaakt 20-22 voor de tegenstander en ik mocht heel mijn scenario opnieuw gaan schrijven. De derde set verliep ook razend spannend. Ondertussen hadden Tom en Spons hun dubbel gewonnen en kwamen ze voor ons supporteren. Ondanks zeer goed verweer, verloren we met 17-21. De vloeken die ik na het laatste punt heb gelaten, zijn niet voor herhaling vatbaar. Ik zou niet willen dat de Poona-site uit de ether wordt gehaald.
De derde dubbel mochten Spons en Tom tegen Steven en Erik. Ons eerste ploeg deed het beter dan wijzelf en won vlot met 21-16 en 21-14.
Bij Frank en ikzelf ging het van kwaad naar erger. De uitdrukking “van het kasje naar de muur gespeeld” worden, is nog veel te mild voor wat ons de eerste set tegen Erik en Laurens overkwam : 8-21 in het verlies en genoeg om bij ons beiden de stoom uit de oren te laten komen. Ook de tweede set zaten we direct met een 10-puntenkloof, achterstand. We lieten ons niet kisten en met wilskracht en een beetje onderschatting vanuit de tegenstrever, kwamen we terug. Toch moesten we met 17-21 de duimen leggen.
Twee-twee in de dubbels, maar er had meer ingezeten.
Tom begon zijn enkelpartij tegen Erik (B1), die dus een klassement hoger stond. De vermoeidheid van de sets en de verhuis begon te wegen. Ondanks moedig verweer, verloor hij zijn enkelpartij met 18-21 en 15-21.
Yves mocht uitkomen tegen Steven, dus ook tegen iemand met een klassementje hoger. Ik had Yves op voorhand gewaarschuwd dat Steven een sterke fysiek heeft. Twee jaar geleden heeft Arno een wedstrijd tegen Steven gespeeld en na deze wedstrijd bleven beiden 5 minuten uitgeteld op de grond liggen.
Yves begon sterk en won de eerste set met 21-14. Knap gespeeld ! De tweede set ging echter naar Steven met 21-13. Alles moest dus beslist worden in de derde set, waar Steven direct de leiding nam. Yves gaf echter niet af en kwam terug met mooie rally’s. Toch verloor hij nipt met 21-19. Hij vervloekte zichzelf voor die paar opslagfoutjes in de derde set .... hij had dan ook Frank niet, om te vervloeken.
We stonden dus 4-2 achter in de wedstrijden, winst zat er niet meer in. Een gelijkspel ?
Spons moest tegen Laurens, een jong talent, die vorig jaar nog een D-speler was en die vandaag supporters van het thuisfront had meegebracht. Een kapitein moet altijd positief blijven (ik doe nooit anders dan ondersteunen, bemoedigen, nooit kritiseren of afkraken), maar dit keer had ik eerlijk gezegd er geen goed oog in.
Spons wil zich terugvechten in de tabellen en hij ging vandaag voor niets minder dan een drie op drie. Het werd een wedstrijd die niet goed was voor mijn tikker. Twee spannende sets, die werden gewonnen, door Spons, met twee keer 21-19. Het was een wedstrijd van hoog niveau om van te genieten, als je van spanning houdt. Dit keer minder directe fouten en mooie badminton. Hoedje af voor beide spelers (en uiteraard vooral voor de Spons).
Alles hing dus af van Nick voor de laatste enkelpartij. Ik zou snel weten of ik mijn kaarten goed had gespeeld. Nick moest tegen Erik (C1), dus een klassementje hoger dan hijzelf.
Erik is wat je noemt een muur. Alles wat je naar hem toeslaat komt even hard terug en als je durft te verzwakken, krijg je een smash om de oren.
Nick had het hiermee zeer moeilijk in de eerste set, die hij met 16-21 verloor. De tweede set werd een thriller van formaat, die in het voordeel van Nick werd beslecht in de tie-break 23-21, ik werd bijna zot van de spanning. Ook op het veldje naast de wedstrijd, hielden Brent en Koen even pauze om de laatste punten van de tweede set te volgen.
In de derde set dachten we dat de veer van Erik gebroken was. Nick kwam 16-8 voor en de wedstrijd leek in de pocket. Maar toen lukte er plotseling niets meer en het ondenkbare gebeurde .... Erik kwam terug tot 17-17. Arno had net op tijd mijn fysionomische veranderingen opgemerkt (zweetdruppels op het hoofd, haren in de nek die rechtkwamen, ontblote tanden en zacht gegrom) en kwam strategisch naast mij zitten, anders had ik het veld opgelopen om een paar lappen uit te delen. Ik weet alleen niet wie ik zou afgeklopt hebben .... waarschijnlijk beiden. De laatste punten kan ik met de beste wil van de wereld niet beschrijven .... heel spannend, veel supporters (zelfs Tom vergat dat hij nog deze avond het bedje van zijn dochter in elkaar moest timmeren) en uiteindelijk winst met 21-19 voor ..... Nick. Oef !
Het was weer een prachtige ontmoeting geworden. Ik moet hierbij de tegenstrevers bedanken voor de prettige wedstrijden en de sportiviteit, voor zulke wedstrijden teken ik elke keer.
Misschien dat ik binnen 14 dagen mijn ontgoocheling van de eerste verloren dubbelpartij te boven ben gekomen. Hiervoor bestaat een eenvoudig testje. Vraag me de volgende keer als je me ziet : “Wat is de beste tactiek is, als je 21-17 en 20-17 voorstaat”. Als je dan 20 seconden later met je hoofd beneden in de vuilbak zit en je voelt je benen boven je spartelen, weet je dat het als véél beter gaat. “Beter”, vraag je ? Jazeker, als je nog gevoel in je benen hebt, betekent dit dat ik je heb laten leven.
Bedankt aan mijn strijdmakkers (zelfs ... en uiteraard Frank, goed gespeeld – sorry voor het gevloek en de boze blikken) en bedankt aan alle supporters.
Jim
Wak-Waver 3 H – Poona 2 H : 8 – 0 : Met de billetjes bloot.
Na de twee laatste gelijkspelen, trokken we vol moed naar Wak-Waver.
Zoals gewoonlijk stond Frank me, een half uur te vroeg, op te wachten. Het cafetaria was nog dicht ... daar ging ons chocomelkje .... en we besloten om, in de eigen wagen, versterking af te wachten. Om toch een beetje energie te krijgen gaf Frank mij, door het raampje van de wagen enkele tabletjes druivensuiker. Dit tafereel ... twee oude venten, die op een lege parking, door het raam heimelijk iets klein uitwisselden, werd met de nodige argwaan door de aanrijdende cafébaas gevolgd. Wij begrepen hier niets van.
We kregen een kwartiertje later telefoon van Christiaan onze supporter / fotograaf en invaller in geval van nood, dat hij voor de deur van het appartement van de voorzitter van Wak-Waver stond ipv voor de sporthal. Hij had net iets te vlug geweest, bij het nakijken van de adressen van de sportclubs, of hij had zijn klak teveel voor zijn ogen gezet .. de versies lopen uiteen.
Op hetzelfde moment kwam Tom aanrijden. Hij vertelde ons dat hij een stukje vinger miste. Met het werk had hij zich in zijn vinger gesneden, waardoor hij opnieuw een paar grammetjes lichter woog. De blessure was aan zijn rechterhand en aangezien hij linkshandig is, gaf dit geen onoverkomelijke problemen met het spelen, al was het uiteraard zeer ongemakkelijk.
Eddy (de kapten) kwam ons team in de kleedkamer vervoegen, terwijl Spons dit keer in de Ardennen verbleef. We kwamen dus met een onuitgegeven team, aan de start van de wedstrijd. Het voordeel van twee kapiteins te hebben is, dat we op voorhand de strategie beter kunnen aftoetsen. We besloten om Frank en mezelf, zoals gewoonlijk samen te laten spelen in de dubbels en Eddy, samen met Tom te laten spelen.
Aangezien Eddy net terug kwam uit blessure werd er, in onderling overleg, besloten om hem in de enkelpartij “op te offeren” en als tweede man uit te spelen, zodat ik en Frank als derde en vierde man, in de enkels, konden bikkelen voor de puntjes. Op papier stond ons strategisch plan als een betonnen huis. Ook met de tegenstand viel het al bij al mee. B2, C1, C1 en C2. Dit jaar hadden we tegen sterkere ploegen (op papier) al mooie dingen laten zien. Voor de wedstrijd nam Christiaan, die de sporthal had gevonden, nog snel een kiekje van ons team en we konden beginnen.
Ik kwam, samen met Frank, uit tegen Roel en Dieter, twee C1’s. Tot ons groot ongenoegen kwamen we in de wedstrijd totaal niet voor. Veel te veel ongeforceerde fouten, veel te mak en te traag badminton, alle pluimpjes hoog, halfweg het veld van de tegenstrever terugspelend en dan als slachtvee de smashes van de tegenpartij ondergaan. 21-14 en 21-10 was het korte, harde en zeer terechte verdict.
Tom en Eddy mochten beginnen tegen Frank en Michiel. Ze kregen met een B2 en C2 gelijkwaardige klassementen voorgeschoteld en in de eerste set verliep alles zeer vlot. 14-21 winst. In de tweede set werd er zeer nipt met 22-20 verloren en toen slopen er een paar, hoe zal ik het uitdrukken, .... “communicatiefoutjes” in het spel van onze jongens. De derde set werd verloren met 21-14.
In onze tweede dubbelpartij mochten we tegen Frank en Michiel. Het feit dat ze maar nipt in drie sets hadden gewonnen, tegen ons onuitgegeven eerste duo, gaf ons moed om net iets beter te doen. Jammer genoeg kregen we bevestiging dat “de mot” in ons dubbelspel zit en we werden ongenadig, met 21-10 en 21-14, opzij gezet.
Tom en Eddy deden het beter. Eerste set gewonnen met 19-21, maar dan kwamen weer die communicatieprobleempjes en de volgende twee sets werden met 21-14 en 21-16 verloren.
Dat was dus 0-4 achter na de dubbels. Hier hadden we eerlijk gezegd niet echt op gerekend, maar nu konden we zien of ons tactisch meesterwerkje zijn vruchten zou afwerpen.
Tom moest ervoor zorgen dat hij zijn vingers niet brandde (let op de, in de context, zeer subtiele woordspeling) aan Frank, een andere B2-speler.
Eddy en ikzelf moesten tegen C1-spelers, dus net een klassementje hoger en Frank mocht tegen de jonge Michiel, een andere C2-speler.
Dieter, mijn tegenstrever voor vandaag, had verleden jaar tegen Frank nipt met drie sets gewonnen. Ik keek er dus naar uit, om beter te doen. Eindelijk kon ik nog eens een enkelpartij spelen en ik was vast van plan om mijn huid duur te verkopen. Een half uurtje over het veld spurten, zag ik best zitten.
Dat spurten viel vandaag zeer goed mee. Het werd wandelen ... wandelen naar de pluimpjes die over, voor, links, rechts van mij werden weggemept. Mijn bijdrage tot deze enkelpartij werd gereduceerd tot het oprapen van pluimpjes en verder kan ik en wil ik daar niet al teveel commentaar over kwijt. Een publieke vernedering is eigenlijk nog veel te zwak uitgedrukt, voor wat mij vanavond overkwam. 21-8 en 21-5, was het trieste dieptepunt in mijn badmintoncarrière. Niet echt goed voor de statistieken.
Maar het positieve punt, zo dacht ik, was dat ik nog kon “genieten” van de andere enkelpartijen en dus inspiratie kon opdoen voor mijn verslag.
Op het moment dat ik met hangende pootjes het veld afstapte was het links van mij echter matchpunt tegen, bij de partij van Eddy. Hij had met 21-7 en 21-10 ook geen vuist kunnen maken tegen Roel.
Frank deed zijn best om de meubelen te redden, maar had met 21-6 en 21-16 Michiel niet echt kunnen verontrusten.
Toen Tom moest draaien, voor zijn tweede set, die hij nipt had verloren met 23-21 (niet de eerste keer dit jaar), keek hij recht in het ogen van drie trieste, verslagen jongetjes.
De zenuwen kregen Tom echter ook te pakken en ondanks dat we hem allemaal aanmoedigden, ging de tweede set met 21-12 verloren.
Onze eerste 8-0 nederlaag van het seizoen stond vast. Niet echt bevorderlijk voor het humeur en de communicatie.
Enfin, wat voorbij is, is voorbij. Nu kijken we uit naar de laatste wedstrijd van de heenronde, een thuiswedstrijd, tegen Plumela, op 14/12/09. We rekenen, als ware tribunespelers, op veel supporters en onze eerste overwinning van het seizoen.
Bedankt aan alle medespelers en zeker aan onze super-supporter Christiaan. Ik hoop dat hij van de quiz, die hij deze avond nog moest spelen meer genot heeft gehad, dan aan onze partijen.
Jim
Poona 2 H - Plumula 2 H 14/12/09 : 5-3 Hoop doet leven.
Vandaag was het de laatste wedstrijd van de heenronde en het was een match “om de knikkers”. We stonden troosteloos op de laatste plaats, met twee punten uit zes wedstrijden. Er stonden nog twee ploegen op vier punten en Plumula, onze tegenstrevers van vanavond, hadden reeds 5 punten, met twee wedstrijden minder gespeeld. Er moest dus gewonnen worden, om onze kansen op het behoud in derde gaaf te houden.
Frank zat met een vervelende blessure en had forfait gegeven voor deze wedstrijd. Zonder de Yang, kan de Ying niet optimaal renderen, dus liet ik voor één keertje mijn wedstrijden vallen. Hierdoor kon Yves, samen met Tom de dubbels aanvallen en kon Spons en de kapten nog eens een keertje voluit bikkelen. Deze ploeg moest een vuist kunnen maken. Voor de zekerheid had ik toch maar een chocomelkje gedronken, zo kon ik beter supporteren. We waren klaar om te spelen, al moest er wel gewacht worden op de tegenstanders en op Yves, die een beetje te laat aankwamen.
In de eerste wedstrijd gaven Tom en Yves de gebroeders Doms (B2 en C1) partij. Dit doorwinterde duo, had dit jaar nog geen dubbelpartij verloren. Tom en Yves hadden veel moeite om dit te doorbreken, maar slaagden hier toch in. Twee keer 21-19 en een mooie overwinning.
In de andere dubbelpartij gaven Spons en de kapten Eric (B2) en Bart (D) partij. Eric had zijn zoon Nicholas niet kunnen meebrengen (morgen examen), wat misschien in ons voordeel was, maar Bart was ook een taaie klant. Ons ervaren duo, won echter vlot met 21-13 en 21-10. Goed voor de statistieken.
In de tweede dubbel konden Tom en Yves de goede trend doorzetten. Ze waren nog een beetje meer op elkaar ingespeeld en wonnen met 21-14 en 21-12, mooi gedaan. Spons en de kapten besloten er in hun laatste dubbel een thriller van te maken. Tegen de broertjes Doms werd de eerste set nipt verloren met 22-20. In de tweede set speelde de kapten bijna een enkelmatch. Om in voetbaltermen te spreken, had hij 90% “pluimbezit”. Onder de kogelregen van de broertjes, weigerde de kapten te breken, alles kwam netjes terug en af en toe vloog Sponsje ertussen om af te maken (of om buiten te slagen, dat laten we in het midden). Opnieuw werd er jammer genoeg met 22-20 verloren.
Na de dubbels stond het dus 3-1 in ons voordeel, een goede uitgangspositie voor de enkelpartijen.
Tom mocht in zijn enkelpartij tegen Eric; een wedstrijd tussen personen met hetzelfde klassement. Tom begon zijn wedstrijd met heel veel moeite. Veel directe fouten, smashes die nog geen meter ver kwamen en Eric die zeer rustig de pluimpjes links en rechts wegdrukte. In geen tijd was de eerste set verloren met 12-21. Tijd om van tactiek te veranderen. De pluimpjes werden vlakker gespeeld er werden minder directe fouten gemaakt en de smashes begonnen te lopen. Je kon de wedstrijd voelen kantelen, het werd twee keer 21-13 in het voordeel van Tom. Knap gespeeld !
De ploeg kon dus niet meer verliezen, uit de drie resterende enkelpartijen moest er één gewonnen worden.
Yves deed zijn best tegen Danny en in de eerste set zag het er een hele tijd zeer goed uit. De eerste set werd met 19-21 nipt verloren. Dat tegen een B2, dat beloofd. In de tweede set overkwam Yves, wat Tom in zijn eerste set voorhad. Veel individuele fouten, een opslag die niet meer liep en een rustige Danny die punt per punt verder uitliep. Verlies met 9-21 was het resultaat. Jammer, maar hij had zijn taak in de dubbels al meer dan behoorlijk vervuld.
Spons mocht tegen Luc, ook een wedstrijd tegen gelijke klassementen. In de eerste set was Spons er een beetje mee aan het spelen. Ietsje minder concentratie en veel foutjes, maar toch setwinst met 21-18. In de tweede set kwam zijn turbo echter op toerental en werd er stevig doorgedrukt. Winst met 21-12 in de tweede set was het mooie resultaat en de overwinning was vastgesteld. Spijtig dat december zo’n dure maand is, anders hadden we zeker de champagne doen aanrukken. Het bleef bij gejuich en een klein, bescheiden vreugdedansje.
Eddy mocht aantreden voor zijn tweede enkelpartij van de avond, tegen Bart. Bart mocht dan wel een D-speler zijn, het was zeker geen prutser. Prutsers lopen er niet rond in derde B, in derde A daarentegen ....., maar dat is een heel ander verhaal.
Bart was zeer vlot en snel in zijn bewegingen, had een mooie sprongslag en was zeer fanatiek. In de eerste set kwam de kapten er niet echt aan te pas 9-21. Hij ging rustig zitten, knikte ons vol vertrouwen toe, dat de studieronde goed was verlopen en onderging in de tweede set een metamorfose. Zijn rally’s werden meer aanvallend, minder fouten en Bart geraakte een beetje gefrustreerd. De tweede set werd gewonnen met 21-19. Ook in de derde set nam de kapten een kleine voorsprong in het begin van de partij, maar de fysiek begon parten te spelen. De “clears” geraakten niet meer over de helft van het terrein van de tegenstrever en hij kwam steeds meer onder druk. Op 18-18 was het erop en erover voor Bart. Hij won met 21-18, een verdienstelijke en mooie partij. Geen foto’s van onze overwinning. De fotograaf van dienst had andere prioriteiten.
Tijd voor een drankje en wat gezwans.
Het belangrijkste was de eerste overwinning van Heren 2 H van Poona. Het duo dat vandaag aan de kant bleef, we zullen ze voortaan “de kneusjes” noemen, mogen alvast aan zelfreflectie mogen doen. We doen één keertje niet mee en de ploeg wint .... we kijken al vol spanning uit naar de vergadering van de competitiespelers, op het einde van het seizoen.
Volgende opdracht, drie januari, opnieuw tegen Plumula, met hopelijk de kneusjes in goede doen.
Jim
Plumula 2 H – Poona 2 H 03/01/2010 : Januari, maand van de waarheid
Deze maand is een sleutelmaand voor alle competitieploegjes van Poona. De wedstrijdkalender en de voorlopige tussenstand, maken dat een aantal cruciale matchen nu worden gespeeld. Onze eerste Herenploeg staat drie punten achter de leider en één punt achter de tweede in de tussenstand en ze moeten tegen beide ploegen spelen op 04/01/10 en op 18/01/10. De derde Herenploeg staat tweede, op twee punten van de leider en zij moeten op 25/01/10 tegen deze leider spelen. Onze gemengde ploeg staat aan de leiding, met twee punten “los” en spelen op 01/02/10 tegen hun eerste achtervolgers. Onze ploeg staat laatste, samen met twee andere ploegen en met Plumula net één puntje voor. Elke wedstrijd is voor ons dus cruciaal. Een overwinning vandaag, zou ons van de laatste plaats, plots terug tussen de mensen zetten.
Door de sneeuw en ijzel van vandaag, werd Frank en mijn koud chocomelkje, vervangen door een warm exemplaar.
We trokken vandaag met vijf man (en dit keer zonder paardenkop – Christiaan en Yves mogen nu raden ...) naar Plumula, om ons vel duur te verkopen. Twee weken geleden hadden we thuis nog met 5-3 van hen gewonnen. Vandaag hadden ze echter één D-speler vervangen door een C1, waardoor de klassementen van hun ploeg : twee B2’s en twee C1’s indrukwekkender werden.
Bij ons was Yves thuisgebleven en was de Spons snipverkouden, maar voor ons ploegje laat hij bloed, zweet en tranen.
De eerste dubbel was een nieuw samengesteld gezinnetje. Spons (C1) en Tom (B2), tegen Danny (B2) en Leo (C1). Op papier dus perfect evenwichtige ploegjes en ook in praktijk was het een wedstrijd, die op het scherp van de snee werd gespeeld.
Eerste set verlies van “die van ons” met 24-22, tweede set winst met 21-19 en de derde set winst met 20-22. We begonnen dus sterk en perfect volgens het tactisch plannetje.
De tweede dubbel werd door Frank en ikzelf gespeeld, tegen de gebroeders Doms (B2 en C1). Deze hadden in dubbel, tot nu toe, enkel tegen Yves en Tom verloren, op papier dus een bijna onmogelijke opdracht voor de twee kneusjes.
Frank en ik, trokken onze Berlijnse Muur omhoog en brachten elke smash, met evenveel venijn, terug naar de tegenstrevers, die even niet wisten wat er gebeurde. Resultaat : winst voor ons met 21-10, in de eerste set. In de tweede waren we zelf een beetje geschrokken van ons resultaat en zetten de broertje hun turbo op. In geen tijd stonden we 0-8 achter. Nog enkele verliespuntjes meer en ik had die zaal met mijn blote handen afgebroken. We herpakten ons echter, een beetje, maar verloren met duidelijke 21-11 cijfers.
Derde set dus en daar gaven we elkaar geen duimbreed toe. De broers kwamen telkens 1 of twee puntjes voor en wij kwamen telkens gelijk. Wie “Frank en Jim” samen met “spannende derde set” in één zin ziet, kan het resultaat al raden. Verlies met 22-20 in de verlengingen. Vloeken mag niet, maar met zo’n uitslag mag je gerust een uitzondering maken, wat we dus ook met volle overtuiging deden.
In de derde dubbelpartij speelden Spons en de kapten, tegen de broers Doms. Ze hadden in de heenwedstrijd nipt in twee sets verloren en ook vandaag was het koekenbak. Ondanks moedig verweer, verloren ze met 21-19 en 21-17, net niet dus.
De vierde dubbelpartij was opnieuw voor Frank en mezelf tegen Eric en Leo. De uitslag van Tom en Spons was niet echt bemoedigend voor ons, als zij maar nipt konden winnen ...
De eerste set waren we nog totaal opgefokt door het verlies onze eerste dubbel en liepen we vlot 10-2 uit. Daarna werd een pluimpje aan onze kant, dat wij beiden duidelijk “out” zagen, door de tegenstander en de supporters van de tegenstanders (die aan de andere kant van het plein zaten), “in” geroepen. Zelfs van een “let” wou men niet weten. Dat gaf even een kleine hapering in ons spel, maar toch konden we de eerste set met 21-15 naar ons toetrekken.
In de tweede set kwamen we snel achter met 4-0, maar bleven we beter aanklampen, dan in de eerste dubbel. Toch verloren we met 21-15, opnieuw tijd dus voor een derde set.
In de derde set kon geen van beide partijen echt afstand nemen. Frank en ik stonden constant onder hoge druk, maar weigerden (met vocale ondersteuning van de rest van ons Poona-ploegje) te breken tot 16-16. Toen maakten we drie onnodige fouten achter elkaar en de 19-16 die hiervan het resultaat was, kon niet meer worden ingehaald. Verlies met 21-17 was het bittere eindresultaat.
Dat wij dit spelletje, nog plezant blijven vinden, mag toch een wonder heten. Onze partijen lijken steeds meer op puur masochisme.
Enfin, dubbels gespeeld, dan maar de enkelpartijen.
Eric had van plaats gewisseld met Danny, met de enkelpartijen, in vergelijking met de heenronden.
Hierdoor mocht Tom tegen Danny spelen. Het werd een spannende partij. Eerste set verloren met 21-17, de tweede set gewonnen met dezelfde cijfers (maar dan omgekeerd). In de derde set was het opnieuw een thriller, zoals we van Tom stilaan gewoon zijn. Jammer genoeg, was er verlies met 21-18. Opnieuw weer net niet. Waar hoorden we dat vanavond nog ?
De tweede enkelpartij was voor Eric tegen Spons. Spons, met zijn verkoudheid, had meer last met zichzelf dan van de tegenstrever. De eerste set werd met 21-7 verloren. In de tweede set vocht Patrick als een leeuw terug, maar het mocht niet baten, verlies, nipt, met 21-19.
De derde enkelpartij was voor mezelf tegen Leo, een verdienstelijke C1, voorzitter van Plumula, lokale trainer en een vijftien jaar ouder dan ikzelf.
De eerste punten van de eerste set waren ontluisterend. Opslag Leo, harde smash van Jim, dropje van Leo of pluimpje net naast de zijlijn en punt. Ik stond 8-0 achter, voor ik er erg in had. Het beloofde weer een rampzalige avond voor mijn statistieken (en mijn ego) te worden. De eerste set werd kansloos met 21-10 verloren.
Toch wou ik het kopje niet laten hangen en in de tweede set kon ik aanklampen tot 14-14. Dan kwam de ervaring en de kwaliteit van Leo opnieuw naar boven en moest ik mijn meerdere erkennen. Verlies met 21-17 in de tweede set en weer een illusie armer.
Als ik tegen mannen van 15 jaar jonger en nu ook van 15 jaar ouder begin te verliezen, moeten er toch harde conclusies getrokken worden.
De laatste enkelpartij, was voor de kapten, tegen Luc. Doordat de kapten even rust werd gegund in één dubbelpartij, kon hij iets frisser aan de enkelpartij beginnen, maar Luc is een speler, die alle pluimpjes terugbrengt, met intrest. Het werd dus een uitputtingsslag.
De eerste set werd met 21-17 verloren. Zoals twee weken geleden knokte de kapten zich moedig terug in de tweede set : 21-19.
Toen de derde set begon, waren alle andere wedstrijden van de andere competities gedaan er werd de zaal stilaan afgebroken. Het licht ging bijna letterlijk uit en bij de kapten was het licht figuurlijk uit. Ondanks de aanmoedigingen moest hij het hoofd buigen met 21-11.
Eindresultaat 7-1 verlies. De cijfers zijn hard, de stand in de tussenlanding nog harder, maar wat het hardst aankwam, was het feit dat de cafetaria al gesloten was, toen wij onze wedstrijd beëindigden. Er werd nog voorgesteld om naar een café in de buurt te trekken, maar de sneeuw en de vermoeidheid dreef ons huiswaarts. Volgende keer beter.
Jim
Olve 4H – Poona 2H : 6-2 Datum 16/01/10
Vandaag was het opnieuw, een belangrijke wedstrijd, op verplaatsing, in de buurgemeente Edegem. Frank moest forfait geven, wegen professionele verplichtingen. Voor de rest kwamen Tom, Spons, ikzelf en de kapten afgezakt. Christiaan kwam mee als supporter en als redder in nood, indien iemand van ons zou moeten opgeven. Op het ontmoetingsformulier stond dat we moesten starten om 10h.30 ’s ochtends. Ik kwam toe rond 10h.15 en Sponske was al aan het wachten. Ook hij was behoorlijk verkouden, zoals ondergetekende. Ik had genoeg tijd om een chocomelkske te bestellen en even de tactiek voor vandaag door te nemen. De kapten en Christiaan, kwamen tegelijk binnen en Tom was zeer stipt, net te laat. Hij had wat problemen met de knie, dus was al onze hoop vandaag gesteld op de kapten, die we voor de gelegenheid dan maar “de fitte” noemden. Bij onze tegenstrevers, geen spoor van kwetsuren of verkoudheden. Het jong geweld van OLVE stond te springen op het plein, als losgeslagen jonge veulens. Met twee C1’s en twee C2’s, hadden ze een, op papier, gelijkwaardig team afgevaardigd.
De kapten en Spons speelden hun dubbels samen, ik mocht met Tom spelen. Onze tegenstanders wisselden van medespelers, tijdens de ontmoeting. In de eerste wedstrijd mochten Tom en ikzelf, Rolf en Thomas (de twee C1’s) partij geven. Rolf en Thomas waren al goed op elkaar ingespeeld, terwijl het bij ons nog zoeken was. De eerste set werd kansloos verloren met 21-13. In de tweede set gaven we meer weerwerk en kon er geen gaatje geslagen worden door één van beide partijen. Toch ging ook de tweede set, nipt naar de tegenstanders met 21-19.
De kapten en Spons verliep het, in hun eerste partij, niet beter. Tegen Jonas en Svevo, kwamen ze ook net iets te kort. Verlies in twee sets met 21-14 en 21-17 en de Poona, moest al direct achter de feiten aanlopen. Onmiddellijk 0-2 achter, dat was niet volgens plan. Ook in de eerste set van onze tweede dubbelpartij, dit keer tegen Svevo en Rolf, hadden we niet veel te vertellen: 21-11 in het verlies en ik begon het stilaan op mijn heupen te krijgen, uit pure onmacht. De krachttermen die ik liet vallen, brachten groot jolijt bij een aantal kleutertjes, die de match op het balkon aan het volgen waren. Hun moeder, was daarentegen iets minder enthousiast en vuurde me nu en dan een boze blikken toe. Aangezien ik hier was om matchen te winnen en niet met een pedagogische missie, besloot ik me hiervan geen kloten aan te trekken.
Tom gaf me enkele instructies om anders te spelen en stilaan kregen we toch vat op de wedstrijd. De tweede set konden we nipt met 21-19 winnen. Ook de derde set werd zeer nipt gewonnen, met 21-18, eindelijk nog eens een dubbeltje gewonnen.
Eddy en Spons besloten ons goede voorbeeld te volgen. Aangemoedigd door de kapten zijn vrouw en zoon, die ondertussen ook waren toegekomen om te supporteren, wonnen zij hun match in twee sets met 21-15 en 23-21. Vooral de tweede set was het bibberen geblazen. Nadat “onze jongens” 19-12 voorstonden, kwam de tegenpartij terug tot 19-19. Enfin, het eindresultaat telt en we stonden, na de dubbels, 2-2 gelijk.
De enkelpartijen dan. Tom moest tegen Rolf, een goede C1. De eerste set verliep wisselvallig. Tom liep een vijftal punten uit, maar Rolf knokte zich puntje, per puntje, terug in de wedstrijd. Op 18-18 zag Tom een pluim duidelijk uit, aan zijn kant van het plein, terwijl Rolf deze “in” zag. Er werd even gediscuteerd en besloten om het punt toch aan Rolf toe te kennen. Tom was “van zijn melk” en verloor met 21-18. Dit was echt een keerpunt in de wedstrijd, het kopje was er niet meer bij, want de tweede set werd met 21-7 verloren, iets wat we van Tom niet gewoon zijn.
Sponske moest tegen Thomas, een andere C1, spelen. We gaven Sponske goede kansen, vooraf, maar door de verkoudheid trapte hij al snel op de adem. Ondanks moedig verweer en een echt Poona-hart, moest hij zich in twee nipte sets gewonnen geven. 21-18 en 21-19, het zat net niet mee.
Ikzelf had me als derde man opgesteld, had al wat kruid verschoten en was niet meer al te fris. Indien gewenst, kon Christiaan invallen, maar ik zag aan zijn ogen, dat hij niet erg enthousiast was om tegen deze jonge gasten in het strijdperk te treden. Bovendien zou deze wissel betekend hebben dat de kapten doorschoof als derde man en Christiaan als vierde. Tactisch gezien, met onze fitte, als vierde man en met zijn familie als vurige supporters op de tribune, hoopte ik dat de kapten, voor de eer, een vuist kon maken.
Ik besloot dus om mijn partij, toch maar te spelen tegen Svevo, wat was immers het ergste wat me kon overkomen ? Een zestal minuten later, had ik hierop het antwoord. 21-3 in het verlies. Er bestaat in badminton geen term voor zulke score, bij het boksen spreekt met over “een uppercut, recht midden op de bakkes” en zo voelde het ook.
De supporters begonnen de meezinger “van voor, naar achter, van links naar recht, …” in te zetten. Mijn gezicht illustreerde echter een andere liedje nl. “Alle kleuren van de regenboog”. Mijn hoofd was hoofdzakelijk rood, met hier en daar blauwe en purperen plekjes, afgezet met gele en groene stippen. Na even uitblazen besloot ik om toch nog alles uit de kast te halen. Ik moest immers denken aan mijn statistieken.
Ik zal nooit weten of Svevo gewoon diep medelijden met me had, of dat ik gewoon beter begon te spelen, maar in de tweede set kon ik vlot mee tot 13-13. Twee minuten later, bij 19-13 achterstand, viel ik nog tegen de grond, in een ultieme poging om een pluimpje te gaan halen. Het beste (en dat was al niet viel) was van de soep en 21-14 verlies in de tweede set was het verdict.
Het tactisch plannetje, om de kapten als vierde man uit te spelen, zodat hij een beter resultaat kon halen, verliep in de eerste set perfect. Hij verloor met 21-5, wat nog steeds 2 punten beter was dan mezelf. De kapten, had echter op deze manier al eens een andere tegenstrever roet in de ogen gegooid en bijna gewonnen, na een afstraffing in de eerste set. Jonas, zijn tegenstrever van vandaag, liet zich echter niet verrassen. Ook de tweede set ging met 21-6 verloren, als was het volgens welingelichte bronnen eigenlijk 21-9, maar 21-6 stond op papier.
Resultaat een nieuwe nederlaag met 6-2. Jammer, maar we lieten het niet aan ons hart komen. Na een verfrissende douche doken we het café in, voor het belangrijkste deel van deze namiddag en werd er nog duchtig nagepraat. Binnen 14-dagen, tegen Zwijndrecht, zal het beter gaan, daar zijn we van overtuigd; dan recupereren we Frank en kunnen we de schuld gewoon opnieuw in zijn voeten schuiven.
Jim
Donderdag liep de kapten, opnieuw, een blessure op aan de kuit en moest daardoor forfait geven. Hierdoor moesten we vanavond aantreden met 4 spelers : Tom, Spons, Frank en ikzelf. Wie de afgelopen verslagen aandachtig heeft gelezen, heeft veel te veel tijd, moet een toffe hobby vinden, of dringend echt iets nuttig gaan doen, de loosers .... sorry, even afgeleid, ik begin opnieuw. Wie de afgelopen verslagen aandachtig heeft gelezen, weet dat januari een cruciale maand is voor het behoud van onze ploeg in derde provinciale. Vandaag was het een ontmoeting tegen een rechtstreekse degradatiekandidaat. Ik kwam samen toe met Spons, Tom was alle snelheidsrecords aan het breken om toch op tijd aan te komen en Frank was al aan zijn chocomelkje aan het lurken, toen ik de cafetaria instapte. De sanitaire stop van Spons gaf mij de gelegenheid om ook mijn chocomelkske te drinken, zodat we perfect voorbereid aan de wedstrijden konden beginnen.
De tegenstanders waren één B2 en drie C1’s, dus op papier een beetje sterker.
In de eerste match mochten Frank en ikzelf tegen Andrew en Philippe, een goed op elkaar ingespeeld dubbel. Toch wonnen we de eerste set vlotjes met 12-21, het vertrouwen zat goed. De tweede set draaiden we naar de slechte kant van de zaal en kwamen de zenuwen een beetje bovendrijven. We verloren deze met 21-15. In de derde set ging het echter van kwaad naar erger. Onder de constante druk van de harde smashes van Andrew en de tussenkomsten aan het net van Philippe kraakten we ... en verloren we met 21-12.
Ondertussen waren Tom en Spons ook aan het einde van hun wedstrijd gekomen. Zij hadden hun eerste set gewonnen met 16-21, de tweede set verloren ze zeer nipt met 23-21. We waren net op tijd klaar om Spons op 18-18 luid “out” te horen roepen naar Tom, op een pluim die net binnenviel. Ik denk dat de Spons vandaag nog van die pluim droomt. Resultaat : Weg concentratie en op de “money-time”-punten, kregen ze geen pluim meer binnen. Verlies met 21-18 was het verdict. Het was dus weer zeer nipt.
In onze tweede partij kwam Jan Bonheur ingevallen en vormde hij samen met Stijn De Langhe (zoon van Ronny van de Racketshop) onze tegenstrevers. De eerste set stonden we steeds een aantal punten voor, maar op het laatste van de set kwam het er net niet uit (zoals wel vaker dit seizoen). 23-21 verlies. De tweede set herpakten we ons en wonnen we met 17-21. Ook de derde set konden we overtuigend met 21-15 naar ons toetrekken. Eindelijk nog eens een overwinning van het “dreamteam”. Onze hoop was gezet op Tom en Spons. Als wij drie sets uit de brand konden slepen tegen Andrew en Philippe, dan moesten Tom en Spons het beter kunnen doen. We hadden gemerkt dat ze de eerste set vlot hadden gewonnen met 21-10. De tweede set was echter nipt met 21-19 verloren gegaan en zoals wij voordien op de avond, ging de derde set verloren met 21-13. In totaal hadden we dus vier puntjes meer gescoord, maar toch stonden we met 3-1 achter in de wedstrijden. Badminton is een wrede en uiterst onrechtvaardige sport.
Daarna konden de enkelspelen beginnen.
Tom mocht tegen een andere Tom (ook een B2), wat het supporteren soms wat moeilijk en verwarrend maakte. Onze Tom won de eerste set met 16-21, de tweede set werd nipt verloren met 21-19 .... het was echt ons dagje niet, ook de derde ging verloren met 21-14.
De drie volgende enkelpartijen moesten dus gewonnen worden, om nog gelijk te kunnen spelen. Sponske deed hiervoor zeer hard zijn best, tegen Stijn. De eerste set werd gewonnen door onze man met 15-21 en ook in het begin van de tweede set zette hij Stijn sterk onder druk, door achteraan, hoog op de backhand te slaan, wat Stijn tot wanhoop dreef. Stijn knokte zich echter terug in de partij en wist de tweede set met 21-19 naar zich toe te trekken. Toen de tweede set gedaan was, kreeg hij bovendien de steun van drie coaches om hem op te monteren. Spons moest het, van onze kant, enkel doen met wat sarcastische plagerijen (sympathieke jongens zijn wij). Volledig in de lijn van de avond, verloor hij de derde set met 21-16. Opnieuw een wedstrijd waar we meer punten halen, maar wel verliezen, een kapitein zou voor minder het kot afbreken.
De partij was dus al verloren, toen ik aan mijn enkelpartij mocht (moest) beginnen tegen Jan Bonheur, een ervaren C1 speler. Ik was gebrand om voor een verrassing te zorgen en in de eerste set was ik er dichtbij. Verlies met 21-18 en al zeg ik het zelf, niet slecht gespeeld.
In de tweede set begonnen de twee driesetters zijn tol te eisen en Jan had nog maar één partij in de benen. Ik draaide van veld met een 11-9 achterstand, maar moest het laatste deel van mijn wedstrijd langs de slechte zijde afwerken .... je hoort het aan al mijn (povere) excuses .... ondanks goed verweer, moest ik mijn meerdere erkennen, 21-15 verlies in de tweede set. Dikke shit, maar een terechte overwinning van Jan.
Frank had ook zijn beste pijlen verschoten in de dubbels en moest tegen de zeer degelijk Philippe, een C1. Frank had de andere partijen uit zijn ooghoek kunnen volgen en hierdoor was de motivatie misschien niet helemaal 100% Hij werd opzij gezet in korte twee set van 21-10 en 21-13.
De zware verliescijfers 7-1 stonden op het bord, ondanks het heel sterke verweer. Het mocht niet zijn vanavond en hiermee kwamen we een stukje dichter bij de degradatie. We zaten er allemaal een beetje beteuterd bij. Toch wil ik iedereen van de ploeg bedanken voor de toffe en sportieve avond. De boterhammen die we nadien kregen aangeboden van Zwijndrecht, deden de pijn verzachten en het werd nog een gezellig avondmaal .. hopelijk niet ons laatste ;-)
Tien wedstrijden gespeeld; er blijven er nog vier over om punten te pakken. De volgende wedstrijd is tegen Berlaar, de ploeg van onze andere materiaalleverancier Aloïs. Met de achterliggende gedachte “met de wijven niets als last”, staat deze geprogrammeerd op Valentijnsavond.
Jim
Toen de wedstrijdkalender werd opgesteld, hadden we het al gemerkt: zowel onze ploeg als die van de gemengde ploeg moesten op Valentijnsavond afzakken naar Berlaar.
Romantische prinsen, moet je in onze ploegjes niet gaan zoeken. Aan narren, stalknechten, boeren en galgenaas echter geen gebrek. Gelukkig zijn onze dames echte prinsesjes, zodat zij de uitstraling van het zootje ongeregeld van de Poona, een beetje uitstraling geven.
Enfin, de twee ploegkapiteins hadden geen gebruik gemaakt van hun mogelijkheid om de wedstrijd te doen verplaatsen en zo stonden we vanavond onze ploegmakkers diep in de ogen te kijken ipv onze vriendinnen / vrienden.
Onze ploeg mocht Berlaar 3 H partij geven. In de heenwedstrijd hadden we 3 dubbelpartijen gewonnen en 1 enkelpartij. We waren vast van plan om even goed of beter te doen. De kapten zat nog altijd in de oplapmand en zo kwamen we afgezakt met Tom, Spons, Frank en ikzelf. Christiaan, onze vaste supporter, was ook meegekomen, maar had meer oog voor de gemengde ploeg en onze vrouwtjes, dan voor ons en wie ben ik om hem ongelijk te geven. Bij onze tegenstanders was Cyril van C1, naar B2 doorgegroeid en wint hij op Berlaar alles wat er te winnen is. Ook Bart staat op het punt om C1 te worden. Hij heeft al voldoende punten, maar moet wachten tot de volgende vergadering van de wedstrijdcommissie om zijn klassement te krijgen. Aloïs was als goede, oude, getrouwe C1 op post en Lander (ziek) werd vervangen door Maarten, een stevige C1. Op papier dus een licht sterkere tegenstander.
In de eerste match mochten Frank en ikzelf tegen Bart en Aloïs. We namen een blitsstart en kwamen met 6-1 voor. De hele eerste set konden we deze vijf-puntenkloof behouden en zelfs uitdiepen. Enkel op het einde van de set begon de daver toe te slaan, maar konden we toch de set met 18-21 binnenslepen. In de tweede set liepen we ook vlot 4-0 uit, maar we stonden aan de slechte zijde van het veld. Bovendien begonnen Bart en Aloïs ons spel beter te lezen en speelden wij niet agressief genoeg. De tweede set ging verloren met 21-12. Ook de derde set ging met 21-13 verloren en we konden aan het vloeken slaan, een sport waar Frank en ik, minstens B1 in zijn.
Bij Tom en Spons ging het ook moeilijk. De eerste set verloren met 21-14, de tweede konden ze keren, in hun voordeel met 18-21, maar in de derde was het vet van de soep 21-11 verlies. Het beloofde weer zo’n avondje te worden met allemaal driesetters, die we dan verliezen.
Hiervoor moesten we ons echt geen zorgen maken. In de twee volgende dubbelspelen, werden we kansloos naar huis gerammeld.
Frank en ik verloren met 21-14 en 21-13 en ook Tom en Frank werden opzij gezet met 21-12 en 21-17. Achterstand van 4-0 in de dubbels, het zou moeilijk worden. De enkelpartijen konden we allemaal tegelijk aanvangen en zowel bij Spons, Frank als ikzelf was het snel gedaan. Allen verlies in twee korte sets en nog meer gevloek, door de hele zaal. Tom was niet van plan om zich zomaar gewonnen te geven tegen Cyril. De eerste set werd nipt gewonnen met 17-21, de tweede set was er even een concentratiedipje en een fout veld 21-8. De derde set werd opnieuw een thriller, zoals we van Tom gewoon zijn, maar hij verloor dit keer met 21-19 in de derde set.
Eindresultaat : 8 – 0 verlies. We beginnen ons stilaan op te maken voor de degradatie naar vierde provinciale.
Na nog een drankje en een praatje, werd de gladheid van het parkeerterrein getest, waarna we, door de straten van Lier en Kontich, veilig naar huis gleden.
Jim
Poona 2 H – Wak Waver 3H 08/03/10 : 5-3
Vandaag was het opnieuw vijf voor twaalf.
Met nog drie wedstrijden te spelen stonden we één puntje achter, op de voorlaatste in het klassement BACCS, die evenveel wedstrijden nog moet spelen en tegen gelijkaardige tegenstanders. Bovendien is onze laatste wedstrijd tegen BACSS en moeten we beiden nog tegen de leider van de reeks spelen. Als we dus in derde provinciale wilden blijven, moeten we vandaag één of liefst twee puntjes pakken. Dit gegeven werd dezelfde dag nog eens doorgemaild aan alle spelers, om zeker te zijn dat iedereen scherp stond. Om nog wat extra druk te leggen, had ik gevraagd aan onze huisfotograaf, Arno, om nog eens wat foto’s te nemen. Wij speelden vandaag met Tom, Yves, Spons, Frank en ikzelf. De kapten had nog altijd teveel last van blessures en besloot aan de kant te blijven. Om tactische redenen, liet ik Tom en Yves samen spelen in de dubbels. Spons kreeg afwisselend mezelf en Frank als medespelers. Dit betekende dat het koningskoppel van Poona2H (Frank en ikzelf), dit keer om tactische redenen uit elkaar werd gerukt. Onze tegenstrevers kwamen met een B2 en drie C1’s, dus net iets sterker op papier dan wijzelf. Nadat Frank en ikzelf met een chocomelkje ons moed hadden ingedronken, kwam Yves, dit keer extra vroeg, aangewandeld. Hij had nog nieuwe kokers bij van den Aloïs.
Tom probeerde mij ondertussen te bereiken op de GSM, omdat zijn babysit niet was komen opdagen. Zijn broer Rudy, moest dan maar zijn sportzak achterlaten en babysitten op zijn nichtje, waarvoor dank Rudy ! Met tien minuten vertraging konden de wedstrijden aanvangen.
De eerste wedstrijd mochten Spons en ik aantreden, tegen Toon en Dieter. Ik had mijn racketje laten herbespannen, voor deze wedstrijd en mijn smashen kwamen zeer goed door. Dit maakte het voor Spons gemakkelijker om aan het net tussen te komen en de returns weg te slaan. Vanaf nu zal hij “flying Sponske” genoemd worden, want er kwam echt maar weinig door. De setstanden waren duidelijk : met 21-12 en 21-16, wonnen we onze partij. Yves en Tom hadden het, met Frank (B2) en Gert (C1), heel wat moeilijker. De eerste set werd met 21-18 gewonnen en ik had net met mijn match gedaan, om hun de tweede set met 21-19 te zien verliezen. Ook in de derde set bleef het moordend spannend, tot 19-19. Dan werd er een duidelijke netfout van de tegenstander niet door onze mannen geroepen, hierna werd een pluimpje, dat de neutrale toeschouwer binnen zag, door de tegenpartij buiten geroepen en werd het 21-19 voor de tegenstanders. Nipte spelletjes zijn dit jaar echt niet aan ons besteed en als we dan niet de nodige assertiviteit aan de dag leggen .....
Hierna was het de beurt aan Frank, om met Spons in actie te treden tegen Frank en Gert. In de eerste set waren lagen ze constant drie à vier punten achter, maar op het laatste van de set deden onze jongens een eind jump en wonnen ze met 22-20. In de tweede set pasten onze tegenstanders hun tactiek wat aan, er werd meer “voor-achter” gespeeld en onze jongens maakten wat meer foutjes. De tweede set werd verloren met 13-21. In de derde set probeerde Poona een andere tactiek, dankzij wat instructies op de bank (iets meer dropjes), maar ook dat kon het tij niet keren: 14-21 in het verlies en mijn tactisch plannetje dreigde in het water te vallen. Gelukkig konden Tom en Yves zich, niet zonder moeite, ontdoen van Toon en Dieter. Ze wonnen hun partij met 21-19 en 21-13. Het was dus twee-twee na de dubbels, het moest in de enkels gebeuren.
Tom was gebrand om zijn partij tegen een B2 te winnen. In de heen ronde had hij nipt in drie sets gewonnen. De eerste set verliep zeer vlot met 21-14. In de tweede set ging het heel wat moeilijker en er werd hard om onzacht gespeeld. Met 23-21 kon Tom het in twee sets afmaken. Yves mocht tegen Gert, een gerodeerde C1. Dit was ook een wedstrijd op het scherp van de snee. De eerste set verloor Yves met 17-21, mede door veel ongeforceerde fouten en door af en toe een pluimpje, dat buiten het veld viel, toch te gaan halen. In de tweede set werd er door beide partijen constant gedropt, waardoor de hoofden van beiden, steeds meer opzwollen en een rood-paarse kleur kregen. Yves kon een klein kloofje slaan van drie puntjes, maar door een paar gekke capriolen van het pluimpje, kon Gert nog terugkomen tot 19-19. De volgende twee punten werden door Yves naar zich toe getrokken en hij won met 21-19. In de derde set kon Gert geen vuist meer maken. Hij was een beetje geblesseerd aan het been en ging de dropjes niet meer halen. Yves zag dit en speelde de derde set netjes uit met 21-5. We hadden dus vier wedstrijden gewonnen, nog eentje en de partij was van ons. Patrick kreeg met Dieter een zeer moeilijke klant voorgeschoteld. In de eerste set liep hij achter de feiten aan, maar net zoals zijn tweede dubbel, kon hij op het laatste van de set zijn wedstrijd omkeren en werd er met 22-10 gewonnen.
Ook de tweede set was razend spannend en geen van beiden kon een kloofje slaan. Beide partijen schreeuwden regelmatig hun frustratie uit. Op het laatste was het opnieuw Spons, luid aangemoedigd door het thuispubliek, die de set naar zich kon toetrekken, 21-19. Vreugde op alle banken.
Frank had deze uitslag met zijn ooghoeken gevolgd en ondanks goed weerwerk tegen Toon, was de motivatie om zijn wedstrijd te winnen, niet helemaal 100%. Hij verloor zijn wedstrijd met 15-21 en 13-21 en dat tegen een jongen met een hoger klassement. Respect.
Tijd om onze overwinning te vieren in het café den Drab. Zelf speelde ik nog eerst een paar vriendschappelijke wedstrijdjes, tot 23.00 h. Hierna werd er nog druk nagepraat over de wedstrijden en er kon maar één conclusie mogelijk zijn : het feit dat we deze wedstrijd niet met 7-1 wonnen, was volledig de schuld van de Frank!
Met dank aan alle spelers, de supporters en vooral de babysitter.
En hier kan je onze foto's bekijken
Jim
14/03/10 Klein Boom 1 H – Poona 2 h : 6-2
Vandaag mochten we aantreden tegen Klein Boom, een vaste tegenstander van de laatste jaren. Dit jaar kunnen ze kampioen spelen, als ze alle (drie) wedstrijden nog winnen. Frank en ik hadden de afstand tussen Hove en de sporthal een beetje overschat en stonden om 18.15 h aan de sporthal van Klein Boom (de matchen begonnen om 19.00 h). Omdat het cafetaria dicht was, zochten we een cafeetje in de buurt op, om onze chocomelk te kunnen drinken. Dat cafébezoek is niet voor het bier, eigenlijk ook niet voor de chocomelk, maar maakt deel uit van een grote antropologische studie van de tooghangers van de lokale dorpscafés. Toen we aan onze tweede chocomelk begonnen ... we moesten immers tegen de toekomstige kampioenen, dus we konden ons beter goed voorbereiden, ging de GSM. Tom stond aan de sporthal, was verbaasd dat wij er nog niet waren en dat er voor de rest weinig sportievelingen te bekennen waren. Onze empirische studie had, alweer, aangetoond dat het droevig gesteld is met de bezoekers van de lokale dorpscafés en we haasten ons als de bliksem terug naar de sporthal, om ons sportkledij aan te trekken. Onder luid getoeter .... Frank en ikzelf hadden de claxon van mijn nieuwe wagen ontdekt ..., begroette we Tom. In de kleedkamer ging de GSM opnieuw. Spons stond voor de feestzaal van Klein Boom en vond zijn weg niet. Spons dacht dat het eerst feesten was en dan pas spelen, maar neen, de sporthal bevindt zich achter de feesthal en daar kon het sportieve feest beginnen (man, man, wat een woordspelingen toch allemaal) . Toen we compleet waren, konden we de tegenstrevers “keuren”. Vooral de damesploeg van de liga, kreeg onze goedkeuring en voorkeur, maar tegen hen mochten we niet spelen. De Heren 1 van klein Boom kwamen met twee B2’s en twee C1’s, het zou weer moeilijk worden. De verdeling bij de tegenstander bij de dubbel was telkens één B2, met één C1. BACSS, onze rechtstreekse concurrent voor de degradatie, had deze middag gelijk gespeeld tegen Zwijndrecht, maar dat wisten we op dat ogenblik nog niet. BACSS komt zo, samen met ons, op 6 punten en moet nog tegen Klein Boom en tegen ons. BACSS heeft meer individuele wedstrijden gewonnen en een beter set-saldo, dus ze kropen opnieuw voor ons, in de stand.
Onze eerste match was tegen Steven en Eric, waar we al talrijke duels mee hebben uitgevochten (meestal beslecht in ons nadeel, in drie sets). Maar nu spelen Frank en ik om te overleven in de reeks, dus extra gemotiveerd. Op het slechtste veld van de zaal wonnen we met 16-21 en 15-21, een zeer mooie prestatie, al zeg ik het zelf. Bij Tom en Spons verliep de eerste dubbel minder succesvol. Ze verloren tegen Kristof en Laurens, met twee keer 21-15.
Onze tweede dubbel begonnen we een beetje met “den track”, gezien het resultaat van onze eerste ploeg, maar we hielden wonderwel volledig gelijke tred met onze tegenstanders en kwamen, met 19-20, zelfs op setpunt voor. De volgende puntjes gingen afwissend en op 22-21 achterstand gebeurde iets, wat ons zelden overkomt .... We liepen in elkaars weg en hiermee ontglipte ons de set met 23-21. Een beetje aangedaan en zoekend naar onze tweede adem, kwamen we in de tweede set al snel 4-0 achter. Op dit niveau, tegen zulke tegenstanders, wordt het dan moeilijk. Bovendien stonden we nu aan de slechte zijde van het net ... je hoort me al aankomen .... verlies met 21-14, maar toch heel goed gespeeld.
Bij Tom en Spons was het vandaag geen carnaval. De eerste set wonnen ze moeizaam met 19-21, maar dan schoten Steven en Eric wakker. 21-10 en 21-11 was het resultaat, in hun voordeel. Van feestvreugde was er op Tom en Spons gezicht weinig spoor, toen ze het veld afkwamen. Drie – één achter na de dubbels, dan weten we dat het miserie is. Tom moest voor zijn eerste dubbel tegen Kristof, waar hij de vorige jaren telkens zeer spannende wedstrijden tegen speelde. Vandaag was het echter een offday (dat komt dus ook bij de beste van de ploeg voor) en hij verloor zijn wedstrijd met 21-12 en 21-10. Spons zorgde echter voor een nieuwe verrassing door Steven (met een hoger klassement) droogweg te verslaan met 17-21 en 11-21. Een gelijkspel zat er dus nog steeds in. Dit motiveerde Frank om ook zijn uiterste best te doen, tegen de jonge Laurens. Hij begon als een racket en stond na tien minuten al met 10-21 in het krijt. Maar met onze grijze wordt niet gelachen, de tweede set werd gewonnen met 21-13, viola .. en nu gij zie. De derde set was “het poeier” echter verschoten en met 21-9 moest hij deemoedig het hoofd buigen. Mijn wedstrijd tegen Erik had dus weinig belang voor de einduitslag, toch wou ik graag een setje of zelfs een wedstrijdje meepikken, nog niet veel enkelpartijen gewonnen dit jaar. Jammer genoeg blokte Erik al mijn smashen zeer goed af en verloor ik met 21-14 en 21-18. Verdienstelijk, maar niet goed genoeg.
Enfin, in de douche werd er wat nagepraat over de damesploeg van de liga en de wedstrijden waren al snel vergeten. We verbroederden met de Herenploeg van Klein Boom, in het cafetaria, dat nu wel open was. We probeerden hen extra te motiveren voor hun volgende wedstrijd, thuis tegen BACCS. Als Klein Boom wint of gelijk speelt, kunnen wij met BACCS op maandag 26/04/10, onderling uitmaken wie er degradeert uit onze reeks.
We nodigen iedereen die ons genegen is uit, om ons, die maandag, een hart onder de riem te komen steken en ons zo luidruchtig mogelijk te komen toejuichen. Het zal nodig zijn.
Jim
POONA 2 H – BACSS 4 H 26/04/10 : 5-3
Vandaag was het D-Day voor onze ploeg en de kaarten waren duidelijk: we moesten gelijk spelen of winnen om in derde provinciale te overleven.
Wij speelden vandaag één van de laatste inter-clubwedstrijden in Antwerpen en we waren de enige wedstrijd waar er nog iets op het spel stond; degradatie of behoud in derde provinciale. Voor het eerst in het seizoen, was onze thuisploeg compleet; er waren geen gekwetsten of zieken. Bovendien konden we vandaag rekenen op de steun van het thuispubliek, dat deze keer massaal en met veel lawaai aanwezig was.
Doordat we met zes thuisspelers konden spelen, werden de klassieke dubbels een beetje aangepast en probeerde ik (in mijn ogen) het sterkst mogelijke team op te stellen. Ik koos om Tom en Yves samen, twee dubbels te laten spelen. Spons liet ik partnerruilen; hij mocht één dubbel met mij meespelen en ééntje met de kapten. Zeg nu zelf, zo’n partners .....
Tom, Yves en Spons liet ik hun enkelpartij spelen en Frank was het prachtig, goddelijke sluitstuk van mijn team. Onze tegenstanders kwamen met twee C1’s en twee C2’s. Ook dit was een primeur; voor het eerst dit seizoen, stonden we op papier sterker dan onze tegenstrevers.
Na het verorberen van een chocomelkje, kon ik mijn wedstrijd beginnen.
Ik speelde met Spons tegen Tommy en Koen, twee C2’s die al jaren samenspelen en perfect op elkaar afgestemd staan. Voor Spons en mezelf was het, in het begin van de wedstrijd, wat zoeken. We kwamen vrij snel vijf punten achter en het werd onmiddellijk achtervolgen geblazen. De supporters stuwden ons echter vooruit. Op 19-19 kregen we de kloof eindelijk gedicht, werden de tegenstanders iets zenuwachtiger en groeide ons vertrouwen. De eerste set wonnen we met 22-20.
In de tweede set gingen we met meer vertrouwen spelen. Het ging gelijk op en er was nooit een kloofje van meer dan drie punten. Op het laatste van de tweede set konden we toch doordrukken en wonnen we met 21-17.
Tom en Yves hadden het iets makkelijker gehad met hun tegenstanders. Dirk en Jan, bleken niet zo goed meer op elkaar ingespeeld en werden door onze mannen met 21-13 en 21-13 opzij gezet. Ook in hun tweede wedstrijd hadden Tom en Yves het tegen Tommy en Koen niet te zwaar. Ze wonnen hun partij vlotjes met 21-9 en 21-18.
De vierde dubbelpartij kon dus al direct de beslissing geven. Spons en de kapten waren herenigd en ons koningsdubbel werd zéér luid aangemoedigd door de familieleden van de kapten. Het was alsof ze elke week van dit seizoen hadden samengespeeld, want wat de tegenstrevers ook probeerden, op alles hadden onze mannen een antwoord. We zullen Spons en de kapten in het oog moeten houden, tijdens het clubkampioenschap. Het werd in deze wedstrijd droog 21-11 en 21-12 en op deze manier was ons verblijf in derde provinciale gevrijwaard. Toch wilden we het seizoen afsluiten, in schoonheid, met een overwinning.
Dan moesten we wel de achilleshiel van onze ploeg overwinnen, nl. de enkelpartijen.
De eerste enkelpartij was tussen Tom en Dirk. Tom begon wat zenuwachtig aan de wedstrijd en maakte enkele onnodige foutjes. Misschien wat last van de druk van de supporters ? Hij verloor de eerste set nipt met 18-21. In het begin van de tweede set ging hij verwoestend tekeer en Dirk haakte af. Resultaat : 21-4 voor Tom. In de derde set werd het bibberen en er begonnen opnieuw foutjes in het spel van Tom te sluipen. Hij verloor de derde set met 16-21. Jammer van de laatste match, maar Tom heeft ons dit jaar al meer dan één punt bezorgd, dus één wedstrijdje verliezen maakt het seizoen niet.
Mijn hoop zette ik op onze super-sub, Yves. Hij mocht tegen Jan spelen. In de eerste set werd ik zeker niet teleurgesteld, winst met 21-19. In de tweede set kwam Yves vijf punten achter en ik vreesde voor zijn kansen. Hij vocht moedig terug, maar kreeg het gat niet helemaal dicht, verlies met 19-21. De derde set verliep volgens hetzelfde scenario als de tweede, nl. achterstand van Yves, maar opnieuw begon hij beetje bij beetje, met de hulp van het thuispubliek, zijn achterstand weg te pitsen. Beide heren zaten op het einde van de derde set stikkappot, maar Yves kon toch nog net op tijd een vuist maken; winst met 21-18 en dus ook winst voor de Poona, deze wedstrijd.
Spons en Frank mochten hun wedstrijd dus voor de eer spelen, maar waren vastbesloten om een stevig resultaat neer te zetten.
Spons had met Tommy een moeilijke tegenstander. Tommy heeft een zeer harde smash, die hij combineert met venijnig efficiënte dropjes. Het werd een aangename en spannende partij om naar te kijken, maar onze Spons maakte iets teveel rechtstreekse foutjes en kon zich niet voldoende optrekken aan het thuispubliek. Hij verloor zijn wedstrijd met twee keer 18-21.
Frank wou tegen Koen bewijzen dat hij nog altijd niet is uitgeteld. Koen, de blonde reus van derde provinciale, wou zich echter niet gewonnen geven. Hij had ons net verteld dat hun ploegje volgend jaar niet meer verder ging spelen (andere prioriteiten; kinderen, bouwplannen, enz...), dus het zou de laatste wedstrijd van Koen worden. Frank en enkelpartijen, dat zijn meestal drie-setters, ook vandaag was het niet anders.
De eerste set won Frank met 21-18 en de tweede verloor hij met 16-21. De derde set was er één met wisselende kansen, maar Frank trok nipt aan het kortste eind; verlies met 17-21, maar toch opnieuw een dijk van een wedstrijd gespeeld.
Het eindresultaat telde en stond op papier : 5-3 winst en een verlengd verblijf in derde provinciale. Iedereen tevreden en we kijken uit naar (de ploegsamenstelling van) volgend jaar.
Hartelijk dank aan alle medespelers alsook aan alle supporters, U was weer fantastisch dit jaar. Ik heb me goed geamuseerd.
Lang deze weg wil ik ook de gemengde ploeg hartelijk feliciteren met hun kampioenstitel, ook de derde heren ploeg met hun puike tweede plaats ..... en mijn innige deelneming uiten aan onze eerste herenploeg, met hun vierde plaats.
Jim